Stereo MC's

 

 

 

Από τους Stereo MC's είχα προσωπικά υψηλές προσδοκίες. Έχοντας ήδη δει δύο λάιβ τους –το ένα καλύτερο από το άλλο– γνώριζα τι μπορούν να κάνουν επί σκηνής, οπότε ο πήχης ήταν ανεβασμένος. Αλλά και οι Βρετανοί με τη σειρά τους, φρόντισαν να μη μας απογοητεύσουν. Συναυλίες μάλιστα όπως αυτή της Παρασκευής αποδεικνύουν ότι πολλές φορές δεν είναι η χρονική διάρκεια που τις κάνει επιτυχημένες: αρκεί απλώς να δώσουν στους παρευρισκόμενους αυτό που υπόσχονται...

 

Με μόλις ένα DJ σετ για support, θα περίμενε κανείς ότι οι Stereo MC's θα ξεκινήσουν (σχετικά) νωρίς, αλλά προφανώς –επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε– πάλι πιάσαμε 11 μέχρι να τους δούμε. Αυτή τη φορά βέβαια δεν απευθύνομαι ούτε στο συγκρότημα, ούτε στη διοργάνωση: μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους αμφότεροι και με το παραπάνω. Όταν άλλωστε βλέπεις να είναι σχεδόν άδειο το Principal μέχρι περίπου τις 10.30, καταλαβαίνεις ότι κάπου φταίει κι ο κόσμος. Για την ιστορία, έφτασε να είναι σχεδόν τελείως γεμάτο μέσα σε λίγα λεπτά, οπότε και εμφανίστηκαν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς.

Από την αρχή μέχρι το τέλος δημιουργήθηκε στο Principal μια ατμόσφαιρα πάρτυ, η οποία κι έκανε τον κόσμο να ζητάει συνέχεια κι άλλο. Αυτή είναι βέβαια και η δύναμη των Stereo MC's, όπως διαπίστωσα και τις προηγούμενες φορές που τους είχα δει: να τρελαίνουν τον κόσμο και να τον κάνουν να μη θέλει να τελειώσει η βραδιά. Για παράδειγμα, ήμουν προσωπικά εξαντλημένος από μια πραγματικά δύσκολη μέρα, παρ' όλα αυτά, μόλις ξεκίνησαν, ήταν σαν να πάτησε κάποιος έναν διακόπτη· κάνοντάς με να ξεχάσω και την κούραση και το όποιο άγχος. Νομίζω μάλιστα δεν ήμουν ο μόνος –ειδικά το πρώτο διάζωμα δεν σταμάτησε στιγμή να κουνιέται.

 

Πραγματικά με εντυπωσιάζει κάθε φορά το πόσο αεικίνητος είναι ο Rob Birch. Δεν σταματούσε παρά μόνο για να πει κάποια κουβέντα στο κοινό· κατά τ' άλλα, έτρεχε συνέχεια πάνω-κάτω, σκαρφάλωνε στα κάγκελα της πρώτης σειράς, κι όλα αυτά ενώ τραγουδούσε κιόλας! Αντίστοιχα, σε μικρότερο βαθμό φυσικά, έπραξαν και οι τραγουδίστριες που τον συνόδευαν. Ε, ειδικά όταν το κάνει κάποιος αυτό για περισσότερα από 25 χρόνια, του αξίζουν νομίζω συγχαρητήρια.

 

Αλλά και η επιλογή των τραγουδιών δεν θα μπορούσε να είναι πιο πλήρης. Ακούσαμε δηλαδή “Connected”, “Fade Away”, “Pressure”, “Elevate My Mind”, “Deep, Down & Dirty”, “Running”, “Ground Level”, “Creation”, “Step It Up” και αρκετά ακόμα. Καλύτερη setlist για τους φίλους της μπάντας δεν γινόταν, πιστεύω. Εδώ να αναφερθώ και στο ότι «τραβούσαν» τα κομμάτια σε μάκρος και πρόσθεταν αυτοσχεδιασμούς κατά το δοκούν. Άλλωστε ο Nick “The Head” Hallam και ο Ian Frederick Rossiter “Owen If” έχουν μόνο αυτόν τον τρόπο για να δώσουν τη δική τους πινελιά σε μια συναυλία, μιας και στήνονται στα μετόπισθεν.

 

Μας έκαναν βέβαια και λίγο τους «δύσκολους» οι Stereo MC's, αφού στη συνολικά μιάμισης ώρας συναυλία έκαναν 3 encore. Την πρώτη φορά, μάλιστα, μετά το “Running”, ανησύχησα λίγο, μιας και δεν είχε κλείσει καλά-καλά μία ώρα από τη στιγμή που εμφανίστηκαν. Φυσικά, δεν έπαιξαν λιγότερο απ' όσο περίμενα στο τέλος.

 

Αν λοιπόν συναυλίες όπως εκείνες των Cinematic Orchestra και των Kronos Quartet είναι καθαρά για τη μουσική, συναυλίες όπως αυτή των Stereo MC's είναι ό,τι λέμε «pure fun». Θα ήθελα πολύ να ήταν καλοκαίρι, για να ταιριάζει και με τον καιρό η διάθεση μετά. Γιατί μόλις βγήκα από το Principal, ήταν σαν απότομη προσγείωση...

