Όσο και να ψάχνω στα τεφτέρια με τα εισιτήρια συναυλιών που προσπαθώ να μαζεύω, με δεδομένο ότι δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στη μνήμη μου, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω δει τη μπάντα του Ronny Moorings. Νομίζω ότι τους παρακολουθώ κάθε δεύτερη φορά που έρχονται, με τις απαιτήσεις μου κάθε φορά να λιγοστεύουν, σε απόλυτη συνάρτηση με το σχήμα, το οποίο γεμίζει κάθε φορά κι έναν πιο μικρό χώρο.
Έτσι κι αλλιώς και οι ίδιοι οι Xymox (όπως λέγονταν ένα φεγγάρι) σε μια ατελείωτη κατηφόρα κινούνται, χωρίς όμως να έχει κανείς –ούτε εγώ– τη διάθεση να τους κατηγορήσει γι’ αυτό. Οι πραγματικά σπουδαίες στιγμές τους ήρθαν άλλωστε πολύ νωρίς, με τα δύο πρώτα άλμπουμ. Τα οποία μέχρι και σήμερα, εν μέσω ενός ακόμα dark wave revival (όπως συμβαίνει κάθε δεκαετία μετά τα 1980s), οφείλουν να κατέχουν περίοπτη θέση σε δισκοθήκες, σκληρούς δίσκους και «σκοτεινά» DJ σετ.
Η Death Disco έζησε λοιπόν ένα μάλλον εύκολο sold-out, φιλοξενώντας μία απ’ τις πλέον αγαπημένες μπάντες του goth κοινού. Το οποίο, όσο δογματικό κι αν θες να το χαρακτηρίσεις, δεν μπορείς μην του αναγνωρίσεις μια κάποιου είδους αυστηρότητα: δεν είναι λίγες οι φορές που παραμένει ακίνητο, αν πιστέψει ότι αυτό που βλέπει δεν είναι εφάμιλλο των προσδοκιών του. Το Σάββατο όμως δεν είχαμε έλλειψη επευφημιών, κάθε άλλο. Παρόλο που τα κορίτσια του σχήματος απουσίαζαν και πάλι (κυρίως η Mojca) και τα προηχογραφημένα μέρη έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα, η επιλογή του Moorings να παίξει αρκετές επιτυχίες –κι αυτή τη φορά να μην ξεχάσει το “Back Door”– απέδωσε τα αναμενόμενα, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται και με το παραπάνω.
Ειδικότερα στο δεύτερο μισό, κι αφού προσπεράσαμε κάπως μουδιασμένα τα “Love’s On Diet”, “Hail Mary” και “Love Got Lost”, η τριάδα “Emily”, “Muscoviet Mosquito” και “Louise” έφτανε για να δώσουμε, έστω και χαριστικά, θετικό πρόσημο στην εμφάνιση των Clan Οf Xymox· ακόμα κι αν όλοι ξέρουμε ότι το μόνο που έχει μείνει απ’ τις μέρες της 4AD –ή έστω απ’ τις όποιες άλλες σημαντικές στιγμές της καριέρας τους– είναι η φιγούρα και η φωνή του Moorings. Τα encore, με τις διασκευές στο “Venus” των Shocking Blue και το “Heroes” του Bowie να λειτουργούν ικανοποιητικά, δεν μας άλλαξαν γνώμη, γιατί μέσα στην tracklist στριμώχτηκε δυστυχώς ένα από τα χειρότερα τραγούδια τους, το “Delete” (απ’ τον δίσκο DarkestHour του 2011).
Τελικά, μάλλον δεν μένει και τίποτα πια που να αξίζει ειδικής μνείας σχετικά με τους Clan Of Xymox. Και, με τον καιρό, η λογική λέει ότι το νοσταλγικό κομμάτι το οποίο μας κάνει να τους παρακολουθούμε (έστω και κάθε δεύτερη φορά) θα ατονίσει. Κάθε φορά όμως που εμείς θα τους προσπερνάμε, μια νέα γενιά «σκοτεινών» μουσικόφιλων οφείλει να χαιρετίζει μία από τις μπάντες που δεν είναι κακό να θυμόμαστε ως μυθική.
{youtube}jltMJ9QTeXs{/youtube}
