Υπερ-επιτυχημένος (και) ο τέταρτος ερχομός των Αμερικανών από τα μέρη μας, οι οποίοι έκοψαν τρελά εισιτήρια στην Ιερά Οδό και κατέκλυσαν το Fix Factory Of Sound. Ο Ανδρέας Κύρκος από την Αθήνα και ο Στέργιος Κοράνας από τη Θεσσαλονίκη καταγράφουν εντυπώσεις, με κοινό στοιχείο των ανταποκρίσεών τους τον αβίαστο ενθουσιασμό για μια μπάντα που ξέρει πολύ καλά πώς να μετατρέπει τις συναυλίες της σε πάρτυ...
Ιερά Οδός, Αθήνα
του Ανδρέα Κύρκου
Iδιαίτερη περίπτωση οι Clutch. Μια μπάντα με απλά heavy rock τραγούδια. Μέσα σε όλη την απλότητά τους, όμως, μοιάζουν με σχήμα που έχει χωνέψει όλη την κιθαριστική, groovy κουλτούρα του καλιφορνέζικου κολεγιακού ξεφαντώματος –με αλαφιασμένους νεανίες να καταναλώνουν «μπουρόνια» και να ουρλιάζουν εκστασιασμένοι. Βέβαια στο τερέν των Faith No More ή των Rage Against The Machine, οι Clutch έμοιαζαν πάντα συγκρότημα… Β’ Εθνικής. Δεν λέω πως είναι δεύτερης διαλογής, απλώς δεν έχουν το ειδικό βάρος να αφήσουν αποτύπωμα στη γενιά τους, ούτε έγραψαν ποτέ το τραγούδι που θα έκανε το crossover.
Τέτοια συγκροτήματα, όσα δηλαδή κινούνται κάτω από το mainstream ραντάρ και ακροβατούν πάνω στα είδη με εξυπνάδα και ενέργεια, συνήθως διαφεύγουν από το ελληνικό κοινό· το οποίο αντιλαμβάνεται παλαιοκομματικά τον σκληρό ροκ ήχο. Η προχθεσινή λοιπόν συναυλία των Clutch στην Αθήνα αναίρεσε –έστω προσωρινά– την παραπάνω παραδοχή, με τρόπο αποστομωτικό. Γιατί, ενώ είχε προηγηθεί ένα metal φεστιβάλ στο Φάληρο, κι ενώ ήταν αδύνατο να αποφύγεις να ασχοληθείς με την Εθνική Ελλάδος την Τρίτη (εκτός κι αν κλειδαμπαρωνόσουν σε ένα μονωμένο δωμάτιο χωρίς ρεύμα), οι Αμερικανοί έκοψαν τρελά εισιτήρια και κατέκλεισαν την Ιερά Οδό.
Αλλά η εισπρακτική επιτυχία δεν έχει τόση σημασία, όχι όση έχει η αγάπη που εισέπραξαν από τον κόσμο και η ενέργεια με την οποία παλλόταν ο χώρος. Δεν έβρισκες στο κοινό παρατρεχάμενους που ψάχνονταν για κανά «ροκ πάρτυ με σπασμένα φρένα» στην πόλη. Έβλεπες υπέροχα θερμοκέφαλα αγόρια και όμορφα ξεσαλωμένα κορίτσια, τα οποία ήξεραν ακριβώς πού πήγανε και πού (ω, Θεέ μου) πέρασαν καλά!
Η συναυλία διέθετε παλμό, ο Neil Fallon έχτιζε με κάθε ευκαιρία γέφυρες επικοινωνίας με το κοινό, υπήρχε κορύφωση, υπήρχαν δονήσεις, υπήρχε όγκος στον ήχο και έπεφτε αδιάκοπα το απαραίτητο βρωμόξυλο στις πρώτες σειρές. Όμως το καφριλίκι περίσσεψε εκείνο το βράδυ, καθώς οι Clutch αντιλαμβάνονται τις συναυλίες τους σαν «πάρτυ». Αυτό ακριβώς ήταν λοιπόν που συνέβη στην Ιερά Οδό: ένα πάρτυ για φίλους, όπου η κατοικίδια μπάντα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Καταιγισμός από riff, πλήρης ήχος σε απόλυτη αντίστιξη και με τις πίσω σειρές και αυτή η γεμάτη, αρσενική φωνή του Fallon, η οποία γέμιζε τον χώρο ακόμα και στην πρόζα ανάμεσα στα κομμάτια.
Για τους μυημένους στο μεταλλικό ροκ εν ρολ των Clutch, η φανατίλα του κοινού έδειχνε αναμενόμενη και φυσιολογική. Στα δικά μου έκπληκτα μάτια ήταν μια γερή ένεση αισιοδοξίας, πως ακόμα υπάρχουν πιτσιρικάδες οι οποίοι δεν ψάχνουν τα μεθαυριανά trend για να μπουν πρώτοι στο άρμα, αλλά ξέρουν –και θέλουν– να περνάνε καλά, γνωρίζοντας πώς να απολαμβάνουν ένα λάιβ. Χωρίς ανασηκωμένα τα χέρια με τα smartphone και χωρίς να πηγαίνουν στις συναυλίες για να πουν ότι «ήταν κι αυτοί εκεί». Απλά διασκεδάζοντας με το να χτυπιούνται με τις μπάντες που αγαπούν.
Απλά και ωραία πράγματα. Όπως και τα κομμάτια των Clutch.
Υ.Γ.: Δεν στάθηκε δυστυχώς δυνατόν, λόγω καθημερινής και υποχρεώσεων στη δουλειά, να προλάβω τα εγχώρια support σχήματα των Big Nose Attack και των Hat Bones.
Fix Factory Of Sound, Θεσσαλονίκη
του Στέργιου Κοράνα
Υπάρχουν ορισμένες μπάντες που είναι φανερό ότι καταβάλλουν κάποια προσπάθεια επί σκηνής για να εντυπωσιάσουν το κοινό τους. Υπάρχουν κι άλλες –λιγότερες– που τους βγαίνει από φυσικού τους, χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσουν. Οι Clutch ανήκουν σαφέστατα στη δεύτερη κατηγορία...
Μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας από το συναυλιακό στερέωμα (για λόγους υγείας), αποφάσισα η επάνοδός μου να είναι δυναμική. Οι ημερομηνίες συνέπεσαν βολικά κι έτσι είχα την ευτυχία να περάσω το βράδυ της Τετάρτης βλέποντας τους Αμερικανούς στο Fix Factory Of Sound.
Οι support εμφανίσεις ξεκίνησαν κάπου στις 20.30, με πρώτους τους συντοπίτες Jaw Bones. Ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα, ωραιότατοι στο παίξιμό τους και πολύ ταιριαστοί με τους Clutch. Αντίστοιχες εντυπώσεις αποκόμισα και από τους Hidden In The Basement που εμφανίστηκαν αμέσως μετά. Αμφότερες οι μπάντες έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά. Κι εκεί γύρω στις 22.30 ήρθε η μεγάλη στιγμή: οι Clutch επί σκηνής!
Όπως ανέφερα και παραπάνω, οι Αμερικανοί δεν προσπαθούν καν. Με το που πιάνει μικρόφωνο ο Neil Fallon, το πλήθος αλαλάζει. Σε παίρνουν καροτσάκι και σε πηγαίνουν μέχρι τέλους! Και χωρίς πολλά-πολλά: θες ο τρόπος με τον οποίον κινούνται στον χώρο, θες το γεγονός ότι λατρεύουν να παίζουν ζωντανά, είναι ένα συγκρότημα που χαίρεσαι να το βλέπεις. Ήρθαν λοιπόν στη Θεσσαλονίκη και τίμησαν με το παραπάνω τους ανθρώπους που αγαπάνε τις μουσικές τους και πλήρωσαν εισιτήριο για να τους δουν. Σχετικά σύντομη η συναυλία μεν –κράτησε ακριβώς μιάμιση ώρα, μαζί με το encore– αλλά σαν διάττων αστέρας: δεν άφηνες ούτε στιγμή να πάει χαμένη.
Η setlist τους αποδείχθηκε αρκετά καλά μοιρασμένη, με το EarthRocker να είναι ο δίσκος που τελικά βγήκε κάπως πιο ευνοημένος. Οι Clutch μας ανακοίνωσαν επίσης ότι ξαναμπαίνουν στο στούντιο προς το τέλος του 2014 και μας έπαιξαν μάλιστα κι ένα τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ! Φάσεις της συναυλίας στις οποίες στάθηκε ιδιαίτερα ήταν το “Regulator” και το κλείσιμο με τα “Electric Worry” και “One Eyed Dollar”. Ο χώρος τώρα του Fix Factory of Sound θα γίνει μάλλον ένας από τους αγαπημένους μου στην πόλη. Με τις τελευταίες παρεμβάσεις έχει βελτιωθεί πολύ ο ήχος, οπότε ευελπιστώ ότι θα γίνει κάτι αντίστοιχο με το παλιό Principal, από άποψη ποιότητας. Βέβαια, αποδείχτηκε... μικρός! Γιατί δεν είναι μόνο το ότι γέμισε εντελώς, είναι και που το κοινό αυτών των συναυλιών κάθε άλλο παρά ήσυχο είναι.
Και μιλώντας για κοινό, ήταν από τα λίγα sold-out όπου βλέπεις σχεδόν μόνο φανατικούς της μπάντας. Λόγω πρόσφατου χειρουργείου παρακολούθησα τη συναυλία από τον εξώστη, κι έπιασα έτσι τον εαυτό μου, σε πολλές περιπτώσεις, να μην κοιτάζω τους Clutch στη σκηνή, αλλά να χαζεύω τα δρώμενα στο ισόγειο –το οποίο είχε μεταβληθεί σχεδόν όλο σε mosh pit! Να πω την αλήθεια, ένιωσα μια ζήλεια. Κυρίως κόσμος από 15 μέχρι 40, με ελάχιστους λίγο πιο μεγάλους.
Μετά από μια τέτοια συναυλία, οφείλουμε νομίζω ένα ευχαριστώ στη διοργάνωση που τους έφερε στη Θεσσαλονίκη κι ένα ακόμα μεγαλύτερο στους ίδιους φυσικά τους Clutch. Προσωπικά μιλώντας, μου χάρισαν μια υπέροχη βραδιά, πάνω που είχα ανάγκη να βγω ξανά και να ξενυχτήσω μετά από τόσο καιρό. Γράφοντας αυτές τις γραμμές, ακόμα δεν έχω βγει από το mood της συναυλίας: μου έχει μείνει το χαμόγελο! Με το καλό επομένως να τους ξαναδούμε...
{youtube}zfuWTa_Mw7c {/youtube}
