Lady Gaga + Lady Starlight & Άλεξ Καββαδίας

 

 

Το ξέρω, το ξέρω, ότι έχετε διχαστεί τόσες μέρες και αλληλοτρώγεστε στα μέσα μαζικής δικτυώσεως, αλλά –παραφράζοντας τον Ζουλάφσκι– θα τσιτάρω πως «Σημασία έχει η μουσική την επομένη της Συναυλίας». Και η απάντηση, σε όποιο μπλοκ και αν κυμαίνεστε, είναι λίγο διαφορετική από αυτό που περιμένατε, μανιχαϊστικά τσακάλια.

 

 

Το ξέρω ότι δεν είμαι νέος πια, αλλά το γκρουβάρισμα τραγουδιών της Lady Gaga όπως το "Alejandro", η «παραδίδω το fluxus τις μάζες» οπτική της, η άκρατη χρήση μπλεϊντ-ρανερικών ενδυμάτων, το ανελέητο role playing μέσω τεχνητής κόμης και τα πανηδονιστικής λογικής βιντεοκλίπ της είναι μερικά από τα στοιχεία που με έκαναν να την αγαπήσω. 

 

Εξ αρχής (και από επιλογή), η Lady Gaga βρέθηκε με τα χέρια βουτηγμένα σε πολλά βάζα δηλητηρίων. Που ναι μεν είχαν τη μορφή γλυκών, αλλά –ακόμα και στους καιρούς της πρόκλησης στους οποίους ζούμε– μπορούσαν να την παρασύρουν στον πάτο, λόγω της αμφισημίας τους. Αν ακούσετε λ.χ. το πασίγνωστο "O Superman" της Laurie Anderson σε παράλληλη μίξη με το "Erotica" της Madonna, θα καταλάβετε γιατί, από την αρχή κιόλας, το πήγαινε για σύγκρουση η κυρία το τρένο: ανακατεύοντας την αστική downtown καταγωγή της, τις απευθείας σχέσεις της με τη bisexual, trans & gay κοινότητα της Νέας Υόρκης και με εικαστικούς κινούμενους στον χώρο της performance και της DIY τεχνοτροπίας και βέβαια την εμμονή της με το ντύσιμο πέρα από νόρμες και φόρμες, μας παρέδωσε μια φιγούρα που έμοιαζε να έχει βανδαλίσει την (αποδεχθείσα, πλέον) σεξουαλικότητα της Madonna με την ακραία συλλογιστική του Marilyn Manson. 

 

 

 

To ξέρεις τώρα ότι κι εγώ σε αγαπώ Λαίδη, όπως κι εσύ το αγόρι του τραγουδιού, αλλά στη συναυλία της Παρασκευής στο Ολυμπιακό Στάδιο τα παραπάνω στοιχεία εξαφανίστηκαν, χάριν μιας ποπ λογικής πεπερασμένης σε επίπεδο κώδικα. Σβήστηκε δηλαδή το αναπάντεχο, σβήστηκε και η πρόκληση μιας και ο ήχος σμιλεύτηκε χωρίς γωνίες αλλά με βομβώδεις λούπες, που ακόμα και στα παλιότερα τραγούδια συνηγορούσαν για μια λιγότερο «σπασμένη» ρυθμολογία, υπέρ μιας πιο ομογενοποιημένης τεχνοτροπίας. Σκοπός της οποίας ήταν βέβαια να μπει η Lady Gaga κάτω από την ταμπέλα που έχει πουσάρει με τον περσινό της δίσκο Artpop, στα πλαίσια του οποίου και περιοδεύει. 

 

 

Εξάλλου και το support της Lady Starlight, που μας κράτησε συντροφιά από τις 8+05 μέχρι τις 8+55, προς αυτήν την κατεύθυνση πήγε: ευρωπαϊκό techno με ελάχιστες ιντελεκτουέλ πινελιές (απλοϊκή Βαρυμπόμπη, αν με εννοείται), το ενδιαφέρον του οποίου εξαντλήθηκε εκεί γύρω στο 25λεπτο. Το εγχώριο support που είχε εμφανιστεί προηγουμένως –τον πρώην δηλαδή τραγουδιστή των Matisse, Άλεξ Καββαδία, και τη μπάντα του– τον πέτυχα μόλις στο τελευταίο τραγούδι του σετ καθώς έμπαινα στο Ολυμπιακό Στάδιο, οπότε θα ήταν άδικο να σχολιάσω κάτι, πέρα ίσως από το ότι μου φάνηκε πολύ ενθουσιασμένος που συμμετείχε στην όλη κατάσταση. 

