Περνάς την είσοδο του Gazi Live για τη συναυλία των Pink Martini και τι να δεις; Φωτογραφίες, σελέμπριτις κι ένας αέρας κοσμοπολίτικου event! Γνώριζα βεβαίως για το γκελ της μουσικής των Αμερικανών στο ελληνικό κοινό, όμως δεν περίμενα ότι είχαν αναχθεί σε άρτο και θέαμα. Κατεβαίνοντας βέβαια τις σκάλες προς τον κυρίως χώρο του μαγαζιού, συνειδητοποίησα πως όσα διαδραματίζονταν στον προθάλαμο ήταν μάλλον μια μαγική εικόνα, μιας και μεταξύ των θεατών υπήρχε μπόλικος ελεύθερος χώρος να κυκλοφορήσεις, παρ' όλο που μπροστά από τη σκηνή είχαν τοποθετηθεί καρέκλες, στερώντας (θεωρητικά) άπλα από τους όρθιους θεατές. Ήταν λοιπόν μέτρια η προσέλευση του κόσμου το βράδυ της Παρασκευής (αν και υποψιάζομαι πως το Σάββατο δεν θα έπεφτε καρφίτσα), τουλάχιστον στο κάτω μέρος της αίθουσας –δεν μπορούσα να διακρίνω με σαφήνεια πόσος κόσμος υπήρχε στον εξώστη με τα τραπέζια.
Όταν άρχισαν κατόπιν να βγαίνουν τα μέλη της ζωντανής εκδοχής των Pink Martini, δεν μπορούσες παρά να σαστίσεις βλέποντας 10 ανθρώπους επί σκηνής. Η εικόνα ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή, αλλά οι πρώτες μελωδίες ήχησαν υποτονικές, καθώς το συγκρότημα αναλώθηκε σε χαμηλότονες συνθέσεις, οι οποίες κρατούσαν πίσω ένα κοινό που είχε έρθει για να κουνήσει το κορμί του. Έτσι, έβλεπες γυναικείες παρουσίες να προσπαθούν να λικνιστούν έστω κι αν η μουσική δεν βοηθούσε προς κάτι τέτοιο. Πιθανότατα το γκρουπ να ήθελε να χτίσει τον ρυθμό σταδιακά, όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το ξεκίνημα της εμφάνισής τους δεν κατάφερε να κερδίσει τους πολλούς.
Όταν βέβαια ακούστηκαν τα “Donde Estas, Yolanda” και “And Then You're Gone”, αλλά κι ένα τραγούδι με Μπόλιγουντ αναφορές –όπως δήλωσε από μικροφώνου η συμμετοχή/έκπληξη της βραδιάς Ari Shapiro (Αμερικανός δημοσιογράφος με θητεία στον Λευκό Οίκο και, από ότι φάνηκε, ιδιαίτερα καλές χορδές)– ο κόσμος ανέβηκε διακριτά. Ο συμπαθής Ari πρόσφερε τα φωνητικά του, όμως ήταν η China Forbes (η βασική τραγουδίστρια των Pink Martini) που έδωσε στα κομμάτια αυτό που πραγματικά χρειάζονταν, κάνοντας επίδειξη της έκτασης μα και του χρώματος της φωνής της. Η μπάντα κατόπιν αυτοσυστήθηκε και ακολούθησε μετά με κάτι που ήταν δεδομένο πως θα ξεσήκωνε τον κόσμο, τη διασκευή δηλαδή στα “Παιδιά Του Πειραιά”, η οποία τραγουδήθηκε από το σύνολο της αίθουσας· κάτι που συνεχίστηκε και με το “Que Sera, Sera”. Ο ήχος βέβαια, ο οποίος ήταν χαμηλά σε ένταση, καθώς κι εκείνο το κακόμοιρο το πιάνο του Thomas Lauderdale που είχε χαθεί τόσο στη μίξη ώστε δεν το άκουγες πια καθόλου όταν τα υπόλοιπα όργανα ανέβαζαν στροφές, ήταν ένα θέμα... Όμως δεν φάνηκε να επηρρεάζει την πλειοψηφία του κοινού.
Μόλις συμπληρώθηκε ακριβώς 1 ώρα και 20 λεπτά συναυλίας (με ακρίβεια σχεδόν δευτερολέπτου), οι Pink Martini τραβήχτηκαν στα μετόπισθεν, κάποιοι δε από τους θεατές προφανώς δεν ήξεραν ότι θα ακολουθούσε encore, με αποτέλεσμα να κατεβαίνουν ξανά τις σκάλες του Gazi Live για την επιστροφή της μπάντας, 5 λεπτά μετά. Το “Brazil” ανέλαβε να αποζημιώσει τον κόπο τους και κάπου εκεί, γύρω στις 23.10, η πρώτη ροζ μαρτίνι μέρα στην Αθήνα είχε λάβει τέλος. Αφήνοντας μια συναυλία που στάθηκε επαρκής στα βασικά σημεία, πλην όμως υπήρξε τόσο παρεξηγήσιμα επαγγελματική, ώστε κατέληξε να βγάζει μια αίσθηση προκάτ στον μουσικόφιλο που δεν είχε πάει ως εκεί μονάχα για να ακούσει μερικά χιτάκια, συνεχίζοντας έπειτα κάπου αλλού το ποτό του.
{youtube}uIrEaiTKJ8o{/youtube}
