Πόσοι να είναι άραγε οι φανατικοί του gothic rock αυτήν την εποχή; Υπάρχουν ακόμη λάτρεις του σκοτεινού κιθαριστικού ήχου, των φετιχιστικών outfits και των στίχων για την αγάπη και τον θάνατο; Οι Red Sun Revival θέλησαν να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα και γύρισαν πίσω τον χρόνο, στην εποχή που τα πνευματικά τέκνα του Carl McCoy είχαν στιβαρή παρουσία στο μουσικό στερέωμα.
Εν μέσω λοιπόν καρναβαλικού και εύθυμου διημέρου, η Death Disco υποδέχτηκε τους Βρετανούς στα σκοτάδια της, πριν όμως –εκεί κατά τις 22.30– καλωσόρισε στη σκηνή μία από τις πιο αγαπημένες ελληνικές μπάντες του χώρου. Κι αυτό δεν γράφεται ως ένα ακόμα κλισέ, μιας και οι Illusion Fades έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα ένα αφοσιωμένο κοινό, το οποίο τους ακολουθεί πιστά. Και όχι άδικα. Χαμένος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά, τα οποία αποχωρίστηκε μόνο προς το τέλος της εμφάνισής τους, ο Γιώργος Δέδες φάνηκε αρκετά ευδιάθετος. Και πάρά τα κάποια προβλήματα στον ήχο, παρέδωσε μαζί με τους υπόλοιπους ένα πολύ καλό σετ, γεμάτο με τα πιο γνωστά τους κομμάτια ("Dead White Show", "Blue Angel"), αποκορύφωμα του οποίου στάθηκε το θρυλικό "Valentine".
Σκυτάλη κατόπιν στο λονδρέζικο κουαρτέτο, με τον μπροστάρη Rob Leydon, τον κιθαρίστα Matt Helm, τον ελληνικής καταγωγής μπασίστα Πάνο Θεοδωρόπουλο και βέβαια τη βγαλμένη-από-γοτθική-ονείρωξη βιολίστρια Christina Emery, με τον στενό vinyl κορσέ και τα εβένινα μαλλιά της. Πλήρως εναρμονισμένοι με τις επιρροές τους από Fields Of The Nephilim και Sisters Of Mercy, πάτησαν ακριβώς πάνω στη γνωστή μανιέρα: βαριές κιθάρες, προηχογραφημένα μέρη, βιολί για δημιουργία ατμόσφαιρας και θεατρικά φωνητικά, έπαιξαν δε κυρίως επιλογές από το ΕΡ RunningFromTheDawn, με πιο ξεχωριστές στιγμές το πολύ καλό ομώνυμο και το “Forgive Us Now”. Η παρουσία του Leydon ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Έμοιαζε με αυστηρό καθηγητή έτσι όπως απομακρυνόταν κάθε τόσο από το μικρόφωνο, παρατηρώντας τον κόσμο· και περισσότερο «απήγγειλε» τους μελαγχολικούς του στίχους, παρά τους τραγουδούσε. Το χαμόγελο του, όμως, φαινόταν εγκάρδιο.
Ωστόσο, διάχυτη σε όλο το σετ των Red Sun Revival ήταν η αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Από κάποιο μάλιστα σημείο και μετά, η εμφάνισή τους κρίνεται αρκετά μονότονη, καθώς απουσίαζε η φλόγα και η ένταση που θα έπρεπε να υπάρχει. Παρά την καλή τους διάθεση κι έναν πυρήνα 4-5 πραγματικών fans, οι οποίοι δεν σταμάτησαν στιγμή να επικροτούν με τον τρόπο τους αυτό που έβλεπαν, η ατμόσφαιρα του λάιβ θύμιζε λίγα από την αίγλη που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια μπάντα στην περίοδο των παχιών γοτθικών αγελάδων. Στο «hit» "My Child" οι τόνοι ανέβηκαν λίγο, όπως και στην αναφορά του Leydon στον «δικό μας» μπασίστα, αλλά πέρα από τέτοιες εξάρσεις η βραδιά κινήθηκε σε υποτονικά πλαίσια.
Ειδική μνεία πρέπει πάντως να γίνει στο ότι ανάμεσα στο λιγοστό μα πολυσύνθετο κοινό έβλεπες σχεδόν τα πάντα: από goth έφηβες που τώρα ανακαλύπτουν τη «σκοτεινή πλευρά» και τριαντάρηδες, μέχρι μεσήλικες, ακόμα και οικογένειες με παιδιά (αλήθεια!). Γυρνώντας λοιπόν στο ερώτημα της εισαγωγής για το αν υπάρχει ακόμα χώρος για το gothic rock, η απάντηση είναι ότι «Goth Flame is still alive in Athens», όπως μας ενημέρωνε και το δελτίο τύπου της συναυλίας. Έστω κι αν η φλόγα πλέον τρεμοπαίζει, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που το λατρεύουν –όσο κι αν μεγάλωσαν, όσο κι αν τα μουσικά ακούσματα εξελίχθηκαν.
Οι Red Sun Revival απέδειξαν το Σάββατο ότι είναι συμπαθητικό συγκρότημα, με δουλεμένο ήχο και ορισμένα καλά τραγούδια. Πρεσβεύουν όμως ένα είδος που εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει να παρουσιάσει άνθηση ή έστω μια αμυδρή υποψία «αναγέννησης», σε αντίθεση π.χ. με τον υπόλοιπο post-punk ήχο. Η εμφάνισή τους στη Death Disco ανταποκρίθηκε έτσι στις όποιες προσδοκίες μπορεί να τρέφει όποιος έχει μεγαλώσει με αυτήν τη μουσική ή όποιος τους έβλεπε για πρώτη φορά, δεν ήταν όμως μία εμφάνιση που θα μνημονεύουμε στο μέλλον. Δεν ξέρω αν ο «Κόκκινος Ήλιος» τους αναζωογονήθηκε, πάντως το gothic rock θέλει πολλά φιλιά ζωής για να ξαναζήσει ένδοξες μέρες...
{youtube}Ru1wIu3wlaU{/youtube}