 

 

Από τη Lady Starlight μέχρι την εμφάνιση της Lady Gaga στις 9+17, ανέλαβαν οι τεχνικοί να βάλουν τις τελευταίες πινελιές στο σκηνικό. Το οποίο ήταν μάλλον μικρό, αναλογικά με τη σκηνή, μιας και από πάνω του είχε την τεράστια οθόνη όπου παρουσιάζονταν σύμβολα αποκλειστικώς εικαστικά, συναφή με την παράσταση. Προσωπικώς, η αρχιτεκτονική μου θύμισε Σαντορίνη όπως θα την παρουσίαζε ο Γιάννης Δαλιανίδης εάν γύριζε τη Ρένα Βλαχοπούλου στην ηφαιστειώδη νήσο αντί για τα Μάταλα –και δεν το λέω για καλό κάτι τέτοιο... Πάντως τα δύο βασικά χρώματα στα φώτα του σόου, το μωβ και το βαθύ μπλε, στάθηκαν αρκούντως εντυπωσιακά. Και σημειώστε ότι πολύ σπάνια επιλέγονται και ακόμα πιο σπάνια χρησιμοποιούνται σωστά.

 

 

 

 

Όταν η Lady Gaga έκανε την είσοδό της, τότε κατάλαβες ότι πολλοί (αν όχι όλοι) είχαν έρθει βασικά για να τη δουν· αν δηλαδή έκανε απλά ένα μακροσκελές πέρασμα από τη σκηνή χωρίς ήχο, η εμφάνισή της θα είχε την ίδια δύναμη. Μπορούσες δε να τη διακρίνεις ακόμα κι αν καθόσουν στο πέταλο απέναντι, χωρίς τη βοήθεια των (έτσι κι αλλιώς μικρών) οθονών εκατέρωθεν της σκηνής. Από εκεί και πέρα, το φιλί, το σώμα, η σάρκα και ο έρωτας ως βασικό συστατικό της γκαγκαδικής τέχνης, υπήρξαν όλα παρόντα. Και χορτάσαμε και περούκες –αν και αγαπημένη μου θα παραμείνει εκείνη που ομοιάζει λεοντής. Στον χώρο τώρα των κουστουμιών, πέραν της θριαμβευτικής ουβερτούρας του κόκκινου στην είσοδο, είδαμε επίσης το χταπόδι, την τρελαμένη manga οπαδό του βερολινέζικου techno, τη βασίλισσα των πάγων, όπως και το όνειρο κάθε performer επί σκηνής (πιστέψτε με): να ντυθεί έμπροσθεν στο κοινό, για την επόμενη αισθητική της εφόρμηση. 

 

 

 

 

Σας παρακαλώ σταματήστε αυτόν τον απαράδεκτο για τους πλαϊνούς θεατές ήχο! Μόνο στην αρένα μπορούσε κάποιος να ακούσει σωστά, οι άνθρωποι στις κερκίδες υπέστησαν μια τρομακτική συμπίεση στις μεσαίες συχνότητες, με αρκετές από αυτές να μπερδεύονται, ειδικότερα στα 4 πρώτα τραγούδια (μεταξύ τους και το "Donatella"), στα οποία ακόμα και τα φωνητικά της Λαίδης πίκαραν σε απαράδεκτο βαθμό. Ο ήχος έφτιαξε βέβαια κάποια στιγμή,  όμως για τους πλαϊνούς παρέμεινε πολύ χάλια. Μπροστά πάντως από τη σκηνή βαρούσαν άψογα τα σίδερα και άκουγες θαυμάσιο μπάσο, όπως και το (μα την Παναγία!) Iron Maiden υπόβαθρο του κιθαρίστα. 

 

 

 

 

Η αγάπη αλλά και η κατανόηση/ανοχή απέναντι στη σεξουαλική διαφορετικότητα που διακρίνει το δισκογραφικό της έργο πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας όταν μίλησε κατά του μπούλινγκ, του σεξουαλικού ρατσισμού και του σεξουαλικού σεχταρισμού. Το πράγμα πήγε μάλιστα κι ακόμα παραπέρα, περνώντας και από άλλους πυλώνες ουμανισμού, όταν στη σκηνή προσγειώθηκε ροζ κούκλα τύπου ιαπωνικής καρικατούρας, με σημείωμα πάνω όπου μια κοπέλα από το κοινό μιλούσε για το πόσο την έχει βοηθήσει η Λαίδη σε δύσκολη φάση της ζωής της! Έχουν ξαναγίνει ασφαλώς τέτοια σε συναυλίες της, οι fans το ξέρουν κι έτσι εξηγείται και το πολύ καλό επίπεδο αγγλικών που είχε γράψει η μικρή· την οποία είδαμε κι εμείς τελικά στην οθόνη όταν η Gaga, συγκινημένη, την αναζήτησε στο πλήθος και την κάλεσε στα καμαρίνια. Πολλές φορές, επίσης, η επικοινωνία έλαβε και εγχώρια απόχρωση, με τη Λαίδη να μας διηγείται ότι στα νιάτα της δούλεψε σε ελληνικά εστιατόρια ή ότι είχε κάποτε και ελληνικό γκομενέτο. Η δε σημαία μας πηγαινοήρθε πολλές φορές στη σκηνή και άλλες τόσες τα ελληνικά της Gaga, που ήταν ωστόσο σε καλύτερο επίπεδο από τα συνήθη kali-spera που ακούμε. 

