Ο King Dude ακούγεται τελευταία όλο και περισσότερο. Κάτι το ντουέτο με την Chelsea Wolfe (“Be Free”), κάτι το ιδιαίτερο, μυστηριώδες artwork που κοσμεί τις δουλειές του, σε κάνουν να θες να μάθεις περισσότερα για αυτόν τον τύπο, ο οποίος συστήνει τον εαυτό του ως έναν folk τραγουδιστή που το γύρισε στο ροκ εν ρολ για χάρη του... Σατανά! Οι απορίες λύθηκαν πάντως προχθές το βράδυ, σε ένα λάιβ που θα θυμόμαστε για καιρό.
Πρώτο support της βραδιάς, οι Love & Suicide Death Club, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή της Death Disco γύρω στις δέκα και μισή. Η νεόδμητη μπάντα (σχηματίστηκε μόλις φέτος) παρουσίασε συνθέσεις από το επερχόμενο ντεμπούτο της 10 BulletsForTheHeart και έκλεισε το σετ της μαζί με τον Μάνο από τους Skull & Dawn, που τους συνόδεψε στην κιθάρα. Οι Skull & Dawn, τώρα, ήταν μια αποκάλυψη για όσους δεν τους είχαν ξαναδεί. Οι ξαναβαφτισμένοι Defile Des Ames –συγκρότημα με σταθερό και μεγάλο fanbase στην εγχώρια σκηνή– τους συστήθηκαν ξανά με νέο όνομα και νέο ύφος, αλλά και με τραγούδια κινούμενα ανάμεσα σε dark folk και americana· τα οποία και ενθουσίασαν, όπως αποδείχτηκε, το κοινό, που τους υποδέχτηκε θερμά. Αναμένουμε το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα, για το οποίο μας πληροφόρησαν οι ίδιοι, από μικροφώνου.
Μεσάνυχτα ακριβώς, τρία μαύρα κεριά πήραν τη θέση τους στο ασημένιο κηροπήγιο που είχε στηθεί πάνω σε ένα μαύρο τραπέζι. Ο T.J Cowgill ανέβηκε μόνος του στη σκηνή και με νάρθηκα στο δεξί χέρι στερέωσε το τσιγάρο του στην άκρη της κιθάρας του. Λουσμένος στο κόκκινο φως των προβολέων, απηύθυνε χαιρετισμό και ξεκίνησε το σετ του με το “Lord I’m Coming Home”. Σχεδόν σε κάθε τραγούδι σταματούσε για λίγη φιλική κουβεντούλα ή για να αφηγηθεί προσωπικά του –απίθανα– βιώματα, με την απολαυστική αμερικάνικη προφορά του και τη βαριά φωνή του. Με αφορμή επίσης το κρανίο που δέσποζε στερεωμένο μπροστά στο μικρόφωνό του, θέλησε να ξεκινήσει και μια δημοπρασία για τα... κρανία των θεατών(!), σε περίπτωση που αποδημούσαμε πριν από εκείνον. «Υπόσχομαι να κάνω πολύ cool πράγματα μαζί τους...», είπε. Αρκετοί προσφέρθηκαν.
Αυτό, μαζί με την προθυμία του να παίξει στον γάμο όποιου σκόπευε να παντρευτεί σύντομα ήταν μερικά μόνο από τα «τρελά» που ακούσαμε εκ μέρους του King Dude όσο πέρναγε η ώρα. Παράλληλα, ακούσαμε και μερικά από τα εξαιρετικά του τραγούδια, όπως το ανατριχιαστικό “Spiders In Her Hair”, το “Devil Eyes”, το “Jesus In The Courtyard” και φυσικά το “Lucifer’s The Light Οf The World”, όπου σιγόνταρε σύσσωμη η Death Disco. Σαν να απήγγειλαν όλοι μαζί ένα πολύ άρρωστο παιδικό τραγούδι, με τον Cowgill να στέκει ως ο δάσκαλος ανάμεσα στους μαθητές.
Η κορυφαία στιγμή του λάιβ ήρθε όταν, μαζί με τους Skull & Dawn, που ανέβηκαν ξανά στη σκηνή μετά από πρόσκλησή του, εκτέλεσαν το “Fear Is All You Know”, δημιουργώντας μια φορτισμένη και αγχωτική ατμόσφαιρα. Δεν μπορούσες να μην παρατηρήσεις το σπινθίρισμα στα μάτια του King Dude, κατά τη διάρκειά της. Το τέλος ήρθε λίγο μετά τη μία με το “Born In Blood”, αφού o Αμερικανός μας υποσχέθηκε το ότι θα παίξει και το “Hello Mary” την επόμενη φορά που θα έρθει στην Ελλάδα, μιας και δεν θυμόταν ακριβώς τα ακόρντα. Η μεταμεσονύχτια κατανυκτική εμπειρία είχε τελειώσει.
Είναι περίεργη η περίπτωση αυτού του σκοτεινού ιεροκήρυκα από το Σιάτλ. Βλέποντας τα περίτεχνα σχέδια που επιλέγει για τα άλμπουμ του, τις φωτογραφήσεις και τα βιντεοκλίπ του, γοητεύεσαι από το σκοτάδι, τα δερμάτινα φετιχιστικά αξεσουάρ, τα αποκρυφιστικά σύμβολα και τον πανταχού παρόντα Εωσφόρο. Γοητεύεσαι, με τη σαγήνη που υπάρχει σε κάθε τι που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Όλα αυτά λειτουργούν συνοδευτικά σε έναν καλλιτέχνη που χαρακτηρίζεται για τις κατάμαυρες συνθέσεις του, στις οποίες αποδομεί τους προσωπικούς του δαίμονες. Θα περίμενες έτσι έναν μουσικό απόμακρο, κλεισμένο στον εαυτό του, δίχως καμία όρεξη να αρχίσει διάλογο με το κοινό. Θα περίμενες, ίσως, κι ένα νωχελικό λάιβ. Κι όμως! Από την ώρα που έμπαινες στη Death Disco και έβλεπες τον Cowgill είτε στον χώρο του merchandise, είτε να περιφέρεται ανάμεσα στον κόσμο, φαινόταν ως ένας άνθρωπος προσιτός, πραγματικά χαρούμενος που βρισκόταν εκεί.
Στον μικρό χώρο της Death Disco η ατμόσφαιρα της Τρίτης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και «παρεΐστικη». Πέρα όμως από τα επικοινωνιακά, που λίγη σημασία έχουν, ο King Dude αποδείχθηκε ένας πραγματικά άξιος εκπρόσωπος της folk νέας κοπής: ένα ιδιαίτερο ανακάτεμα του θανατηφόρου σύμπαντος του Nick Cave, των απόκοσμων Current 93 και της στιβαρότητας του Johny Cash, στον βαθμό βέβαια που επιτρέπονται οι συγκρίσεις. Και ευχόμαστε να συνεχίσει να είναι τόσο απολαυστικός, ως την επόμενη φορά που θα τον ξαναδούμε από τα μέρη μας. Και χωρίς νάρθηκα.
Υ.Γ.: Η ώρα έναρξης του λάιβ, όπως σημειώθηκε και παραπάνω, ήταν γύρω στις 10 και μισή –με δύο support σχήματα και το main act να εμφανίζεται τα μεσάνυχτα. Ώρα απαγορευτική για μια καθημερινή...
{youtube}mo6qvpAVWoc{/youtube}
