Θα σας έχει συμβεί πολλές φορές φαντάζομαι, να πηγαίνετε σε μια συναυλία με μεγάλες προσδοκίες και τελικά να μένετε με μια αίσθηση ανικανοποίητου –στην καλύτερη περίπτωση. Μου συμβαίνει κι εμένα συχνά, ευτυχώς όμως η προχθεσινή εμφάνιση του Bonobo και της μπάντας του στο Fuzz δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία συναυλιακών εξορμήσεων. Αντιθέτως, ήταν ένα δυνατό λάιβ· πολύ καλύτερο μάλιστα από ό,τι περίμενα.
Οφείλω βέβαια να πω ότι οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Φτάνοντας στο γνωστό αθηναϊκό club βρήκα πολύ λίγο κόσμο μέσα, παρότι πλησίαζε η ώρα του support. Το οποίο support –ο DJ Radical των Blue Square δηλαδή– υπήρξε επίσης ανασταλτικός παράγοντας. Δεν βοήθησε, δηλαδή, ώστε να δημιουργηθεί ένα ζεστό κλίμα. Το σετ του ήταν κάπως τυπικό, ο ίδιος αρκετά αμήχανος και το κοινό μόνο περιστασιακά συντονίστηκε μαζί του. Σίγουρα δεν τον βοήθησε ο πολύ χαμηλωμένος ήχος (ζήτησε ουκ ολίγες φορές από τον ηχολήπτη να δώσει ένταση), μα ούτε και η μεγάλη διάρκεια της παραμονής του στη σκηνή, που άγγιξε τη μία ώρα. Κατά τη διάρκειά της, πάντως, το Fuzz γέμιζε αργά αλλά σταθερά και μετά τις 22:00 ήταν πια σε μεγάλο βαθμό γεμάτο· εκτός του εξώστη, όπου μπορούσες να βολτάρεις με την άνεσή σου.
Ο Bonobo και η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:30 ακριβώς, δεχόμενοι τις δυνατές επευφημίες των παρευρισκομένων και ξεκίνησαν ευθύς αμέσως, με το “Cirrus” από το TheNorthBorders να είναι ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια που έπαιξαν. Το συγκεκριμένο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, είχε την τιμητική του –άλλωστε η εν λόγω συναυλία εντάσσεται στην ομώνυμη περιοδεία, η οποία (απ’ ό,τι διαβάζω) σαρώνει πανευρωπαϊκώς. Φυσικά ακούστηκαν και επιλογές από τις προηγούμενες δουλειές του Βρετανού, με την τετραμελή μπάντα να χειρίζεται συνθεσάιζερ, σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρινέτο, κιθάρες, τύμπανα, ανεβοκατεβαίνοντας στη σκηνή ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε κομματιού.
Μαζί τους είχαν και τη Szjerdene, τη Βρετανίδα ερμηνεύτρια που συμμετείχε και στο TheNorthBorders, η οποία υπήρξε εντυπωσιακή και ως φυσική παρουσία και ως φωνή: καλοζυγισμένη, με ηχόχρωμα που αιχμαλώτιζε την προσοχή και με έναν χειρισμό των δυναμικών που με εντυπωσίασε ουκ ολίγες φορές (όπως στα “Towers” και “Tsansits” λ.χ.) Ένιωσα ωστόσο –και κρίνοντας από τις αντιδράσεις, νομίζω ότι και το κοινό θα συμφωνούσε μαζί μου– ότι οι καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν οι μη τραγουδιστικές· εκείνες δηλαδή όπου ο Simon Green, σκυμμένος πάνω από το σύνθι, τον controller και το ηλεκτρονικό pad του, με το μπάσο του περασμένο στον ώμο, έστηνε τα beat του: πότε καταιγιστικά και ικανά να σε ξεβιδώσουν στον χορό, πότε πιο downtempo ή «τριπχοπάτα». Κι από πάνω στοίβαζε αρμονίες και δειγματοθραύσματα, άλλοτε χτίζοντας, άλλοτε αποδομώντας, σε μια αέναη, αναδιπλούμενη αλληλεπίδραση με τους μουσικούς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την αιθέρια παρουσία της Szjerdene και των πολύ καλών μουσικών, ήταν κυρίως ο Green που μαγνήτιζε το βλέμμα, έτσι όπως στεκόταν πάνω από τα φωτεινά μαραφέτια του, απτόητος από διάφορες ατυχίες (όπως η κατάρρευση της βάσης όπου στήριζε το pad του, την ώρα που εκείνος κοπανούσε πάνω του τις μπαγκέτες του).
Το κανονικό σετ κράτησε μιάμιση ώρα, πριν πάρει μια δεκάλεπτη παράταση για encore δύο τραγουδιών. Το οποίο, μεταξύ των άλλων, περιελάμβανε κι ένα ομολογουμένως αναπάντεχο σόλο ντραμς, ακολουθούμενο από μια σύντομη μα καθηλωτική άσκηση σύμπλευσης μεταξύ τύμπανων και σαξοφώνου –με το τελευταίο να βγαίνει από τα ηχεία αγνώριστο, έτσι όπως περάστηκε μέσα από διάφορα φίλτρα και εφέ. Άλλο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η λιτότητα του εξοπλισμού όλων των μουσικών, ακόμα και του ίδιου του Green: προφανώς δεν πόνταραν στον εντυπωσιασμό, μα στην ουσία. Όσο για τον ήχο, από όσα κατάφερε να προσλάβει η κάπως κουτσουρεμένη λόγω μιας ίωσης ακοή μου, ήταν άψογος. Τα μπάσα σε χτυπούσαν με το... γάντι και οι μεσαίες εκφέρονταν κρυστάλλινα.
Ήρθε λοιπόν ο Bonobo, είδε, τρίγκαρε (sic) και ιντρίγκαρε. Και νίκησε άνετα τελικά, λαμβάνοντας καθολική αποθέωση, στιγμιότυπο που απαθανάτισε από σκηνής με το κινητό του. Δεν έχω τη δυνατότητα να συγκρίνω με τις προηγούμενες εμφανίσεις του στα μέρη μας, κρατάω πάντως το ότι η συγκεκριμένη είναι από τις συναυλίες που θα θυμάμαι για καιρό...
{youtube}FHuGOIRbUN8 {/youtube}