 

 

 

Παλαίμαχοι μεν οι Stereo MC's , ικανότατοι ακόμα στο σανίδι δε! Για κάποιον βέβαια που τους έχει ξαναδεί ζωντανά το παραπάνω σχόλιο δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη: μάλλον ως απλή επιβεβαίωση μιας ήδη γνωστής αλήθειας θα εκληφθεί. Μπορεί άλλωστε όταν βγαίνει στη σκηνή ο Rob Birch –αυτή η ξερακιανή φιγούρα με την ταλαιπωρημένη έκφραση στο πρόσωπό του– να μη σε πείθει ιδιαίτερα, όμως η πρώτη εντύπωση δεν είναι αντιπροσωπευτική και ο Βρετανός performer δεν αργεί καθόλου να στην αλλάξει. Τα χρόνια πέρασαν λοιπόν, μα εξακολουθεί να βγάζει προς τα έξω τον αέρα ενός 16χρονου που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η καλοπέραση, η κατάδυση στον κόσμο της μουσικής και των clubs, το αλκοόλ (και κάθε λογής παρεμφερή) και οπωσδήποτε η εξωτερίκευση αυτής της νεανικής φρεσκάδας και αφέλειας, που κουβαλάει μαζί του σαν φυλαχτό.

 

Και δεν είναι μόνος σε αυτήν την αποστολή ο Rob Birch. Οι δύο βοκαλίστριες που έφερε μαζί του, εκτός από καλοστημένα «μαύρα» φωνητικά, φρόντισαν να δώσουν και μια κινητική διάσταση στη συναυλία, η οποία πρόσθεσε στο όλο αίσθημα ενέργειας που εκλύθηκε. Πίσω δεξιά, επίσης, ο υπεύθυνος των κρουστών χρωμάτιζε διακριτικά τις συνθέσεις, ενώ ο έτερος ιδρυτής του γκρουπ –ο Nick Hallam– έδινε την αίσθηση μιας ήρεμης δύναμης, που κοντρολάρει μαεστρικά το τέμπο του σόου. Έχει φροντίσει δε να εκσυγχρονίσει αρκούντως τα παλιότερα τραγούδια, ώστε και να μη χάνουν την αρχική τους γοητεία μα ταυτόχρονα να κουβαλούν και μια φρέσκια αντίληψη ήχου, που δεν θα κάνει το σχήμα να ηχεί σαν ξεχασμένο 1990s ηχητικό λείψανο.

 

Δίχως κάποιο support στο πρόγραμμα οι Stereo MC's βγήκανε στη σκηνή από νωρίς. Με το που έδειξε δηλαδή το ρολόϊ 10 ακριβώς βρίσκονταν όλοι σε θέσης μάχης, ενώ οι πρώτες νότες του “Fade Away” ανοίγανε την παράσταση. Γνωστή μελωδία από τα παλιά, έκανε μια καλή εισαγωγή για τον κόσμο, κάτι όμως που δεν ικανοποίησε εντελώς τον ίδιο τον Birch: «Είμαι σίγουρα στην Αθήνα; Γιατί την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ θυμάμαι μια πιο ζωντανή Αθήνα!», ανέφερε, πικάροντας το κοινό ώστε να μπει περισσότερο στον ρυθμό. Μέσα στο πρώτο 20λεπτο ο κόσμος φρόντισε λοιπόν να ανεβάσει στροφές, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του τραγουδιστή. Ήταν όμως όταν προσγειώθηκε το “Connected” στα ηχεία που το κέφι εμφανώς ανέβηκε επίπεδο, δημιουργώντας χορευτική έκρηξη κάτω από τη σκηνή, με σύσσωμο το Gagarin να το τραγουδά δυνατά μαζί με τη μπάντα.

 

 

Λίγο αργότερα μια τριάδα γνώριμων μελωδιών θα ανέβαζε ακόμα περισσότερο το κέφι, μιας και στο “Elevate My Mind” ο Birch θέλησε να κάνει πράξη τη φράση του ρεφρέν «I wanna go higher», σκαρφαλώνοντας στα αριστερά ηχεία· παρασέρνοντας έτσι τον κόσμο σε παράλληλο τραγούδι και ρυθμικά παλαμάκια, τα οποία θα συνεχίζονταν τουλάχιστον για ένα λεπτό μετά το τέλος της μουσικής του. Στο “Step It Up”, πάλι, σε έκανε να αισθάνεσαι ελαφρώς άσχημα αν δεν ακολουθούσες στο κούνημα του κορμιού, βλέποντας εκείνον στην ηλικία του να οργώνει τη σκηνή με ορμή εφήβου. Το κλείσιμο δε της τριλογίας ήρθε με το “Running”, παρατείνοντας τη φρενήρη διάθεση στους παρευρισκόμενους, ενώ το τέλος του πρώτου encore μας έφερε αντιμέτωπους με δύο ακόμα επιτυχίες, τα “ Ground Level” και “Creation”.

 

 

Μιλάμε για πρώτο encore επειδή ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι Βρετανοί μας επιφύλασσαν 3 (!) από δαύτα, με το πολυπόθητο και περιζήτητο “Deep, Down & Dirty” να ακούγεται τελικά στο δεύτερο εξ αυτών, κάνοντας τα χείλη όλων μας να χαμογελάσουν στο άκουσμα των στίχων του. Ο Rob Birch δεν παρέλειψε βέβαια να κάνει το σόου του (και) σε αυτό, κυλώντας στα πατώματα σε εναρμόνιση με το πνεύμα των στίχων. Μετά από κάτι τέτοιο δεν μπορείς λοιπόν παρά να του βγάλεις το καπέλο, κοιτώντας γύρω σου και βλέποντας μια σπάνια εικόνα: ένα τσούρμο ανθρώπων στα δεύτερα -άντα να χορεύουν σαν μικρά παιδιά, να γελάνε, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται σαν ερωτοχτυπημένοι έφηβοι. 

 

Σκοπός των Stereo MC's είναι να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά. Με βάση αυτό, δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερα το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin.