Στη δεύτερη μέρα του φετινού Εν Λευκώ Festival, πρωταγωνίστησε ο Boy George: ένας κορυφαία ζεστός performer, ο οποίος πραγματικά πρόσφερε κύματα θετικότητας και καλής μουσικής. Ο Γραμματικός πάλι (διάβαζε παρακάτω και θα καταλάβεις, αγαπητέ αναγνώστη) ανέστησε ακόμα και τις κουτσομούρες του απέναντι ιχθυορεστοράν με τις χαμηλές του, οι Xaxakes όμως έκαναν το κορυφαίο λάθος να βάλουν το attitude πάνω από την ίδια τη μουσική. Τέλος, η γυναικεία σκηνή διέθετε δύο παρουσίες με καλή αποδοχή από το κοινό, που πιστοποίησαν ότι μπορούν να προσφέρουν θετικότατα αποτελέσματα...
Amani (5/25 Stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Λυκείου το ανάγνωσμα. Και λυπήθηκα, διότι είχα να κάνω με καλούς μουσικούς επί σκηνής, αλλά με μέτρια τροχοδρόμηση σε επίπεδο ρεπερτορίου. Επ' ουδενί δεν ξεκινάς ας πούμε παρουσία σου σε φεστιβάλ με διασκευή Tracey Chapman: προδίδεις περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι και στέλνεις στα χασμουρητά τους έστω λίγους που σταθήκαμε το Σάββατο στο λιοπύρι... Επιδράσεις επίσης από το αμερικάνικο ποπ/ροκ των 1990s (λέγε με Alanis, λέγε με αλήτη) δεν μπορούν να σταθούν στη σημερινή μουσική πραγματικότητα, όταν διακατέχονται από μια τόσο συντηρητική οπτική ή όταν λοξοκοιτούν προς τον περφεξιονισμό –ξεχνώντας ότι το ζήτημα είναι κατά πρώτο λόγο η σύνθεση.
Angelika Dusk (5/25 stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Πολυδιαφημισμένη και «highly anticipated» που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι η Angelika Dusk. Περίμενα έτσι ότι θα αφήσει τη σκόνη της στις ανταγωνίστριές της εκείνο το απόγευμα, με απογοήτευσε όμως οικτρά. Να δεχθώ το τρομώδες –και επί σειρά πολλών μέτρων– λάθος της μπάντας της, όπως και τη λάθος τοποθέτηση της ιδίας στο αρχικό λάκτισμα του σετ. Αλλά η μέτρια φωνή της ήρθε σε αντίθεση με το υλικό που περιμέναμε να δούμε δια ζώσης, ύστερα από την τόση προβολή της τραγουδοποιού κατά τους τελευταίους μήνες.
Μπορεί το "Marionette" να ζέστανε το πατάρι (και να μου άρεσε και προσωπικά, ένεκα του Joe Cocker αέρα που έπνεε), αλλά η επιλογή του "Rolling In The Deep" της Adele για διασκευή σε ένα φεστιβάλ όπου ο καλλιτέχνης καλείται να παρουσιάσει τη δική του δουλειά (δεδομένου ότι έχει ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα στη διάθεσή του) και όχι να κουνήσει με ευκολίες το πλήθος, μου έδειξε ότι έχουμε να κάνουμε με μια μεσοβέζικη ποπ λογική. Η οποία δεν προτίθεται να ρισκάρει, μα προτιμά να πατάει επί ασφαλών και –επιτρέψτε μου– βαρετών μονοπατιών.
