Είχε κόσμο τη Δευτέρα στην Πλατεία Νερού, όχι όμως τον κόσμο που θα περίμενες σε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ που φιλοδοξούσε να προσελκύσει πολλά από τα «ξαδέρφια» της μεγάλης σκληρής οικογένειας. Οι περισσότεροι βρίσκονταν εκεί για τους Deftones, οπότε –ως παιδιά μιας alternative metal αισθητικής αμερικανικής λογικής– αδιαφόρησαν για το ευφυές χιούμορ του σόου των Ghost και επεφύλαξαν παγερή υποδοχή στους Behemoth. Στυλιανός Τζιρίτας & Αλέξανδρος Τοπιντζής έδωσαν το παρών στο Φάληρο και μας τα εξιστορούν με λεπτομέρειες...
Revenge Of The Giant Face
του Στυλιανού Τζιρίτα
Τα παιδιά αυτά, τα οποία ήρθαν στο Heavy By The Sea ως νικητές του φετινού Red Bull Bedroom Jam, ήταν καταπληκτικά. Ποσώς έχει σημασία αν έγιναν και μερικά λάθη. Γιατί είχαν κέφι, είχαν έναν άριστο σε χιούμορ και επικοινωνία frontman, αλλά κι έναν μπασίστα με πολύ ωραία στάση πάνω στη σκηνή, γεμάτη νεύρο. Δεν μας ένοιαξε λοιπόν καθόλου το λιοπύρι για πάρτη τους, άσε που τοποθέτησαν και μια νότα ποπ πάνω στα σκισμένα φωνητικά και στις ξυραφισμένες κιθάρες, που είχαν αναμείξει πολύ έξυπνα το core, το ελάχιστο post-death και τις αναμνήσεις του nu metal. Μπράβο στους Revenge Of The Giant Face, μου φάνηκαν ευγενικές παρουσίες και προβλέπω να πάνε μπροστά.
Tardive Dyskinesia
του Στυλιανού Τζιρίτα
Οι Tardive Dyskinesia έκαναν την πιο prog εμφάνιση που έχω προσωπικά δει από μέρους τους. Ο ήχος δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, αλλά η μπάντα κινήθηκε με άνεση σε μονοπάτια που γνωρίζει καλά, διότι πια το ζήτημα του δεσίματος της σύνθεσης έχει προχωρήσει μπροστά. Το ότι δεν μου αρέσει καθόλου το ύφος που υπηρετούν δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το πόσο καλά έπαιξαν τη Δευτέρα στο Φάληρο. Υπήρξαν ενοχλητικοί σε επίπεδο ήχου στον βαθμό που συνειδητά έχουν επιλέξει, ενώ κούνησαν ακόμα και τα μπετά της Πλατείας Νερού με τις χαμηλές τους. Μόνο παράπονο, τα τύμπανα: ήταν πολύ ψηλά στη μίξη, δίνοντας έτσι μια εσφαλμένη εικόνα της πραγματικής ηχοπλασίας τους.
Planet Of Zeus
του Στυλιανού Τζιρίτα
Οι Planet Of Zeus απέδειξαν ότι το έχουν χαλαρά το συναυλιακό και φεστιβαλικό κόλπο και μάλιστα χωρίς κανέναν κόπο. Μπορεί το βαρύθυμο, σκληρό blues rock τους να ακούγεται υπερβολικά οικείο στα αυτιά ενός παλιού σαν κι εμένα –που έχει πωρωθεί κάποτε με Cactus και Mountain– αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, πρώτον, ότι δεν διαθέτει την αξία του (ειδικά από τη στιγμή που εντρυφεί τους νεότερους ακροατές σε βατοπέδια που θεωρητικώς τους είναι άγνωστα) και, δεύτερον, ότι δεν σε κερδίζει σε επίπεδο παράστασης.
