Πολυβραβευμένη Αμερικανή ερμηνεύτρια, ευρωπαϊκής όμως φινέτσας. Φωνή αισθαντική και ζεστή, που αρέσκεται πάντοτε σε χαμηλούς τόνους, με έμφαση στις λεπτομέρειες. Πιστή στην ερμηνεία των στίχων, ξεδιπλώνει μικρές καθημερινές ιστορίες της τζαζ, της ποπ, του γαλλικού chanson, μα και της αγγλοσαξονικής folk κουλτούρας. Η διάθεση, η ανάμνηση, το ταξίδι έχουν πρωταρχικό ρόλο –τόσο για εκείνη, όσο και για τους εκλεκτούς της καλλιτεχνικούς συνοδοιπόρους. Η «χαμηλοπρόφιλη» Stacey Kent δόνησε λοιπόν με συναίσθημα και με το περιβόητο «γυναικείο άγγιγμα» (κατά τον αγγλισμό της έκφρασης) το κυριακάτικο βράδυ μας, σε ένα αρκούντως γεμάτο Gazarte.
Το «θαυματουργό» κορίτσι της Blue Note (από τo 2007) καταπιάνεται με πολλούς ήχους, καταχειροκροτείται κυρίως σε Αγγλία και Γαλλία και συνεχίζει να παιχνιδίζει απτόητη με τους προσωπικούς της ήρωες-ποιητές-συνθέτες που ακούν στο όνομα Vinicius de Moraes, Antonio Carlos Jobim, Marcos Valle, Serge Gainsbourg, Fred Astaire, George Gershwin, Richard Rodgers κ.ά. Από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής της στο Gazarte έγινε μάλιστα αντιληπτό ότι η στιλάτη μουσικός δεν ανήκει στις «πληθωρικές» του είδους της. Είναι γλυκειά και λίαν χαμογελαστή, όχι όμως τόσο σαγηνευτική –τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια. Είναι από τις γυναίκες που μάλλον μοιράζονται μεταξύ λογικής κι ευαισθησίας και κάτι ανάλογο εμπνέουν/απαιτούν από τους άλλους· στοιχείο κατά τα λοιπά αποτελεσματικό και ασφαλές σε ποικίλα επίπεδα.
Η τετραμελής παρέα των Jim Tomlinson (τενόρο σαξόφωνο/φλάουτο, επίσης παραγωγός μα και σύζυγος της Kent), Graham Harvey (πιάνο), Jeremy Brown (μπάσο) & Josh Morrison (ντραμς) μετέπλασε άρτια διάφορες αγαπημένες και διαχρονικές συνθέσεις του αμερικανικού και βραζιλιάνικου ρεπερτορίου, όπως λ.χ. τα “One Note Samba”, “So Nice”, “Les Eaux De Mars-Waters Of March”, “Insensatez-How Insensitive”, “My Fair Lady” και “The Boy Of Next Door”, δένοντας με τη φρεσκάδα τής κυρίας της βραδιάς. Ιδιαίτερες εξάρσεις ή απρόβλεπτοι αυτοσχεδιασμοί δεν αποτέλεσαν τους κρυφούς άσσους της συναυλίας, μιας και οι ενορχηστρώσεις πάτησαν σε κλασικές κυρίως φόρμες, δίνοντας έτσι το τελικό πρόσταγμα για μια «καθαρή» jazzy εικόνα του υλικού. Οι νότες τού “Samba Saravah” διανθίστηκαν με ιστορίες για τον υπέροχο Vinicius de Moraes –μέγα λάτρη του γυναικείου φύλου, με 9 γάμους στο ενεργητικό του– ενώ η αγάπη του παππού τής Stacey Kent για τη Γαλλία και τον μουσικό της πλούτο (έζησε μάλιστα πολλά χρόνια εκεί) μύησε την εγγονή στις διαφορετικές πτυχές της παράδοσης του chanson· δείγματα του οποίου ήταν τα κομμάτια “L’ Etang” και “Ces Petits Riens”.
Από τις τρυφερές της στιγμές κρατάμε τα βλέμματα-χαμόγελα «επιβεβαίωσης» που αναζητούσε από τον σύντροφο και χρόνιο συνεργάτη της, είτε ερμηνεύοντας το λίαν λυρικό “The Changing Lights”, είτε το βιωματικό “Dreamer”. Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς η 46χρονη μουσικός θέλησε να τονίσει το άγχος, αλλά και τον ενθουσιασμό της που βρισκόταν στη χώρα μας και είχε τη δυνατότητα να περιδιαβεί «αυτήν την ιστορική πόλη» (5-6 φορές ακούσαμε το σχόλιο θαυμασμού της). Ευτυχώς στην περίπτωσή της κυριάρχησε το δεύτερο και είχαμε έτσι τη δυνατότητα να ακούσουμε highlights των δίσκων Breakfast On The Morning Tram (2007), Raconte-Moi (2010), Dreamer In Concert (2011) και The Changing Lights (2013). Για το τέλος μάς επιφύλαξε τις αγαπημένες της συνθέσεις “Jardin D’ Hiver” και “The Ice Hotel”, που σηματοδοτούν καίριες στιγμές της συναισθηματικής και επαγγελματικής της διαδρομής.
Η ντελικάτη Stacey Kent έδειξε να κερδίζει ένα πιο ώριμο μουσικά κοινό, το οποίο ήρθε στο Gazarte ν' απολαύσει μια καλλιτέχνιδα που γνωρίζει εις βάθος την ιστορία της τζαζ (ίσως και του chanson ή της bossa nova), σερβίροντάς την με τον προσωπικό της τρόπο. Για δυόμιση ώρες συνέβη λοιπόν «something cool», σαν το ομώνυμο τζαζ κομμάτι τής June Christy.
{youtube}PYdrhTL3VBk{/youtube}
