Λίγο μια ανειλημμένη υποχρέωση, λίγο η συσσωρευμένη γενικά εμπειρία που λέει ότι τα χρονοδιαγράμματα σε τέτοιες συναυλίες υφίστανται για τυπικούς μόνο λόγους, έφτασε 10 μισή όταν κατέβαινα τα σκαλιά του An Club. Το πρόγραμμα παραδόξως είχε τηρηθεί απαρεγκλίτως, κάτι που σημαίνει πως εκείνη την ώρα ξεκινούσαν οι Ufomammut· κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως δυστυχώς δεν πρόλαβα ούτε ένα ακόρντο από τους Last Rizla. Απολογούμαι δημοσίως και συνεχίζω.
Η εμφάνιση των τριών Ιταλών δεν ήταν από εκείνες που έκρυβαν εκπλήξεις. Ήξερες τι να περιμένεις, αλλά και να μην ήξερες, ένα δεκάλεπτο αρκούσε για να κατατοπιστείς πλήρως στα συμφραζόμενα, αποκτώντας μάλιστα και την πεποίθηση ότι αυτά δύσκολα μπορούν να ανατραπούν. Ήταν προφανές πως προτεραιότητα δεν είχαν τα πειράματα, ούτε και τα διαφόρων ειδών ερωτήματα που μπορεί να θέσει στον εαυτό του ένας μουσικός πάνω σε μια σκηνή· παρά μόνον η αγνή πώρωση που μπορούν να μεταδώσουν τα ογκώδη τους ριφ και ο τσαμπουκάς με τον οποίον πατούσαν το σανίδι.
Κι ως προς αυτό δεν μπορεί να εκφραστεί κανένα παράπονο. Κατ' αρχάς γιατί επέλεξαν ένα ποτ πουρί από τη δισκογραφία τους, ένα σετ δηλαδή που δύσκολα θα έβγαζε κάποιον παραπονούμενο. Κατά δεύτερον –και σημαντικότερο– γιατί κατέστη από την αρχή σαφές πως είχαμε μπροστά μας ένα τρίο το οποίο πραγματικά το εννοεί. Ένα σύνολο ομοιογενές, δουλεμένο στις μεταξύ του αποστάσεις και ισορροπίες, το οποίο ξέρει να βρίσκει κοφτερά και ευθύβολα ριφ, φορτώνοντας ταυτόχρονα επαρκώς τις χαμηλές συχνότητες και δημιουργώντας έναν παχύρευστο όγκο βαριάς παραμόρφωσης. Σε έβαζαν με λίγα λόγια μέσα στη στιγμή: δεν άκουγες απλώς τη μουσική, την αισθανόσουν και με το σώμα σου.
Είμαστε μέχρις εδώ στο απολαυστικό του πράγματος. Και προφανώς θα μπορούσαμε να σταματήσουμε την όποια αποτίμηση, καταλήγοντας πως οι Ufomammut έδωσαν ένα εξαιρετικό λάιβ –πράγμα που ούτως ή άλλως δεν απέχει απ’ την αλήθεια. Από το απολαυστικός μέχρι το συναρπαστικός ωστόσο, υπάρχει μια απόσταση…
Και συναρπαστικοί, τουλάχιστον στο φτωχό μου το μυαλό, δεν υπήρξαν. Όχι διότι σκέφτομαι πόσοι έχουν υπάρξει, υπάρχουν και θα υπάρχουν που (να το πω χονδρικά) μπορούν να βάζουν 10 ριφ στη σειρά, προφέροντάς τα με το ίδιο γνήσιο πάθος μ’ αυτό των Ιταλών. Δεν είναι η σύγκριση το ζητούμενο, ούτε καν με το πώς οι ίδιοι οι Ufomammut ακούγονται στο στούντιο, συγκριτικά με το σανίδι. Είναι περισσότερο ζήτημα ευκαιριών που σου παρουσιάζονται μέσα στην ίδια τη φόρμα στην οποία τοποθετείσαι –όσο ευρεία ή περιοριστική κι αν είναι· ευκαιριών να δώσεις εκείνο το μικρό κλικ που θα σε πάει στο μη αναμενόμενο. Ζήτημα ευκαιριών και φυσικά του κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να τις αρπάξεις... Και οι Ufomammut, όσο απολαυστικοί κι αν υπήρξαν το Σάββατο στο An, μου φάνηκαν ανεπαρκείς ως προς αυτό.
Ίσως φταίει που οι ψυχεδελικές τους διαφυγές ήταν σχετικά υποβαθμισμένες, κάτω από το βάρος αφενός του όγκου των ριφ και αφετέρου του γεγονότος ότι μάλλον τους έλειπε εκείνο το τέταρτο μέλος που θα τους έλυνε τα χέρια, παίρνοντας πάνω του τα σύνθια και τα ηλεκτρονικά. Στοιχεία δηλαδή που αν δεν προσέφεραν διεξόδους, τουλάχιστον θα άπλωναν το φάσμα των δυναμικών τους μεταπτώσεων, κάνοντας τις και πιο περιεκτικές. Κάνοντας λ.χ. πιο περιπετειώδη τα «ήρεμα» σημεία τους, αναβαθμίζοντάς τα από σημεία τα οποία απλώς προλογίζουν το σπάσιμο, σε κάτι περισσότερο ουσιαστικό.
Κατανοώ πάντως πως η παραπάνω παράγραφος είναι στα όρια του υπερβολικού. Αυτοί είναι στο κάτω-κάτω οι Ufomammut, μονολιθικοί –για το καλό ή το κακό. Και δίχως αμφιβολία το κόλπο τους το υπηρετούν περίφημα επάνω στη σκηνή. Τούτο δείχνουν και οι (δίκαιες) επευφημίες του κόσμου που γέμισε το An και ανάγκασε τους Ιταλούς σε δύο ανκόρ. Και αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω...
{youtube}5N7jXUa1jdY{/youtube}