Διότι το γκρουπ ιδρώνει πάνω στη σκηνή. Κι επίσης γιατί παίζει καλά, διαθέτοντας και καλό, συμμαζεμένο ήχο, μα και συνθέσεις. Αν πρέπει να προσέξουν κάτι οι Planet Of Zeus, είναι ο μεταξύ των τραγουδιών τους λόγος και η γενικότερη επικοινωνία τους με το κοινό. Γιατί, κρίνοντας από όσα είδαμε στο Heavy By The Sea, υπήρξαν χάσματα στη συνειρμικότητα, αλλά κι επειδή ο χαβαλές και το χιούμορ δεν υπήρξαν στοιχεία απόλυτα συναπτά με το υπόλοιπο σόου τους. Ο κόσμος πάντως, ο οποίος είχε πια πυκνώσει εκείνη την ώρα, τους αποθέωσε και χειροκρότησε θερμά. Και πολύ καλά έκανε...
Nightstalker
του Στυλιανού Τζιρίτα
Σιγά μωρέ μη σας κάνω και αποτίμηση των Nightstalker... Μπορεί το ανοικτό φεστιβαλικό να μην είναι το φόρτε τους, αφού θες να μυρίζεις τη μπύρα χυμένη πάνω στα t-shirt και στο πάτωμα την ώρα που τους βλέπεις και τους ακούς –γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν μιλάμε για τη συγκεκριμένη μπάντα αυτός είναι ο απόλυτα ταιριαστός θόλος αίσθησης και όσφρησης–όμως η απόλαυση του να τους βλέπεις λάιβ δεν πέφτει ποτέ κάτω από κάποια επίπεδα. O Argy όπως πάντα ηγήτωρ (αν και με λίγες προτροπές προς το κοινό) και ο Αντρέας στιβαρότατος στο μπάσο. Όλο το γκρουπ ήταν καρφί, μην το συζητάμε. Απλά για να ευχαριστηθείς πλήρως τους Nightstalker εκείνοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο πάνω στη σκηνή (ακόμα και στα πλαίσια ενός φεστιβάλ) κι εσύ ν' ακούς τις μηχανές να γκαρίζουν απόξω, με τις εξατμίσεις τους.
Behemoth
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Μεγάλη δύναμη του extreme metal επισκέπτεται τη χώρα μας σε φεστιβάλ με ετερόκλητο billing. Αποτέλεσμα κοινό για πάμπολες εμφανίσεις αντίστοιχων συγκροτημάτων κάθε καλοκαίρι (π.χ. πέρσι Carcass και At the Gates): 100 άτομα, το πολύ, να συνδράμουν τη μπάντα με τον παλμό τους. Πού ήταν οι πολυπληθείς οπαδοί των συγγενών ηχητικά Rotting Christ, Septic Flesh, Nile κτλ; Πού βρίσκονταν οι 300-400 που με ποδοπάτησαν κάποια χρόνια πριν, στο λάιβ των Πολωνών στο An; Διάολε, ο μέσος Έλληνας μεταλλάς είναι η επιτομή του κατσαπλιά ακροατή...
Οι Behemoth, βέβαια, έκαναν τη δουλίτσα τους κανονικότατα στην Πλατεία Νερού. Ντύθηκαν ασορτί με την επιθετικότητα της μουσικής που παίζουν εδώ και χρόνια, φτύνοντάς μας στα μούτρα το metal που κάποτε ήταν της μόδας. Ο Nergal παραμένει μια εφιαλτική φιγούρα κι ένας από τους καλύτερους frontmen στο death metal, δίνοντας νόημα σε μια εμφάνιση που ταλαιπωρήθηκε από τον ήλιο, τη ζέστη και την αδιαφορία. Τα "Christians To The Lions", "Of Fire And Void", "At The Left Hand Ov God" θεωρούνται πλέον κλασικά extreme hits και οι γνώστες ανταποκρίθηκαν αναλόγως. Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για τα κομμάτια από το φετινό The Satanist, που τα βρήκα κομματάκι «αντισυναυλιακά».
Ghost
του Στυλιανού Τζιρίτα
Ναι, ναι, ναι, είμαι φανατικός οπαδός των Ghost! Αλλά τα επί σκηνής προβλήματά τους τα γνώριζα και τα αναγνωρίζω, πιστέψτε με. Μπορεί ο υιός μου να μου είπε μετά το σετ τους στο Φάληρο ότι σπάνια με βλέπει τόσο πωρωμένο σε εμφάνιση μπάντας, αλλά η αλήθεια είναι (ελαφρώς) διαφορετική. Κατ' αρχήν, τα φώτα των Ghost αποδείχθηκαν όσο έπρεπε υποβλητικά. Η κινησιολογία τους, κατά δεύτερον, ήταν προσεγμένη: όχι μόνο του Πάπα Εμέριτου του Β΄(ευλόγησον σκοτεινέ δέσποτα), αλλά και των τριών εγχόρδων της παρέας.
