Είναι σπουδαίος μουσικός ο Arve Henriksen και τούτο δεν πιστοποιείται μονάχα από τους εξαιρετικούς δίσκους που έχει κυκλοφορήσει, ούτε από τις τόσες και τόσες συνεργασίες του –σε γκρουπ όπως οι Supersilent, με μουσικούς όπως ο David Sylvian ή με εταιρείες όπως η Rune Grammofon και η ECM. Φαίνεται και από τον μοναδικό τρόπο με τον οποίον έχει σμιλέψει το φύσημά του, δίνοντάς του αυτό το κάτι μεταξύ φλάουτου (ο ίδιος δείχνει το ιαπωνικό shakuhachi ως μια σημαντική επιρροή), τρομπέτας και ψιθύρου, το οποίο εξελίσσει συστηματικά τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια.
Την περασμένη Πέμπτη (στην πρώτη του εμφάνιση στα μέρη μας), διαπιστώσαμε και κάτι ακόμα. Ότι ο Νορβηγός τρομπετίστας είναι κι ένας ευρηματικός αυτοσχεδιαστής. Μόνος του, καθισμένος στο κέντρο της σκηνής του Six d.o.g.s., με τις τρομπέτες –μία «κανονική» και μία piccolo– και τα λίγα μηχανήματα που είχε μπροστά του (ένα midi keyboard, ένα laptop, πετάλια), υπήρξε πραγματικά καθηλωτικός. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν.
Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 10, με ένα 25λεπτο σετ του οπτικοακουστικού ντούο των Elektronik Meditation. Απ’ τη μία λοιπόν ο Γιάννης Αναστασάκης με την ηλεκτρική κιθάρα του και τους μυριάδες παραμορφωτές/επεξεργαστές ήχου. Δημιουργούσε λούπες, επεξεργαζόταν ηχητικά σήματα και εν τέλει έφτιαχνε ένα αργόσυρτο πλέγμα θορύβων και ελλειπτικών μελωδιών, άλλοτε γερμένο προς τη ψυχεδελική φυσιολογία του και άλλοτε αφημένο στα αφηρημένα τοπία του ambient. Απ’ την άλλη, η Ντενίζ Αγγελάκη, όρθια μπροστά στον καμβά της, να χειρίζεται τα χρώματα και την εικόνα, προβάλλοντας –μέσω μιας βιντεοκάμερας– την επιτόπια ζωγραφική της στη ράχη της σκηνής. Η προβολή γινόταν σε τόσο μεγάλη ανάλυση, ώστε αντιλαμβανόσουν τα χρώματα ως επιβλητικούς όγκους, κινούμενους το ίδιο βαρύθυμα με τη μουσική έτσι όπως οι παχιές σταγόνες μπογιάς γλιστρούσαν πάνω στον καμβά.
Το ενδιαφέρον όμως δεν εστιάζεται τόσο στις επί μέρους επιτελέσεις (για τις οποίες μπορεί κάποιος να εγείρει ορισμένες βάσιμες ενστάσεις)· το δισυπόστατο του χαρακτηρισμού «οπτικοακουστικό» υπονοεί ότι η επιτόπια συνύπαρξη των δύο μερών μπορεί να αποκτήσει κάτι περισσότερο από το απόλυτο άθροισμά τους. Δεν είναι δηλαδή μουσική + ζωγραφική, είναι μουσικοζωγραφική. Κι έτσι, το όλο πράγμα έμοιαζε να δουλεύει στην εντέλειά του, όταν κατάφερνες να συγχρονίσεις μάτια και αυτιά να δέχονται ισάξιας βαρύτητας πληροφορίες. Δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε όλη τη διάρκεια, όμως προς το παρόν μοιάζει αρκετό το ότι συνέβαινε.
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, σειρά είχε το σόλο σετ του Arve Henriksen. Ένα σετ βεβαίως στο οποίο κυριαρχούσε η συναισθηματική ευφυΐα του Νορβηγού (εκφερόμενη πιο ξεκάθαρα με το θρόισμα της τρομπέτας του, αλλά και με τους εξαιρετικούς –κατά βάση μη λεκτικούς– βοκαλισμούς του), χωρίς πάντως να λείπει το σφρίγος ή το χιούμορ.
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο Henriksen βρήκε στη σκηνή του Six d.o.g.s. μια χρυσή αναλογία μεταξύ των δύο εαυτών του: του μικρού παιδιού που αυτοσχεδιάζει με λαχτάρα μπροστά στα ηλεκτρονικά του παιχνίδια και του τρομπετίστα με το λαμπρό βιογραφικό, ο οποίος τοποθετείται επί της προσωπικής μουσικής γλώσσας που έχει διαμορφώσει και διαμορφώνει ακόμα. Μπόρεσε έτσι να συμπεριλάβει αφενός το βάθος, τις ντελικάτες δυναμικές και τις συναισθηματικές αιχμές της προσέγγισης που ακούμε λ.χ. στο περσινό PlacesOfWorship και αφετέρου τον δυναμισμό του απρόβλεπτου, τις ρευστές ισορροπίες του επιτόπιου. Κάθε στροφή που έπαιρναν οι αυτοσχεδιασμοί του ήταν πιο συναρπαστική από την προηγούμενη, σε ένα σετ το οποίο κράτησε μισή ώρα, αλλά φάνηκε σαν μια στιγμή.
Για το φινάλε, είχε σειρά ο κοινός αυτοσχεδιασμός του Arve Henriksen με τους Elektronik Meditation. Μου δόθηκε η εντύπωση πως αρχικά η περίσταση αντιμετωπίσθηκε με μια αμηχανία (θεμιτή ως έναν βαθμό), κυρίως από τη πλευρά του Αναστασάκη. Ή απλώς η προσέγγιση του τελευταίου να παρέμενε βραδυφλεγής, ακόμα κι όταν της ζητούνταν να αναλάβει πιο άμεσες πρωτοβουλίες. Όπως και να έχει, προς το τέλος του 30λεπτου αυτοσχεδιασμού τους, οι ισορροπίες βρέθηκαν και το αποτέλεσμα –χωρίς ίσως να συναρπάζει– δικαίωσε την επιλογή της κοινής συνύπαρξης.
{youtube}hgoBgrt6pts{/youtube}