 

 

 

 

Το φιλί (να το πάλι) είναι σημείο ένωσης δύο ανθρώπων (και όχι μόνο ερωτικής, μα και φιλικής ή οικογενειακής). Και η αλήθεια είναι ότι η απόσταση μεγάλου αριθμού θεατών, που στο σύνολό τους δεν ήταν πάνω από 27-28.000 όπως το έκοψα, δεν βοήθησε· όπως δεν βοήθησε και η απουσία της οποιασδήποτε μέριμνας για εξέδρα μέσα στο κοινό στα σχέδια της Artball Tour ή έστω για μια κατάβαση της Λαίδης στην αρχή του σόου από το στέγαστρο Καλατράβα. Η παρουσία της έμεινε λοιπόν μακρινή για μεγάλο μέρος του κόσμου, ενώ στα αμιγώς μουσικά χαρακώματα η παρτίδα σώθηκε από τη μέση του σετ και μετά, από τη στιγμή πιο συγκεκριμένα όπου η ίδια έκατσε στο πιάνο για μια θαυμάσια εκτέλεση στο "You And I". Εκεί ακούσαμε –και καταλάβαμε– και τις υπόλοιπες επιρροές της. Μην πάθουν οι καρδιακοί τίποτα, αλλά σε αυτές συγκαταλέγεται και η Patti Smith (βλέπε άλλωστε και το "Born This Way"), όπως βέβαια και η Whitney Houston, κάτι ιδιαίτερα φανερό στις νταλκάντζες των φωνητικών αρμονιών.

 

 

 

 

Πέστο βρε αθεόφοβη το "Alejandro" στην ολότητα και στην πληρότητά του! Αφού ήταν φανερό ακόμα και στον ντράμερ, ο οποίος βρισκόταν σε κουβούκλιο πίσω-πίσω στο σκηνικό, ότι ο κόσμος ανέβαζε στροφές όταν ακούγονταν τα κλασικά χιτάκια, τι μας το παίζεις λοιπόν σαν δειγματοληπτικό της καριέρας σου; Μπορεί να το έχεις βαρεθεί, κατανοητό· αλλά κι εμείς αδημονούμε για τη σάγκα του αδόκιμου έρωτα του Αλεχάντρο. Ο κόσμος βέβαια παρέμεινε καλοδιάθετος καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς (2 ώρες), η Λαίδη είναι άλλωστε κουμανταδόρος μέγιστη και ξέρει να τιμά τον όρο «entertainer». Μικρή παρατήρηση, ότι η απόσταση μεταξύ του κυρίου μέρους και του "Gypsy" που παίχτηκε ως encore υπήρξε απογοητευτικά μεγάλη, με αποτέλεσμα πολλοί ν' αρχίσουν να αποχωρούν παρότι ακόμα δεν είχαν ανάψει τα φώτα.

 

 

 

Το όνομα της Lady Gaga παρέμεινε αλώβητο με τη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο κόσμος πέρασε καλά, άκουσε μια πραγματική τραγουδίστρια/ερμηνεύτρια (αν και στο "Judas" πήραμε και μια δόση προηχογραφημένων) και κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί για τα επί σκηνής τάλαντά της. Ως γνωστόν, για να ξαναγυρίσω στην αρχή του κειμένου, τις περισσότερες φορές ο καλύτερος κριτής μιας συναυλίας είναι η επόμενη μέρα: αν δεν έχεις περάσει καλά, δεν θες ούτε να ξανακούσεις τον καλλιτέχνη, για να μην τον γαμωσταυρίσεις. Έλα όμως που από το ίδιο κιόλας βράδυ σιγοτραγουδάγαμε με τον υιο μου τα χιτάκια της κυρίας, σαν κασετόφωνα που δεν εχουν άλλη κασέτα να παίξουν. 

 

 

Περάσαμε λοιπόν καλά κι εγώ και οι τόσες διαφορετικές ηλικίες και φύλα που βρέθηκαν την Παρασκευή στο Ολυμπιακό Στάδιο· διότι, όπως και να το κάνουμε, τα είδωλα είναι για να αποθεώνονται. Τα υπόλοιπα είναι για να τρέφονται οι συντηρητικοί, οι ζηλόφθονοι, οι παρωπιδωμένοι, οι ασεξουαλικοί και οι βαρετοί. Άμα σπάει το διαφορικό καλά και υπάρχει και παραπέρα σκέψη από το δώστον/πάρτον από μεριάς δημιουργού, κάπου εκεί μερικοί πρέπει να ξεχωρίζουν ότι υφίσταται διαφορά μεταξύ του τι μου αρέσει και τι είναι πολιτισμικό γεγονός. Το πρώτο είναι σαφώς θέμα δικό σου, το δεύτερο όμως πρέπει να το αναγνωρίσεις και ας μην το αποδέχεσαι ή καταλαβαίνεις πλήρως.