Η εναλλακτική νεολαία της Αθήνας έδειξε αρκετό ενδιαφέρον για τον Teen Daze, γεμίζοντας το Six d.o.g.s. για χάρη του, παρότι «παραδοσιακά» η Κυριακή θεωρείται χλιαρή μέρα για συναυλίες –οι 30άρηδες έχουν πρωινό ξύπνημα, οι 20άρηδες έχουν βγει Παρασκευή και Σάββατο (μη σας πω και Πέμπτη). Και πολύ σωστά έπραξε αν θέλετε τη γνώμη μου· γιατί ο Καναδός ήρθε ορεξάτος και παρέδωσε ένα σετ που μπορεί να μην άρεσε σε όλους στον ίδιο βαθμό, μα οπωσδήποτε δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο.
Το τελευταίο ακούγεται διφορούμενο, πριν όμως βιαστείτε να πείτε για τη γνωστή γκρίνια των κριτικών να σας διασαφηνίσω πως προσωπικά πέρασα πολύ καλά και απόλαυσα κάθε στιγμή της κυρίως συναυλίας: παρά το non-stop ξενύχτι με το γερό πάρτυ του Sonik στο Floral και το ραδιοφωνικό ραντεβού του ξημερώματος με τον Στυλιανό Τζιρίτα στους 105.5, ο Teen Daze έπαιξε την (ηλεκτρονική) μουσική που μπορούσε να υπερβεί την κούρασή μου και να με κάνει να ξεχάσω την οδυνηρή βαρεμάρα στην οποία με βύθισε το support του Μπάμπη Μπόζογλου. Κι έδωσε μάλιστα σε πολλούς ακόμα το σύνθημα για να λύσουν χέρια και γοφούς. Απλά άλλοι το έκαναν περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αναλόγως της απήχησης των πιο παρελθοντικών στοιχείων του σετ.
Παίρνοντας όμως το πράγμα με μια σειρά, ο Dozen Draft υπήρξε αναντίρρητα κεφάτος: φάνηκε από την κινησιολογία του πόσο διασκέδασε την παραμονή του στη σκηνή, παρέδωσε ένα ηχητικά ταιριαστό support, ενώ έδειξε και ορισμένες αξιοσημείωτες ικανότητες όταν πάντρεψε τα προηχογραφημένα του με φυσικά όργανα (τύμπανα/κιθάρα). Βρήκα ωστόσο το σετ του υπερβολικά μεγάλο για την περίσταση: παρά λίγο και θα μιλάγαμε δηλαδή για κοινή συναυλία με τον Teen Daze και –παρεκτός κι έχω καταλάβει κάτι εντελώς λάθος– δεν είχαμε μια τέτοια βραδιά. Αλλά και πέρα από τη διάρκεια, η ίδια η μουσική δεν διέθετε τη δυναμική να επιβληθεί. Αν και είδα κάποιους να διασκεδάζουν, στα δικά μου αυτιά ήχησε μόνο μια επίπεδη indietronica (όπως λέγαμε παλιότερα αυτόν τον συνδυασμό indie pop και ηλεκτρονικών), ετερόφωτη, αδιάφορη στα φωνητικά μέρη και με χαμηλό πήχη προσδοκιών.
Ο Jamison Dick, από την άλλη, επιβλήθηκε με το καλημέρα. Με εκείνο δηλαδή το ατμοσφαιρικό στρώμα που αφενός έστρεψε όλη την προσοχή πάνω στη φιγούρα του με το λευκό t-shirt, τα νερντ γυαλάκια και τον μαύρο σκούφο κι αφετέρου μας ξεγέλασε. Γιατί, πάνω εκεί που μας χαλάρωσε, εξαπέλυσε την πιο ρυθμική πλευρά της μουσικής του, παντρεύοντάς την με εικόνες από ζευγάρια που διαγωνίζονταν σε ερασιτεχνικούς χορευτικούς τελικούς του παρελθόντος. Δεν ξέρω πού βρήκε αυτό το (βρετανικό) footage, πάντως η 1970s και 1980s αισθητική των όσων βλέπαμε και οι φιγούρες των διάφορων Gary Lyndon, Ruth Webb, Harry Bichet και Roberta Ludon έδεσαν άψογα με τις ντίσκο επιρροές του δικού του σετ, καθώς και με τις ανερυθρίαστα 1980s αναφορές του. Και τόση παρελθοντολαγνεία ίσως να υπήρξε υπερβολική για μια μερίδα κόσμου –τους πιο διαβασμένους– αν και δεν πρέπει να υποτιμηθεί ο αφάνταστα διασκεδαστικός χαρακτήρας της.
Προς τη μέση πάντως, ο Teen Daze φρόντισε να ικανοποιήσει και τα πιο απαιτητικά αυτιά. Εκεί δηλαδή που με τα μάτια μισόκλειστα έριξε τους ρυθμούς και, τοποθετώντας το αριστερό του χέρι ευλαβικά στον δεξιό ώμο –σε μια άκρως προσωπική τελετουργία– μας οδήγησε σε πιο ενδοσκοπικά electro μονοπάτια· πρώτα παντρεύοντάς τα (οπτικά) με μια μέλισσα που μάζευε γύρη με φόντο τα πορτοκαλί φώτα του Six d.o.g.s. κι ύστερα με ένα δελφίνι αναδυόμενο από τα μήκη και πλάτη κάποιου ωκεανού, αυτή τη φορά υπό έξοχους μπλε φωτισμούς.
Κι αφού τελείωσε το μικρό τούτο ταξίδι, έκανε ακόμα μία στροφή, ανεβάζοντας ρυθμούς και σπρώχνοντάς μας και πάλι προς τον χορό, ενώ στο video wall εναλλάσσονταν κύματα χαβανέζικων διαστάσεων και ντοκιμαντέρ της NASA για τον ήλιο. Έκλεισε κατόπιν με μια θεσπέσια «πειραγμένη» ντίσκο στιγμή και μας αποχαιρέτησε λιτά μα εγκάρδια, εν μέσω χαλαρών μα εξίσου εγκάρδιων χειροκροτημάτων. Κύριος ήρθε, με λίγα λόγια, και κύριος έφυγε...
{youtube}6m2KYjFM3xQ{/youtube}
