Το ιδιότυπο της βραδιάς: οι ώρες εμφάνισης τηρήθηκαν, αλλά ενώ στην περίπτωση του support σχήματος των Audiobreed αυτό χρεώνεται στα θετικά –ως ένδειξη επαγγελματισμού– δεν συμβαίνει το ίδιο και στην περίπτωση του John Garcia (συγγνώμη, Unida): μάλλον δεν θέλαμε μια τόσο γιακαδίστικη άποψη του χρόνου.
Ό,τι και να έχεις να πεις για τις εμφανείς αναφορές των Audiobreed στο attitude (και όχι τόσο στον ήχο) των Rage Against the Machine –πώς τώρα μου καρφώθηκαν και οι Six Feet Under παράλληλα, δεν ξέρω– δεν έχεις να πεις τίποτα για το συνολικό τους παίξιμο ή για τον θαυμάσιο ντράμερ τους· κι ας δρούσε σε περιορισμένο χώρο, μιας κι έπρεπε να μείνουν ανέγγιχτα τα τύμπανα των Unida. Ο μπροστάρης τους τώρα, ενώ έχει παρουσία και καλό μέταλλο φωνής, θα πρέπει σαφώς να δουλέψει σε επίπεδο κινησιολογίας τους νεκρούς χρόνους μεταξύ των στίχων. Διότι τον είδαμε να στέκει ενίοτε αμήχανα ή να προβαίνει σε μια ανολοκλήρωτη κινησιολογία, η οποία τελικά πάλι ως αμήχανη λύση κατοχυρώνεται. Πάντως τα παιδιά δικαίως χειροκροτήθηκαν, μιας και παρουσίασαν επί σκηνής μια γκρουβάτη μηχανή. Καθόλου τυχαία ή ανακλαστικά, λίγη ώρα αφότου ανέβηκαν στο σανίδι του An, έπιασα το δεξί πόδι και το κεφάλι να κινούνται πάνω στη μπότα. Έπαιξαν κυρίως συνθέσεις από τον δίσκο τους AllShadesOfColoursButOnlyRedISee, ο οποίος προσφερόταν και στην περιοχή του merchandise, με ελεύθερη συνεισφορά.
Οι Unida έτυχαν φυσικά επευφημιών με το που εμφανίστηκαν, εκεί γύρω στις 10+20. Το An Club έδειχνε πια γεμάτο, ευτυχώς όχι σε επίπεδο σαρδελοποίησης. Ο Garcia ανέβηκε λοιπόν στη σκηνή και…
Όχι, πάμε διαφορετικά, μιας κι έχουμε να κάνουμε με ειδική περίπτωση· με ένα, αντικειμενικά, από τα πλέον χαρακτηριστικά λαρύγγια του ροκ. Γρέζι, βάθος, χροιά βιωματική και γκάρισμα. Αλλιώς παίζεις φολκ και τελειώνεις με το ροκ. Κι ενώ στους δίσκους σου φέρνει λίγο στο μυαλό τον Ian Astbury (ξέρω, καρδιακή προσβολή σε 82 truckers/stoneheads), διαπιστώνεις ότι επί σκηνής –όπου περιορίζει το φωνασκείν– ενσκύπτει στην παράδοση του John Fogerty (χωρίς βεβαίως την προφορά). Όταν βέβαια παίζει με τους Unida· στους Kyuss ας πούμε σκίζει εμφανώς πιο πολύ το λαρύγγι. Είναι επίσης αλήθεια ότι, ακόμα κι αν του δώσεις να σου τραγουδήσει το «Είναι κεφάτη, γυρίζει απ' του Βερόπουλου», θα πωρωθείς τόσο, ώστε θα νομίζεις ότι στου Βερόπουλου οι υπάλληλοι αράζουν πάνω σε ηλιοκαμένα καπό αυτοκινήτων και οι πελάτες με δυσκολία συγκρατούνται από το να λαγνουργήσουν πάνω στα αλλαντικά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε…
