Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να γράφεις βλακείες για τον Dylan ή να αναπαράγεις τα χιλιοειπωμένα κλισέ γύρω από τον μύθο του –άσε που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να καταφέρεις και τα δύο ταυτόχρονα... Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι ο φόβος μήπως πέσεις σε ατοπήματα μπορεί να σε κάνει να παραλύσεις μπροστά στη λευκή οθόνη· να σε αφήσει απλά χαμένο να κοιτάς τον κέρσορα που αναβοσβήνει, σα να ρωτάει: «με έχεις στημένο τόση ώρα εδώ, τι θα γίνει;».
Ο γερο-Bob, πάντως, δεν μας έστησε καθόλου τη Δευτέρα στη Μαλακάσα: μόλις 5-6 λεπτά από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης βρισκόταν στη σκηνή, μαυροντυμένος, με το καπέλο του «καρφωμένο» στο κεφάλι και τη φυσαρμόνικα στην τσέπη, πλαισιωμένος από τους πέντε, επίσης τσίλικα ντυμένους, μουσικούς του. Και αν είσαι από εκείνους που, τέλος πάντων, έχουν μια κάποια ιδέα για το συγκεκριμένο... ον, παθαίνεις κάτι με το που τον βλέπεις· έστω κι αν ήσουν παρών και στην προ τετραετίας συναυλία του στον ίδιο χώρο –αλλά όχι και στην ίδια σκηνή, αφού η ιδιαίτερα χαμηλή προσέλευση ανάγκασε αυτή τη φορά τους διοργανωτές να στήσουν το event στο Vibe Stage του TerraVibe.
Θα μπορούσα να αποφύγω εντελώς τις περιγραφές, άλλωστε τα όσα εκτυλίσσονται στις εμφανίσεις του Dylan τα τελευταία χρόνια περιγράφονται άψογα στο πρόσφατο άρθρο του Βύρωνα Κριτζά (δες εδώ). Τουτέστιν, ο μαέστρος επέλεξε να σταθεί κυρίως στο πιο πρόσφατο υλικό του και μόνο σποραδικά έπαιξε «κλασικά και αγαπημένα» από το αχανές ρεπερτόριό του. Φυσικά, άλλαξε ολονών τα φώτα: ούτε από τις μελωδίες, ούτε από τους ρυθμούς μπορούσες να βγάλεις άκρη σχετικά με το τι άκουγες κάθε στιγμή. Αν είχες βέβαια αφτί που πιάνει αρμονικές ακολουθίες κάτι γινόταν, έλα όμως που πολλά από τα τραγούδια μοιάζουν μεταξύ τους! Ευτυχώς, μέσα από το... κρώξιμο της φωνής του έπιανες καμιά λέξη ή φράση κι έκανες τη δουλειά σου.
Όχι ότι ήταν ανάγκη, εδώ που τα λέμε, να ήξερες ακριβώς τι ακούς για να περάσεις καλά. Και γι' αυτό ευθύνονταν οι κύριοι με τα γκρι, οι υπέρτατοι τυπάδες της μπάντας, οι οποίοι έπαιζαν απίστευτα, διαβαίνοντας το στενό μεταξύ χημείας και... «χυμείας» (sic) σα να κάνανε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Ακόμα κι αν έχεις διαβάσει περί της τηλεπαθητικής επικοινωνίας που συντελείται επί σκηνής μεταξύ του Dylan και των μουσικών του, είναι εντελώς άλλο πράγμα να τη βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου –και μάλιστα ξανά και ξανά. Κάπως έτσι, το σώμα άρχισε να μην υπακούει και τα πόδια να χορεύουν μόνα τους, ασταμάτητα, για τη 1 ώρα και 45 λεπτά που κράτησε το σόου.
Ήταν όλα καλύτερα από την προηγούμενη φορά τη Δευτέρα το βράδυ: η μπάντα έπαιζε καλύτερα, ο Dylan έπαιζε και τραγουδούσε καλύτερα (περιοριζόμενος μόνο στο πιάνο και στη φυσαρμόνικα πάντως), ο ήχος –ένα από τα σημεία που συζητήθηκαν έντονα το 2010– ήταν επίσης πολύ καλύτερος (έστω κι αν αρχικά ήταν χάλια, έστω κι αν σε όλη τη βραδυά ο γερο-Bob και τα όργανά του ξεχώριζαν πολύ σε σχέση με τον ήχο των μουσικών του). Σίγουρα η ατμόσφαιρα ήταν καλύτερη, τολμώ να πω ότι και η συγκίνηση ήταν μεγαλύτερη· για μένα, δηλαδή, δεν ξέρω για τους υπόλοιπους. Εν ολίγοις, ήταν όλα βελτιωμένα εκτός της προσέλευσης –πάντως, αν το καλοσκεφτείς, καλύτερα λίγοι και καλοί, παρά πολλοί και γκρινιάρηδες. Από την άλλη, αυτή η τελευταία παράμετρος ίσως σημαίνει ότι δεν θα τον ξαναδούμε στα μέρη μας...
Μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι δεν τρέχει και τίποτα αν έτσι γίνουν τα πράγματα, ότι ούτως ή άλλως ο Dylan δεν είναι πια αυτό που ήταν, ότι δεν ορίζει πια τη φωνή του, το κορμί του, την τέχνη του, ότι το κάνει για τα λεφτά, ότι... ότι... ότι... Αυτούς σίγουρα δεν τους πείθει ούτε ο Κριτζάς, οπότε είναι μάταιο να προσπαθήσω εγώ. Πού να τους εξηγείς ότι άνθρωποι σαν τον Dylan είναι κινούμενες ρωγμές στον χωροχρόνο, πως κάθε στιγμή που τους παρακολουθείς επί τω έργω σού ανοίγεται μια πόρτα προς τον κόσμο τους, η οποία δεν θα ανοίξει ποτέ ξανά και για κανέναν...
Αλλά είδατε, να, άρχισα κι εγώ να γράφω σαχλαμάρες τώρα και ποιος ενδιαφέρεται να διαβάζει τέτοιες. Σίγουρα όχι ο ίδιος ο Dylan, άλλωστε φρόντισε στο Terra Vibe να μας δηλώσει εμφατικά τη στάση του απέναντι σε όλα αυτά με το πρώτο, κιόλας, κομμάτι: «I used to care», μάς τραγούδησε, «but things have changed»...
Setlist:
1. Things Have Changed
2. She Belongs To Me
3. Beyond Here Lies Nothing
4. Huck’s Tune
5. The Levee’s Gonna Break
6. Shelter From The Storm
7. Million Miles
8. Girl From TheNorth Country
9. Summer Days
10. Desolation Row
11. Tweedle Dee & Tweedle Dum
12. Duquesne Whistle
13. Visions Of Johanna
14. Thunder On The Mountain
15. Ballad Of A Thin Man
Encore
16. All Along The Watchtower
{youtube}_fQruEluOtE {/youtube}