Xaxakes (main stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Μετά την Angelika Dusk είχε έρθει η ώρα για να ανοίξει και η μεγάλη σκηνή. Όπως είναι γνωστό, κανονικά θα έπαιζε ο Nick Waterhouse· αλλά λίγες μέρες πριν ακυρώθηκε η εμφάνισή του, με αποτέλεσμα οι Xaxakes να πάρουν τη θέση του. Δεν ξέρω εάν το συγκρότημα δίνει αυτήν την εποχή συναυλίες ή όχι. Και μπορώ να δεχτώ ότι τους το είπανε τελευταία στιγμή και ίσως να μην βρίσκονταν σε συναυλιακή ετοιμότητα. Αλλά δεν καταλαβαίνω την τριαντάλεπτη καθυστέρηση μέχρι να βγούνε, ούτε και τα πολλά τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν στη συνέχεια. Ειδικότερα η κιθάρα του Γιάννη Νάστα ήταν συνεχώς ξεκούρδιστη, με αποτέλεσμα να γίνονται διακοπές στο σετ ώστε να την κουρδίσει. Ως εκ τούτου, εκεί που οι Xaxakes πήγαιναν να πιάσουν έναν ρυθμό, διέκοπταν και πάλι από την αρχή. Σίγουρα έχουν παίξει πολύ καλύτερα στο παρελθόν, οπότε ας θεωρήσουμε την εμφάνιση του Σαββάτου απλά ως μια άτυχη στιγμή.
Μαριέττα Φαφούτη (5/25 stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Αυτή η κοπέλα ξέρει λοιπόν να το γλεντάει. Η Φαφούτη ανέβηκε με μπρίο στη μικρή σκηνή της Τεχνόπολης και δημιούργησε άμεσα χαμόγελα στο κοινό, συν το ότι άκουγες μια καλοκουρδισμένη μπάντα από πίσω. Μας έκανε και γελάσαμε αβίαστα με το πώς η μάνα της ανέφερε τον Grammatik («Τι ώρα βγαίνει ο Γραμματικός;» –και η δική μου κάπου εκεί θα το πήγαινε), τραγούδησε σωστά (βασικότατο), μας εγκάλεσε χιουμοριστικά δύο φορές στο εδώλιο της τρύπας που υπήρχε έμπροσθεν της σκηνής, «κουκουμπάρισε» στο τέλος με το αναμενόμενο πλην όμως καθόλου βαρετό (ειδικά σε λάιβ εκτελέσεις) hit της, προσέλκυσε τον γυναικείο πληθυσμό με την πρώτη κιόλας νότα και ήταν εν τέλει ένα από τα πραγματικά καλά ονόματα της δεύτερης ημέρας του φετινού Εν Λευκώ Festival. Μπράβο δεσποινίς Φαφούτη, αριστεύσατε!
Gramatik (main stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Λόγω των Xaxakes, όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα του Σαββάτου κύλησε με καθυστέρηση και δεν κρύβω ότι είχα κι έναν φόβο μη τυχόν την πληρώσει κάποιος από τους επόμενους καλλιτέχνες –με δεδομένα τα αυστηρά χρονοδιαγράμματα της Τεχνόπολης. Για τον Gramatik, ωστόσο, δεν υπήρχε κανένας φόβος: με είχαν προετοιμάσει για τον χαμό που γίνεται στις συναυλίες του κι άλλωστε είναι πρόσφατη μια πολύ επιτυχημένη εμφάνισή του στην Αθήνα.
Όπως λοιπόν και το 2013 στον Βοτανικό, έτσι και τώρα, ο υπερκινητικός Σλοβένος πήρε θέση στα πλατό και –με τη βοήθεια του Russ Liquid σε σαξόφωνο και τρομπέτα– κατάφερε να ξεσηκώσει με ευκολία το κοινό. Είναι αλήθεια βέβαια ότι το μείγμα instrumental χιπ χοπ, φωνητικών samples και κεντρικών μελωδιών αρπαγμένων από διάφορα παλιότερα τραγούδια (όπως για παράδειγμα το "Superstition" του Stevie Wonder) δεν αποτελεί κάτι καινούριο. Όμως λίγη σημασία είχε κάτι τέτοιο όταν 2000 άτομα χόρευαν στους ρυθμούς του Gramatik. Για λίγο μάλιστα μου πέρασε η σκέψη ότι θα μπορούσε να ήταν και ο headliner του φεστιβάλ...
Jessica 6 (5/25 stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Τι φωνάρα είναι αυτή; Πολύ καιρό είχα να δω γυναίκα στην ημεδαπή να θέτει τόσο σωστά τη φωνή της, είτε τραγουδούσε ποπ ελεγείες, είτε κεκαλυμμένο trip hop, είτε hi-energy disco με σεξουαλική οσμή. Οι/η Jessica 6 αποδείχθηκαν μια καλά τοποθετημένη μπάντα, με σωστή δοσολογία λούπας και ζωντανού παιξίματος, με ενίοτε καλά φώτα και με ήχο που ήταν πιασάρικος χωρίς όμως να είναι κοινόδουλος. Έπαιξαν, ρίσκαραν στις εναλλαγές στιλιστικής εκπνοής και κέρδισαν όχι μόνο έναν ακόμα ακροατή/θεατή για τις επόμενες εμφανίσεις τους, αλλά σίγουρα και αρκετούς ακόμα –κρίνοντας από τις συζητήσεις που είχα κατόπιν με φίλους.
Boy George (main stage)
του Παναγιώτη Λουκά
«Θα ακούσετε τραγούδια που τα ξέρετε, ορισμένα που δεν ξέρετε, και μερικά που θα έπρεπε να γνωρίζετε», μας είπε στην αρχή ο Boy George. Δεν κρύβω ότι γνώριζα ελάχιστα από αυτά, όπως νομίζω και οι περισσότεροι από τους θεατές. Και δεν ήξερα έτσι τι προσδοκίες να είχα από την εμφάνισή του. Ε λοιπόν, εντυπωσιάστηκα. Μια φοβερή εννεαμελής μπάντα, ένας κεφάτος και φωνητικά άψογος τραγουδιστής και μια συναυλία που μας ταξίδεψε σε ρυθμούς reggae, soul, country και blues. Δεν έλειψαν μάλιστα και μερικές πινελιές από τους Culture Club, όπως το "Do You Really Want Τo Hurt Me?", ενώ ακούστηκε ακόμα και το "Karma Chameleon" –προσαρμοσμένο όμως στο τωρινό μουσικό ύφος του Βρετανού καλλιτέχνη. Το κέφι ήταν πάντως αστείρευτο κι ένα μικρό λαθάκι στο encore έκανε τον Boy George να γελάει και τον ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα του να μας λέει χαριτολογώντας «my fault, my fault!». Στο τέλος της συναυλίας τον πετύχαμε στα πλάγια της σκηνής να μας ρωτάει εάν μας άρεσε. Μας άρεσε και με το παραπάνω!
Πολλά χρόνια πριν, οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι ο Boy George είχε φάει μπουκάλια στην εμφάνισή του με τους Culture Club στην Αθήνα (1985). Το 2014, όμως, δεν υπήρξε κανείς στην Τεχνόπολη να μη βγάλει το καπέλο του σε έναν πραγματικά σπουδαίο ερμηνευτή, ο οποίος αποδείχθηκε επί σκηνής περισσότερο ροκ από πολλούς ροκ καλλιτέχνες.
Ο Boy George ολοκλήρωσε την εμφάνισή του μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και για όσους θα έμεναν στην Τεχνόπολη υπήρχε και συνέχεια, στη dance σκηνή, όπου ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ, ο Aeroplane και ο AlexGopher θα κρατούσαν το πάρτυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Για εμάς, ωστόσο, το φετινό (δεύτερο) Εν Λευκώ Festival τελείωσε κάπου εκεί. Μπορεί ο καθένας να είχε τις ενστάσεις του για το line-up ή για το τσιμπημένο εισιτήριο, αλλά σε γενικές γραμμές όλα πήγαν καλά: άνετη πρόσβαση, ικανοποιητικός ήχος, μηδαμινή καθυστέρηση την Παρασκευή και ελάχιστη το Σαββάτο και περίπου 5000 συνολικά παρευρισκόμενοι, οι οποίοι και το διασκέδασαν. Και του χρόνου λοιπόν!
{youtube}JHZZQtLT3TQ{/youtube}
