«Είναι τρελός ο Βρετανός, είναι τρελός, είναι τρελός ο Βρετανοοός...»
Μέχρι και σύνθημα του βγάλανε του Sam Carter –του τραγουδιστή των Architects– την Κυριακή στο Κύτταρο. Στη δεύτερη μάλιστα φορά που το άκουσε δεν κρατήθηκε και αναφώνησε: «ελπίζω να σημαίνει κάτι καλό αυτό που φωνάζετε!», χαμογελώντας και κουνώντας τα χέρια στον ρυθμό των τυμπάνων που συνόδευαν τις ιαχές του κοινού. Εκείνος πάλι φρόντισε να ανταποδώσει την αγάπη την οποία εισέπραξαν γενικά οι Βρετανοί, λέγοντας επανειλημμένα από μικροφώνου πως ήταν ένα από τα καλύτερα λάιβ που έχουν βιώσει· δεν παρέλειψε μάλιστα να το ποστάρει και στο επίσημο account του συγκροτήματος στο Twitter.
Πώς θα μπορούσε βέβαια να μην υπάρξει αμοιβαία ανταλλαγή φιλοφρονήσεων μετά από μια τέτοια συναυλία; Εντάξει, το κοινό φαινόταν προετοιμασμένο για όλα και πριν ανέβουν επί σκηνής οι Αρχιτέκτονες, όμως κι εκείνοι φρόντισαν να αρπάξουν τον ταύρο από τα κέρατα, μπήγοντας το πόδι στο γκάζι χωρίς να κοιτάξουν ποτέ προς τα πίσω. Η εκκίνηση έγινε ακριβώς όπως ξεκινάει και ο φετινός τους δίσκος Lost Forever//Lost Together, με το εξαιρετικό "Gravedigger" δηλαδή· και η συνέχεια παρέμεινε με το βλέμμα στραμμένο στο πρόσφατο πόνημα τους, από το οποίο ακούστηκαν 8 από τα 11 συνολικά τραγούδια του. Ασφαλώς, όταν έχεις να κάνεις με δίσκο αυτού του επιπέδου, δεν σε πειράζει καθόλου κάτι τέτοιο. Και το κοινό άλλωστε φάνηκε να συμφωνεί απόλυτα, τραγουδώντας κάθε στίχο των "Naysayer" και "C.A.N.C.E.R" και με το stage diving να πηγαίνει σύννεφο σε μουσικές χειροβομβίδες όπως το "The Devil Is Near" (όχι πως θα σταμάταγε δηλαδή καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης).
Είχε όμως πολλά τέτοια στιγμιότυπα το βράδυ της Κυριακής. Όπως όταν οι Architects μας έβαλαν όλους να χαμηλώσουμε για να πεταχτούμε κατόπιν τη στιγμή της έκρηξης. Ή όταν δημιουργήθηκε ένας mosh κρατήρας στο κέντρο του Κυττάρου· αλλά κι όταν είδαμε τον Bonjo από τους Fall Οf Man να πηδάει από τη σκηνή σαν αφιονισμένος 16άχρονος. Όταν δε ο Sam Carter μάς είπε ότι είχαν κουραστεί από τις προηγούμενες συναυλίες, μου 'ρθε ένα αβίαστο χαμόγελο: αν παραδίδουν τέτοιες εμφανίσεις όντας κουρασμένοι, σκέφτηκα, τι γίνεται δηλαδή στα ξεκούραστα;
Ο metalcore οδοστρωτήρας των Architects ήταν αναντίρρητα μία από τις καλύτερες συναυλίες της μέχρι τώρα σαιζόν, ενώ για τους παλιότερους οπαδούς υπήρξαν και άφθονες επιλογές από το δισκογραφικό παρελθόν, ώστε να μείνουν άπαντες ικανοποιημένοι. Έτσι, τα “Alpha Omega”, “Devil's Island”, “Even If You Win, You're Still Α Rat”, “These Colours Don't Run”, “Early Grave”, “Follow Τhe Water” και “Day Ιn Day Out” έκαναν την σύνδεση με τις παλαιότερες εποχές, αν και ο μεγάλος πανικός επικράτησε στα τραγούδια του Lost Forever//Lost Together –ίσως λόγω του πρόσφατου της κυκλοφορίας. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στον εξαιρετικό ήχο του συγκροτήματος, ένα ογκώδες μπλοκ από μεταλλικά riffs και παραμορφωμένη μπασαδούρα συν ένα ντραμιστικό οπλοπολυβόλο, που είχε τεθεί στη θέση «βολή κατά ριπάς». Αν υπήρξε κάποια αιτία παραπόνου ήταν τα φωνητικά: βρέθηκαν λίγο παραπάνω στη μίξη από ότι θα έπρεπε, επισκιάζοντας εν μέρει τα υπόλοιπα. Πάντως μιλάμε για λεπτομέρειες, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν επίπτωση στο τελικό αποτέλεσμα.
Την έναρξη της βραδιάς ανέλαβαν δύο εγχώρια γκρουπ, οι All Vows Collapse και οι Fall Οf Man. Τους πρώτους δυστυχώς δεν κατάφερα να τους παρακολουθήσω, μιας και η κάλυψη των δύο ημερών του φετινού Plisskën, η κούραση και τα επακόλουθα deadlines υπήρξαν αμείλικτα... Οι Fall Οf Man, τώρα, είναι αποδεδειγμένα καλοί σε αυτό που κάνουν και από ότι φάνηκε έχουν εδραιωθεί ως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του συγκεκριμένου ήχου στην Ελλάδα: το κοινό τραγουδούσε μαζί τους στα γνωστότερα κομμάτια τους (“Silence” και "Of Incantations Αnd Elixirs") και γενικά τους υποδέχθηκε πολύ ένθερμα στη σκηνή. Παίχτηκε μάλιστα και καινούργιο υλικό από τη μεριά τους, οπότε αναμένουμε να το ακούσουμε και ηχογραφημένο.
{youtube}mg0XXzrsUYg {/youtube}