Τα προβλήματα των Σουηδών εντοπίστηκαν κατά τη γνώμη μου στους εξής βασικότατους τομείς: η λάιβ μίξη της μπάντας παρέμεινε προβληματική, όπως έχει διαπιστωθεί και από προηγούμενες εμφανίσεις. Τα προηχογραφημένα ενίοτε δεν κατείχαν τη σωστή θέση, με αποτέλεσμα να μπερδεύουν τον ακροατή. Αλλά και τα φωνητικά του Πάπα –ειδικά σε ορισμένες χαμηλές– απλά δεν υπήρχαν. Και από τη στιγμή που δεν ακούγονται έτσι στους δίσκους, υπάρχει μια ασυνέχεια... Κατά τα άλλα, πότε είπαμε ότι θα τους ξαναφέρετε;
Deftones
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Συναυλιακό απωθημένο πολλών τριαντάρηδων οι Deftones, οπότε δεν περίμενα να δω τόσους πιτσιρικάδες στο πρώτο τους λάιβ εν Ελλάδι. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το συγκρότημα του Chino Moreno αποχαρακτηρίστηκε ως nu metal από πολύ νωρίς, γλιτώνοντας έτσι την κατηφόρα που ακολούθησαν οι μπάντες της γενιάς τους. Η εμφάνισή τους στο Heavy By The Sea ήταν τουλάχιστον εκπληκτική• εάν κρίνω από τα όσα είδα τη Δευτέρα επί σκηνής, μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι συναυλίες τους είναι ακόμα ένας λόγος που τους διατήρησε στα υψηλά πατώματα του alternative metal υβριδίου.
Τα πρώτα riffs του "Diamond Eyes" χτυπάνε την Πλατεία Νερού και το πάρτυ ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό ήχο (αλλά όχι κρυστάλλινο). Ακολουθεί τριλογία από το άλμπουμ Around The Fur και ειδικά στο "My Own Summer (Shove It)" το ελληνικό κοινό κάνει αισθητή την παρουσία του, όπως αυτό ξέρει. Ο Chino ανοίγεται, με τη σειρά του: αρκετές φορές από εκείνη τη στιγμή και μετά θα ερμηνεύσει πάνω στο κάγκελο, μαζί με τα παιδιά που κάνουν crowd surfing.
Αν και όλοι χαρήκαμε ιδιαίτερα που ακούσαμε τα κλασικά "Digital Bath" και "Feiticeira", οφείλω να παραδεχτώ ότι απόλαυσα εξίσου και τις επιλογές από το Koi No Yokan ("Tempest", "Swerve City", "Poltergeist", "Rosemary"), που ακολούθησαν και προηγήθηκαν, οι οποίες απέδειξαν την υψηλή ποιότητα αυτής της πιο πρόσφατης κυκλοφορίας τους. Ολοκληρώνοντας το σετ, έπειτα από σκάρτη μία ώρα, η καθαρόαιμη nu metal υφή του encore που ακολούθησε –με τέσσερα τραγούδια από το Adrenaline ("Bored", "Engine No.9", "Root", "7 Words")– στράγγιξε τις δυνάμεις όλων μας. Αφήνοντας κάποιους να μουρμουρίζουν «γιατί να μην είχαν έρθει 10 xρόνια πριν, να ρίξω κι εγώ καμιά κλωτσοπατινάδα;;;».
Με την αρωγή μίας εκ των πιο ευφάνταστων φωτορυθμικών σκηνοθεσιών που έχω παρακολουθήσει, το λάιβ των Deftones θα αποκτήσει (με τον χρόνο) τον χαρακτήρα μιας ιστορικής συναυλίας για τη γενιά μας. Κι αυτό διότι οι Αμερικανοί σεβάστηκαν το κοινό, προσφέροντάς μας τη μουσική τους με τρόπο πλήρως αντίθετο με την όποια έννοια της αγγαρείας.
{youtube}uCYOR8-DV3g {/youtube}