Και βέβαια στους Unida πας ακριβώς γιατί γουστάρεις τον Garcia. Είναι δηλαδή κάτι σαν το παλιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. το σχήμα: προσωποπαγές. Γι' αυτό άλλωστε το έριξαν στα αστεία την Πέμπτη οι σκληροπυρηνικοί truckers, όταν τον είδαν με υποθαλασσί πουκάμισο και με χωρίστρα τύπου Κερτ Ράσελ –image που, σημειωτέων, ο Garcia διατηρεί σε όλη τη νυν περιοδεία. Του τα συγχωρούν όλα. Ακόμα και το ότι δεν γεύτηκαν ποτέ την έκρηξη που περίμεναν, τον ροκ εν ρολ ορυμαγδό τον οποίον ήθελαν να βιώσουν. Πηγαίνεις με λίγα λόγια στους Unida, καυλαντίζεις, τα λες με τον κολλητό σου για το πόσο γαμάτος είναι ο τύπος, πιστοποιείς σε εαυτόν και λοιπούς ότι καλά έκανες και τον ακολουθείς, αλλά μέχρι εκεί. Το δείχνει άλλωστε πλέον και ο όλος κώδικας εμφάνισης του Garcia. Όπως και το ότι διάλεξε να αποσυρθεί για ένα 10λεπτο διάλειμμα μετά από μόλις 35 λεπτά συναυλίας, αφήνοντας τη μπάντα του να κάνει τζαμάρισμα, το οποίο αποδείχθηκε ανούσιο, τόσο μουσικά, όσο και για τη ροή του προγράμματος.
Ο κόσμος βέβαια πωρώθηκε και «χόρεψε» μάλιστα στις πρώτες σειρές, άλλωστε μιλάμε και για την πρώτη εμφάνιση των Unida στην Ελλάδα. Το πρώτο μέρος της αμμώδους, desert rock τελετής ολοκληρώθηκε γύρω στις 12 παρά, για ν' ακολουθήσει η ολοκλήρωση του λάιβ με τρίτομο encore. Κατά τα λοιπά, τις εντυπώσεις κέρδισε σαφώς ο Arthur Seay· όχι μόνο λόγω του παχύτατου και στιλπνού ριφ που μπορούσε να παράγει σε κάθε στιγμή της συναυλίας, αλλά και λόγω της συνεχούς του επικοινωνίας (είτε μέσω λόγου, είτε μέσου βλεμμάτων και γκριματσών) με τους υπόλοιπος. Ο Miguel Cancino στα τύμπανα ήταν ακούνητος: είναι πραγματικά ζήτημα να ακούσαμε δύο λάθη όλα κι όλα την Πέμπτη στο An. Στιβαρός και με φαντασία στο παίξιμό του ήταν όμως και ο ανιψιός του Seay, o Owen Seay, ο οποίος –αν και μόλις 20 χρονών– στάθηκε μια χαρά στη σκηνή. Φαίνεται πως υπάρχει κάποιο desert/stoner γονίδιο σε όλη την οικογένεια.
Τι είπατε; Αν θα ξαναπάω σε συναυλία του Garcia; Μα φυσικά, είναι πάντα ένα τόσο δυνατό συναίσθημα να έρχεσαι αντιμέτωπος με το αστικό (πια) Κογιότ! Μετράς τις αντοχές σου. Ερώτηση ρητορικής φύσεως –αν όχι προβοκατόρικης: στον περίμενε-να-βγει-ο-Garcia χρόνο είναι ή όχι σημειολογικό λάθος να παίζεις από τα ηχεία Queens Of The Stone Age; Ναι, ξέρω· ο Garcia σε εκείνη τη συνέντευξη του πριν από μερικά χρόνια στο MetalHammer της ημεδαπής είπε ότι εύχεται όλα τα καλά στον Josh. Αλλά επιμένω, είναι σημειολογικό λάθος ή όχι;
{youtube}_9TJIxb2zig{/youtube}
