Πολύ «χειμωνιάτικη» τούτη η συναυλία για να είναι η πρώτη της νέας σαιζόν. Σκοτεινές, ούτως ή άλλως, οι αποχρώσεις του χώρου, άλλο τόσο κι αυτές της μουσικής των Nokalypse και Ensemble Economique· κι ο κόσμος λιγοστός, ακόμα και για τα δεδομένα μιας άχαρης κυριακάτικης βραδιάς (ήμασταν-δεν ήμασταν 30 νοματαίοι στο Six d.o.g.s.), Έμοιαζε έτσι μ’ εκείνα τα χειμωνιάτικα βράδια που δεν θες να δεις άνθρωπο, ωστόσο η θερμοκρασία έξω και το μυαλό μέσα δεν πρέπει να λάθευαν (τουλάχιστον όχι ταυτόχρονα): εκείνο το καλοκαίρι ακόμα βρίσκεται κάπου εδώ γύρω…
Τέλος πάντων, φθάνοντας στην Αβραμιώτου –κάπως καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω– το σετ του Θεμιστοκλή Παντελόπουλου (Nokalypse) βρισκόταν ήδη εν εξελίξει. Ή περίπου. Οι πυκνοί του ηχητικοί όγκοι ήταν αρκετά στατικοί για τους προσδώσεις οποιαδήποτε έννοια κίνησης· βιομηχανικής λογικής. Ανυποχώρητοι. Μασίφ θόρυβος, δηλαδή, φτιαγμένος με τα υψηλά οκτάνια της μητροπολιτικής παράκρουσης. Κάπου-κάπου, κάτι βρισκόταν και ταρακουνούσε αυτούς τους όγκους, ίσα-ίσα για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί ότι εν τέλει δεν μιλάμε για ένα συμπαγές πράγμα, αλλά για αρκετά επί μέρους. Στιγμιαία βέβαια, γιατί το οικοδόμημα ξαναέβρισκε γρήγορα το σημείο ισορροπίας. Κι αυτό το κεντράρισμα ήταν τελικά που άφηνε τα πράγματα στατικά, που «μάζευε» οτιδήποτε «ξέφευγε» πίσω στη θορυβώδη ανωνυμία του.
Όντας αργοπορημένος, έχω μόνο το μισό της εικόνας και προφανώς όποια γνώμη και να εξέφραζα (θετική ή αρνητική) δεν θα βασιζόταν παρά μόνο στις εντυπώσεις. Διότι αυτό που –κατά έναν τρόπο– περιγράφηκε παραπάνω ήταν η κατάληξη ενός συλλογισμού, το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που είχε προηγηθεί. Το οποίο αποτέλεσμα ήταν απ’ τη μία ιδιαίτερα έντονο, απ’ την άλλη κάπως μονοδιάστατο για να είναι τόσο μακρύ. Κάτι βέβαια που μόνο ως αίσθηση μπορώ να το καταθέσω, όχι ως κρίση. Φάνηκε πάντως αρκετά μελετημένο, ώστε να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο συνεπής…
Όσο για τον Brian Pyle (Ensemble Economique), δεν πάτησε ποτέ στη σκηνή. Δεν μας έκανε, εννοείται, μούτρα που δεν τον τιμήσαμε παρά ελάχιστοι, απλώς είχε στήσει ακριβώς από κάτω, εκεί δηλαδή που σε περισσότερο γεμάτες συναυλίες βρίσκονται οι πρώτες σειρές του ακροατηρίου. Καθισμένος σε καρέκλα, είχε μπροστά του ένα λάπτοπ, απ’ όπου ακουγόταν το υπόλοιπο… ανσάμπλ (ακολουθώντας τον ευφημισμό του ονόματος): αρκετά προηχογραφημένα, τα οποία παρείχαν την κεντρική ραχοκοκαλιά των συνθέσεων. Προτού ωστόσο πάρει τη θέση του, έγραψε κάτι σε ένα μικρό χαρτάκι στο πάτωμα κι ύστερα το βούτηξε σε ένα από τα αναμμένα κεριά που «σημάδευαν» την περιοχή του. Το μικρό τελετουργικό δεν έμοιαζε πάντως να συνδέεται άμεσα με τα μουσικά τεκταινόμενα και παρέμεινε έτσι ως μια ανεξήγητη παραδοξότητα.
Πέραν του λάπτοπ και μιας μικρής κονσόλας, ο Pyle χειριζόταν ένα μικρό midi-keyboard, μια ηλεκτρική κιθάρα και βεβαίως τη φωνή του. Προοδευτικά, οι δυναμικές του λάιβ γίνονταν όλο και πιο έντονες, με τις συνθέσεις να απομακρύνονται από την αίσθηση που σου αφήνουν στους δίσκους. Τούτο νομίζω πως οφειλόταν στους κάτι-σαν-αυτοσχεδιασμούς του Pyle, κυρίως σε κιθάρα και φωνή· πατούσε δηλαδή πάνω σ’ αυτήν τη –συνήθως– βραδυκίνητη ομίχλη των συνθέσεων και μέσα της έβαζε οξείς κιθαρισμούς ή μια φωνή βουτηγμένη σε έναν ωκεανό από reverb και λοιπές παραμορφώσεις. Μέχρι και τα ελλειπτικά (στους δίσκους) ρυθμικά, όποτε εμφανίστηκαν την Κυριακή το βράδυ, έμοιαζαν να δίνουν μορφή στον όλον κυκεώνα των παραμορφώσεων, αντί απλώς να δείχνουν προς μια θολή βάση αναφοράς.
Εκ των υστέρων, μου φαίνεται πως αυτή η λάιβ εκδοχή του Ensemble Economique τείνει περισσότερο προς μια διαθλασμένη εκδοχή των Suicide, παρά προς το ambient, το κινηματογραφικό ή όπως αλλιώς τέλος πάντων χαρακτηρίζονται οι δίσκοι του. Είχε μια τέτοια εσωστρεφή δυναμική. Αν τώρα με ρωτάτε ποια από τις δύο εκδοχές προτιμώ, φοβάμαι πως δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Στο λάιβ, η μουσική έχανε λιγάκι σε λυρισμό ή στην καθαρότητα της συναισθηματικής της λογικής, κέρδιζε όμως δυναμισμό, αποκτώντας μια βρώμικη ένταση. «You win some, you lose some», που έλεγε και ο θείος Lemmy…
{youtube}IBoBLfQVHIA{/youtube}
