«Ήθελα τόσο πολύ να παίξω εδώ και να είναι υπέροχα, αλλά τελικά δεν είναι καθόλου ωραία. Συγγνώμη»
Δεν ξέρω τι κριτική μπορεί να χωρέσει μετά τα παραπάνω λόγια της Cat Power, που τ' απηύθυνε προς εμάς το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz. Όμως υπάρχει μια δεύτερη (και τρίτη και τέταρτη) ανάγνωση στο παραληρηματικό λάιβ της χαρισματικής τραγουδοποιού.
Η Chan Marshall βγήκε στη σκηνή μόνο με μια κιθάρα, και για κάμποσα τραγούδια έδειξε τη στόφα από την οποία είναι καμωμένη: τη μαγεία της σκαμμένης φωνής της, την αμεσότητα στους φθόγγους και τις λήγουσες, τις κοφτές της ερμηνείες, το πάθος στα ακόρντα. Λίγο μετά, όμως, σαν να έληξαν οι παρενέργειες του χαπιού που της έδινε υπερδυνάμεις. Και από ιέρεια της indie θηλυκής κιθαρωδίας –η οποία μπορεί να κόψει στα δύο και να πάρει παραμάζωμα τις πιο μύχιες σκέψεις του υπνωτισμένου κοινού, που κρέμεται από τα χείλη της– σαν να ένιωσε ξεκρέμαστη και γυμνή, μπροστά σε μια αίθουσα κατάμεστη από γκροτέσκ φάτσες που ψιθύριζαν συνωμοτικά ή γελούσαν ειρωνευόμενες· ένιωθε ότι ακουγόταν μέσα από μια διαλυμένη κονσόλα, η οποία παραμόρφωνε φριχτά τα τραγούδια της. Σαν να άνοιξε δηλαδή τα μάτια της μετά από την ημίωρη μυσταγωγία και, κοιτάζοντας κάτω, να τα είδε όλα μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες.
Δεν ξέρω πόσο αταξινόμητο είναι το χάος μέσα στο ταραγμένο μυαλό της Cat Power και τι δαίμονες τη βασανίζουν αυτόν τον καιρό. Βλέποντάς την πάντως να μάχεται τον ίδιο της τον εαυτό για δυόμιση δύσκολες ώρες –με συμπτώματα καταρρέουσας αποτοξίνωσης, στέρησης αντικαταθλιπτικών και τον φόβο μιας επιλόχειου που έρχεται με ταχύτητα αμαξοστοιχίας– στεναχωρήθηκα βαθιά. Ήταν υπεραπολογητική, έπαιξε έναν σκασμό τραγούδια (20; 30; 40;) ως επί το πλείστον σαν σκιά του εαυτού της, ένιωθε μόνη, λίγη και αντιμετώπιζε την τερατογέννεση του μυαλού της. Ένα από τα πιο ερωτεύσιμα και αινιγματικά κορίτσια που έβγαλε ποτέ το ανεξάρτητο ροκ, εμφανίστηκε στο Fuzz ρημαγμένο, χωρίς στοιχειώδη ισορροπία στις γέφυρές της με το κοινό.
Η Marshall μιλούσε μέσα από τα δόντια με νοηματική, σταματούσε και ξανάρχιζε τα τραγούδια χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, μιλούσε σε αόρατους συνεργάτες, ήθελε τον ενισχυτή στο 11, κολυμπούσε στην ανασφάλεια, έπαιζε άσχημα το πιάνο, έκανε μονόλογους με μισόλογα που δεν έβγαζαν νόημα. Ένιωθε απαίσια, αλλά με μια χαρμολύπη στο πρόσωπό της. Η Cat Power κατέρρεε ψυχολογικά.
«Βλέπω όλα αυτά τα καλώδια και όλα αυτά τα μηχανήματα μπροστά μου, δεν τα χρειάζομαι, η τεχνολογία με εμποδίζει να επικοινωνήσω μαζί σας, δεν τη χρειάζομαι την τεχνολογία, αναπνέω αέρα για να ζήσω»
Για μια τέτοια βραδιά, όμως, δεν χωράνε επιθετικά λόγια. Μέσα από τις σκιές, οι πιο υπομονετικοί ακροατές (όσοι δεν πήγαν για τα πηγαδάκια και δεν την έβγαλαν στην πόρτα ή στους καναπέδες του Fuzz) έπιαναν ψήγματα μαγείας στην ατμόσφαιρα. Εκείνη τη σπάνια μαγεία με την οποία μπόλιασε τους δίσκους της αυτό τα τσακισμένο από τα ψυχολογικά προβλήματα θηλυκό. Αυτό το ταλέντο που κάποτε γέμιζε τις νύχτες μας με τις αλλεπάλληλες ακροάσεις του Moon Pix.
Πολύ θα ήθελα να την πλησιάσω μετά το «μαρτυρικό» τέλος της συναυλίας και να της ψιθυρίσω στο αυτί «You Are The Greatest»· έτσι για να τη δω λίγο χαμογελαστή μετά την εξοντωτική βραδιά. Αλλά φαντάζομαι θα ήθελε να μείνει μόνη και να μιλάει στο αγέννητο μωρό της. Παραμένει σπουδαία, αλλά θέλει να τιμωρηθεί γι’ αυτό.
Στα παραπάνω να προσθέσουμε την πολύ αξιόλογη support εμφάνιση της Nalyssa Green. Έχει πολλά να δώσει, αρκεί να πλαισιωθεί από ένα πλήρες μουσικό σχήμα, να εκφραστεί με περισσότερη αυτοπεποίθηση (επί σκηνής, τουλάχιστον) και να βρει περισσότερα πατήματα με το μέσα της, γιατί είναι μία από τις περιπτώσεις που αξίζουν περισσότερης αναγνώρισης.
{youtube}sWoP2n-KWHY{/youtube}
