Τα αποχαιρετιστήρια πάρτι και οι στερνές εμφανίσεις πάντα κουβαλάνε ένα ξεχωριστό συναισθηματικό βάρος. Η εμφάνιση των National στο Ο2 του Λονδίνου την περασμένη βδομάδα αποτέλεσε λοιπόν σπάνια εμπειρία, η οποία προκάλεσε κύματα συναυλιακής ευδαιμονίας σε 18.000 κόσμο που κατέκλυσε τον ονειρεμένο χώρο. Ούτε οι ίδιοι δεν φαίνονταν μάλιστα να πιστεύουν σε τι δαφνοστεφανωμένο σημείο τους βρίσκει αυτό το pit stop της καριέρας τους. Μόλις έληξε μια 18μηνη παγκόσμια περιοδεία για το περσινό άλμπουμ Trouble Will Find Me, που βρήκε τους 5 μεσόκοπους Αμερικάνους στην κορυφή του art rock στερεώματος, να επιβραβεύονται για μια 15ετία σκληρής δουλειάς και για το ταχύτατο, ώριμο καταστάλαγμα στον ήχο τους.
Το κλίμα ζέσταναν ιδανικά οι Wild Beasts λίγο νωρίτερα, με τον εστέτ μοντερνισμό τους και την καλοχωνεμένη electro pop κουλτούρα τους, σε σύμπνοια με τις αλάνθαστες φωνητικές αλληλοκαλύψεις τους. Εμφανίστηκαν στην O2 περήφανοι και αισθαντικοί, παρουσιάζοντας ένα πλήρες σύνολο από τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ένα με το κοινό, δίχως να αντιλαμβάνεσαι τον δίπλα σου σαν υποψήφιο καταληψία του τετραγωνικού σου μέτρου· τραγούδια που σε κάνουν να ευθυγραμμίζεσαι συναισθηματικά με την υψηλή συνθετική τους κλάση. Με το γλάσο των synth και τη μαγιά της κλασάτης νεορομαντικής ευαισθησίας σερβιρισμένα σε ισόποσες δόσης λικνίσματος και ονειροπόλησης. Χάρμα οφθαλμών.
«I think we are all surprised to be here, but very happy!» δήλωσε ο κιθαρίστας Aaron Dessner στο κοινό· και πραγματικά οι National παρουσίασαν ένα εξοντωτικό σετ από 26 τραγούδια. Σαν να έπρεπε να τα πουν για μια τελευταία φορά πριν τα ξεπροβοδίσουν, ώστε να ζουν πλέον στη μνήμη (είτε του μυαλού, είτε των φορητών συσκευών) των Λονδρέζων θεατών. Μπροστά στο κατάμεστο Ο2 –με τη βοήθεια του Sufjan Stevens, ο οποίος βρέθηκε μαζί τους στη σκηνή– ξεδίπλωσαν το κουβάρι της στοχαστικής τους περιπλάνησης μέσα από την ποίηση των στίχων και τα εσωστρεφή mantra («it takes an ocean not to break»). Από το εναρκτήριο "Don't Swallow The Cap" μέχρι το φινάλε με το "Vanderlyle Crybaby Geeks" να φέρνει δάκρυα στα μάτια, οι Αμερικανοί έπαιξαν άριστα το υλικό τους, όντας περήφανοι που διατηρούν τον χαρακτήρα τους αναλλοίωτο από νέες επιδράσεις. Το συγκρότημα ήταν καταιγιστικό κι έπαιξε στη σειρά το "I Should Live In Salt" και το "Mistaken For Strangers", πριν επιλέξει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας του όπως το "Demons", το "Afraid Of Everyone" ή το "This Is The Last Time". Το στάδιο απογειώθηκε στο "Fake Empire", στο απρόσμενο "Guest Room", στο υπέροχο "Ada", στο οργιαστικό "Abel" (το οποίο αφιερώθηκε στον αδερφό του Matt, ο οποίος έκλεινε τα 35 του) και στο ψυχοβγαλτικό "Sorrow".
Ο αδιανόητος Matt Berninger έσπαγε μποτίλιες, κουτουλούσε μικρόφωνα, έσκιζε τις σάρκες του και ειδικότερα στα "Mr. November" και "Terrible Love" επιβεβαίωσε το μύθο του ποιητή των νευρώσεων και των ψυχώσεων, καθώς επιδόθηκε σε ένα ακόμα παραληρηματικό performance με ξεσπάσματα κινήσεων, σε ουρλιαχτά στίχων ενοχής, εξάρτησης, υπόκωφου άγχους και βωβού έρωτα. Ανέβηκε σκαλωσιές, βούτηξε στο κοινό κι έτρεξε αλαφιασμένος ανάμεσα στον κόσμο στην προσπάθειά του να γεφυρωθεί συναισθηματικά το διάκενο ανάμεσα στον ίδιο και στους θεατές –προσπαθώντας να λειτουργήσει σαν αντίβαρο και σωσίβιο μαζί τους. Σε κομμάτια δε όπως το "Squalor Victoria" ή το "Graceless" φάνηκε και η ωρολογιακή ακρίβεια της διάνοιας του Bryan Devendorf στα ντραμς, ενώ το "I Need My Girl", το "Slow Show" και το "Hard Τo Find" έκαναν ανθρώπους κάθε ηλικίας να αγκαλιάζονται και να κλαίνε κατά τριάδες ή τετράδες.
Αξίζει να σημειώσω κάποια χιλιοειπωμένα πράγματα που αφορούν την οργάνωση μιας τέτοιας βραδιάς και τη συναυλιακή παιδεία την οποία συναντάς σε τέτοια μέρη. Καθόσουν άνετα στις πρώτες δύο σειρές, χωρίς να σπρώχνεσαι από παντού –κανείς δεν παραμέριζε τον άλλον. Στις δύο παράλληλες άκρες στην αρένα υπήρχε μια νοητή διαχωριστική γραμμή που σου επέτρεπε να φύγεις και να επιστρέψεις ακριβώς στη θέση σου, σε περίπτωση που ήθελες να βγεις για λίγο έξω. Κι ενώ στο τέλος ο κόσμος αποχώρησε ταυτόχρονα, η έξοδός του έγινε από τρεις διαφορετικές θύρες, με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι στο subway σε 15 μόλις λεπτά από τη στιγμή που ήχησε το τελευταίο τραγούδι του encore, με το πανηγυρικό, καθολικό singalong του “Vanderlyle Cry Baby Cry” να αντηχεί ακόμα στα αυτιά σου. Οι διοργανώσεις συναυλιών στο Λονδίνο μοιάζουν λοιπόν σαν sci-fi εκδοχές των δικών μας, ερχόμενες από το μακρινό μέλλον.
{youtube}ZtYv82pbwzk{/youtube}
