Από τους βάλτους της Τζόρτζια, οι Black Tusk βρέθηκαν το περασμένο Σάββατο στα στενά του Ψυρρή της –για τα καλά πλέον– καλοκαιρινής Αθήνας. Ακμαίοι και γεμάτοι ενέργεια (αν και στην τελευταία συναυλία της περιοδείας τους), εξαπέλυσαν το δυναμικό τους «swamp metal» (όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν, μεταξύ σοβαρού και αστείου) για μία ώρα γεμάτη, φεύγοντας ύστερα μέσα στον στρόβιλο που δημιούργησαν.
Βέβαια ο χαρακτηρισμός «το μέταλ του βάλτου», δεν λέει σχεδόν τίποτα. Κι αν λέει κάτι, το κάνει περισσότερο για τις κλιματολογικές συνθήκες της πατρίδας των Black Tusk (την πόλη Savannah της Τζόρτζια), παρά για τη μουσική τους. Χρειάζονται επομένως ορισμένες διευκρινήσεις, καθώς, αν κάτι έρχεται στο νου, είναι μια μουσική αργοσάλευτη, υγρή και κολλημένη. Και η περίπτωση εδώ δεν είναι καθόλου τέτοια.
Μιλάμε λοιπόν για ένα ενεργειακό μέταλ, κάπως χοντροκομμένο είν’ η αλήθεια, αλλά καθ’ όλα λειτουργικό. Ένα υβρίδιο που μπορεί ταυτόχρονα (ή σχεδόν ταυτόχρονα) να περικλείσει τη μανία του thrash, τη δυναμική του hardcore punk, το «βάρος» των κιθάρων του stoner ή το εκ φύσεως πολυσυλλεκτικό sludge. Και όλα αυτά χωρίς σοβαροφάνειες, χωρίς καν περαιτέρω προαπαιτούμενα, παρά μόνον την επιθυμία για αγνή πώρωση και μπόλικο –μεταφορικό εννοείται– ξυλίκι.
Τούτων λεχθέντων, το περασμένο Σάββατο στη Death Disco οι Black Tusk δεν προσέφεραν τίποτα λιγότερο (αλλά και τίποτα περισσότερο) απ’ όσα θα πρέπει λογικά να περίμεναν οι περίπου 100 άνθρωποι που εισάκουσαν το κάλεσμα της CTS. Ήδη μάλιστα από τα πρώτα λεπτά έδειξαν ότι είναι μπάντα που «δαγκώνει», διαμορφώνοντας μια ορμή που τους έφτασε μέχρι και το τέλος του ανκόρ.
Το οπλοστάσιο των Black Tusk, μια βαριά αλλά ταυτόχρονα αρκετά κινητική μπασογραμμή (δια χειρός Jonathan Athon), ένας ντράμερ κάπως μονολιθικός αλλά σίγουρα επαρκής στον ρόλο του (ο Jamie May) και μια κιθάρα (ο Andrew Fidler) η οποία κινούταν με άνεση μέσα στα συμφραζόμενα, χωρίς πολλές πρωτοβουλίες. Ενδιαφέρον σημείο, το ότι και οι τρεις είχαν σχεδόν ισάξιο μερίδιο στα φωνητικά, με τον καθένα να δείχνει προς διαφορετικό υποσύνολο επιρροών: τον Athon να αναλαμβάνει τις πιο μπρουτάλ φωνές, τον Fidler να κινείται στο πιο hardcore τερέν και τον May στο πιο stoner/sludge.
Βεβαίως, όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινες ότι σώνονταν και οι όποιες εκπλήξεις. Ενίοτε οι τρόποι των Black Tusk ανακυκλώνονταν γύρω από τις πεπερασμένες (και ήδη γνωστές) παραλλαγές, ενώ στα ενδιάμεσα των κομματιών –τόσο κολλητά με την τελευταία νότα, ώστε στην αρχή δεν καταλάβαινες αν το τραγούδι είχε τελειώσει ή συνεχιζόταν– έπαιζε η ίδια ακριβώς λούπα από feedback, σε ένα επαναλαμβανόμενο déjà vu. Είπαμε όμως, (μάλλον) κανείς δεν περίμενε από τους Black Tusk την οποιαδήποτε αποκάλυψη, μόνο επαρκείς τρόπους για να ασκήσει την αρχετυπική δυναμική του ροκ εν ρολ. Και αυτούς τους βρήκε με το παραπάνω.
Πριν την επέλαση του τρίο απ’ την Ανατολική Ακτή, είχαν προηγηθεί οι δικοί μας Sadhus (The Smoking Community), τους οποίους όμως δεν πρόλαβα λόγω εκτάκτων υποχρεώσεων. Ας με συγχωρέσουν εκείνοι, συγχωρήστε με κι εσείς...
{youtube}e4BQPMO_Usw{/youtube}
