Λίγο-πολύ πήγα υποψιασμένος προχθές στους Violent Femmes. Διαβάζοντας μερικές από τις συνεντεύξεις που είχαν δώσει πριν τη συναυλία, είχα πληροφορηθεί ότι θα έπαιζαν όλον τον πρώτο δίσκο, ότι θα ακούγαμε τραγούδια στα ελληνικά και ότι ίσως είχαν και μερικούς καλεσμένους. Τον καλεσμένο τον είδα μάλιστα από νωρίς στο Stage Volume 1 και φανταζόμουν και το κομμάτι που θα έπαιζαν μαζί.
Στις 22:00 όλα ήταν έτοιμα και το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πολυάριθμα όργανα πίσω από το τετραμελές σχήμα των Gordon Gano (φωνή/κιθάρα), Brian Richie (μπάσο, μπουζούκι, ξυλόφωνο), Brian Viglione (ντραμς) & John Sparrow (καχόν). Όπως λέμε και στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, το ξεκίνημα ήταν λίγο αναγνωριστικό –τόσο για το συγκρότημα, όσο και για το κοινό . Μετά όμως από 10 λεπτά, «When I'm out walkin', I strut my stuff -- yeah, I'm so strung out», ξεκίνησε το ταξίδι στο 1983 και στον ομώνυμο δίσκο, τον καλύτερο που έχουν κυκλοφορήσει στην καριέρα τους (όλα τα μεγάλα τους hit εκεί βρίσκονται). Και φυσικά δεν ήθελε και πολύ ο κόσμος, που για Δευτέρα ήταν αρκετός: συμμετείχε ανάλογα, είτε με χορό, είτε φτιάχνοντας κάποια mosh pit στην αρένα. Το κακό είναι ότι τα χιτάκια τα έπαιξαν σχετικά νωρίς. Αφού λοιπόν ακούσαμε και το "Good Feeling", είχε έρθει η ώρα για το «δεύτερο» μέρος, με τη βοήθεια των The Horns Of Dilemma που είχαν αναλάβει τρομπέτα, σαξόφωνο, μαντολίνο κ.ά., καθώς και της Γεωργίας Νταγάκη στη λύρα.
Κάπου διάβασα ότι οι Violent Femmes παίζουν καλύτερα τώρα, απ' ότι στο παρελθόν. Πράγματι, μας το απέδειξαν αυτό τη Δευτέρα. Κατ' αρχήν φαινόταν ότι είχαν πολύ καλή διάθεση, τόσο από τις κινήσεις τους, όσο και από εκείνα που έλεγαν στο κοινό. Σύμμαχός τους στάθηκε επίσης ο ήχος –ήταν αρκετά καθαρός– αλλά και η φωνή του Gano, η οποία διατηρείται σε καλό επίπεδο. Επιπρόσθετα, ο Brian Viglione είναι όντως το «νέο αίμα» που χρειάζεται ένα τέτοιο συγκρότημα και δίκαια απέσπασε το χειροκρότημα στο drum solo του.
Σε κάποιο σημείο η διάρκεια του λάιβ είχε πλέον ξεπεράσει τη μιάμιση ώρα, οι Violent Femmes όμως εξακολουθούσαν απτόητοι. Ένα σύντομο διάλειμμα έγινε μόλις πριν το encore, και ξανά στη σκηνή οι Femmes με τον Gano να μας τραγουδάει «metrisa proxtes tis mikres mas stigmes» και τον... Φίλιππο Πλιάτσικα να βγαίνει ώστε να το τραγουδήσουν μαζί. Ξέρω ότι η εμφάνισή του έχει σχολιασθεί έκτοτε αρκετά. Προσωπικά πάντως, δεν με πείραξε. Γιατί η συναυλία ήταν «γεμάτη» και δίχως τη συμμετοχή του. Γνωρίζοντας επίσης το παρελθόν των Πυξ-Λαξ με τους Violent Femmes το θεώρησα και κάτι το φυσικό.
Από εκεί και πέρα, θα μπορούσαν να τελειώσουν εκεί: το “Ομνύει” φάνηκε κάπως αταίριαστο, το “Blister In The Sun” (ξανά) ήταν αχρείαστο, ωστόσο τίποτα από αυτά δεν χάλασε την τελική εντύπωση. 30 τραγούδια και 2 ώρες συναυλίας από ένα συγκρότημα που αξίζει να το δεις –έστω και μόνο για την ιστορία. Τι άλλο να ζητήσεις για ένα βράδυ Δευτέρας;
{youtube}Pyr8Rvd8SgU{/youtube}
