Η προγραμματισμένη συναυλία του Trentemøller είχε αναλάβει να κλείσει ευχάριστα ο μήνας για όσους από εμάς τραβηχτήκαμε μέχρι το Gazi Music Hall την Παρασκευή. Με τη στροφή του στα τελευταία δυο άλμπουμ, ο Δανός μουσικός φαίνεται να μεγάλωσε τη fan base του, κάτι που φάνηκε και από τον αριθμό του κόσμου που συγκέντρωσε: μπορεί να μην γέμισε την αίθουσα, αλλά μάζεψε ένα ικανοποιητικότατο νούμερο, καθώς και μια εντυπωσιακή αναλογία γυναικών/ανδρών. Ωραίος κόσμος λοιπόν συγκεντρώθηκε για τα μάτια του, οπότε έμενε μόνο να ικανοποιήσει και ο ίδιος με την απόδοσή του ένα κοινό που φαινόταν έτοιμο για κάτι τέτοιο, δεδομένων των χαμόγελων και των καλών vibes τα οποία έπλεαν στην ατμόσφαιρα.
Όπερ και εγένετο και μάλιστα από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η πλήρης μπάντα που κατέβασε ο Δανός στον «αγωνιστικό« χώρο πρόσθεσε την απαραίτητη δυναμική στα τραγούδια του, κάνοντάς τα όσο αιχμηρά χρειαζόταν όχι μόνο για να υπάρξουν, αλλά και για να κερδίσουν τις εντυπώσεις σε ένα συναυλιακό πλαίσιο. Πάρτε για παράδειγμα το “Never Stop Running”, το οποίο στη στουντιακή του εκδοχή είναι ένα μάλλον χαλαρωτικό άσμα –ιδανικό για στιγμές χαμηλών χτύπων καρδιάς. Επί σκηνής, οι μουσικοί του Trentemøller αναλάβανε να το γκαζώσουν, κάνοντάς το να δείξει τα δόντια του όσο συνέχιζε να έχει τους θεατές σε διαρκή κίνηση.
Μεγάλο μερίδιο για αυτό οφείλεται στον ντράμερ του συγκροτήματος, ο οποίος φρόντιζε να υπάρχει πάντα ένα στιβαρό ρυθμικό υπόβαθρο στις συνθέσεις του Trentemøller. Οφείλεται όμως και στο μπάσο, που είχε ανέβει στη μίξη για να αποτελεί κυρίαρχο και διόλου συνοδευτικό συστατικό του παραγόμενου αποτελέσματος. Ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ήταν έτσι πολύ κοντά στον electro rock χαρακτήρα συγκροτημάτων όπως οι Unkle, οι οποίοι επίσης χρησιμοποιούν μελωδίες με σκοπό να σε στοιχειώσουν πάνω από ένα ηχητικό χαλί, με μια υποβόσκουσα ένταση πάντοτε παρούσα.
Διαφωνίες για τη διάρκεια της εμφάνισης υπήρξαν. Και, όντως, το λάιβ στο Gazi Music Hall θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια. Γενικά όμως ο Δανός δεν έχει φήμη για χορταστικές σε χρονική έκταση εμφανίσεις, ενώ αν κάποιος ψάξει τις setlists των υπολοίπων συναυλιών του θα δει πως αυτή της Αθήνας δεν υπολειπόταν σε κάτι εκείνων. Περί του ήχου, από την άλλη, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη σχετικά με ορισμένα παράπονα που έπιασε το ραντάρ μου εντός του χώρου, μιας και φρόντισα από νωρίς να τοποθετηθώ ακριβώς μπροστά από τη σκηνή (και στο κέντρο), όπου μετά τα πρώτα δυο κομμάτια ο ήχος υπήρξε απόλυτα ικανοποιητικός.
Στα αμιγώς μουσικά, πάλι, την Παρασκευή είχε την τιμητική του ο τελευταίος δίσκος του Trentemøller –το περσινό Lost– χωρίς βέβαια να λείψουν και τα απαραίτητα highlights προηγούμενων δουλειών, όπως π.χ. το "Silver Surfer", το "Ghost Rider Go!!!" (που έκλεισε και την εμφάνιση) ή το "Moan", το οποίο είχε εμπλουτιστεί με το κιθαριστικό riff του "Lullaby" των Cure. Το δε "Still On Fire", που ανέλαβε να ανοίξει τη συναυλία, πραγματοποίησε ένα ιδανικό ξεκίνημα χτίζοντας ρυθμό, ενώ οι ανατολίτικοι ρυθμοί του "Constantinople" –αν και δεν προσεγγίζουν καθόλου στο προσωπικό μου γούστο– κατάφεραν να διατηρήσουν την καλή διάθεση που είχε ήδη δημιουργηθεί στους παρευρισκόμενους. Όσο για τη λαχταριστή μελωδία του "Miss You", αποτέλεσε σημείο αναφοράς κάπου εκεί στη μέση του λάιβ.
Με αυτά και με αυτά, ο Δανός μουσικός κατάφερε στη δεύτερη παρουσία του στη χώρα μας να κερδίσει τις εντυπώσεις, παραδίδοντας μια συναυλία που άφησε το μεγαλύτερο μέρος των παρευρισκομένων ικανοποιημένο. Κατάφερε επίσης να συγκεντρώσει ικανοποιητικότατο αριθμό ακροατών, αρκετά ετερόκλητων μάλιστα σε προτιμήσεις, επιβεβαιώνοντας τον υπεράνω μουσικών ειδών χαρακτήρα του.
Τη βραδιά άνοιξε ο T.O.M And His Computer, φέρνοντας μαζί του ένα σετ από ατμοσφαιρικούς ήχους προσαρμοσμένους στο ύφος του Trentemøller. Δεν διακρίθηκε ούτε ξεχώρισε ιδιαιτέρως, χωρίς ωστόσο να αποτελέσει και κάποιου είδους μελανό σημείο. Ίσα-ίσα, εκεί προς το τελείωμα της εμφάνισής του έκανε και μερικά κορμιά να λικνιστούν στους ρυθμούς του, προτού παραδώσει τη σκυτάλη στον πρωταγωνιστή της βραδιάς.
{youtube}sCOoltQRg64{/youtube}
