Δεν ξέρω τι συνέβη στο περσινό Plissken και κυκλοφόρησε αυτή η διάχυτη απογοήτευση για τις επί σκηνής επιδόσεις των Girls Names, δεν ήμουν εκεί και δεν τα ξέρω πρώτο χέρι. Πάντως το Σάββατο το βράδυ συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Τι να λέμε τώρα, τούτοι οι (Βορειο)Ιρλανδοί ήρθαν στο Six d.o.g.s. για να την ιδρώσουν τη φανέλα. Ανέβηκαν εκεί πάνω και τα είπαν...
Πριν όμως μας είχαν ζεστάνει για τα καλά οι Egg Hell. Κινδυνεύω να παρεξηγηθώ τόσες φορές που τους έχω πετύχει support κι έχω γράψει καλά λόγια για εκείνους, όμως σας διαβεβαιώ ότι δεν παίζει ούτε κλίκα, ούτε γνωριμία, ούτε τίποτα. Παίζει μόνο η δύναμη της έκφρασης του Jef Maarawi και η αλήθεια αυτής της μπάντας, η οποία αποκαλύπτεται βήμα-βήμα ως μία από τις καλύτερες αγγλόφωνες στα μέρη μας, στις μέρες μας. Κλέβω λοιπόν από τη σημερινή κριτική του Μιχάλη Τσαντίλα στο δισκογραφικό τους ντεμπούτο τη φράση «ο ακροατής γίνεται μάρτυρας του σωστού κλειδώματος μεταξύ λέξεων, μελωδιών και ατμόσφαιρας, με τη φωνή του Maarawi να αναδεικνύεται σε πολυεργαλείο το οποίο αποδίδει με ζυγισμένο συναίσθημα το νόημα των στίχων», συμπληρώνοντας ότι αυτό ακριβώς λαμβάνει χώρα και στη ζωντανή την περίσταση.
Οι Girls Names τώρα μπορεί να μην έπαιξαν πολύ, αλλά κέρδισαν την παρτίδα ήδη από τις πρώτες νότες του "Pittura Infamente", ωθώντας το σχεδόν γεμάτο Six d.o.g.s. σε επευφημίες και ζεστό χειροκρότημα. Γιατί μπήκαν με ηλεκτρική δύναμη μα και με συναίσθημα την ίδια στιγμή, δείχνοντας ότι η σχέση τους με το post-punk είναι για εκείνους σχέση ζωτική και όχι νοσταλγικό αδιέξοδο. Έτσι, όλα όσα δεν σε εκπλήσσουν ακούγοντάς τους σε CD μετασχηματίστηκαν θεαματικά στη συναυλιακή συνθήκη. Λίγο χάρη στον τρόπο του Cathal Cully στο μικρόφωνο, λίγο χάρη στις αγέρωχες μπασογραμμές της Claire Miskimmin και λίγο χάρη στα παθιασμένα ντραμς του Neil Brogan, συμπαθή τραγούδια σαν το "Hypnotic Regression" και το "Drawing Lines" μετατράπηκαν σε κομματάρες.
Η διασκευή στο "Third Uncle", από την άλλη, ήταν μεν ωραία σαν δήλωση (και σερβιρίστηκε όμορφα), λίγη όμως εντύπωση μπορεί πιστεύω να κάνει στα μέρη μας, όπου μέτρο σύγκρισης παραμένουν τα Μωρά Στη Φωτιά. Στα δικά μου επίσης αυτιά, κάτι καινούρια κομμάτια δεν είχαν και πολλά να προσθέσουν, πέραν του να δείξουν ότι η μπάντα συνεχίζει τον δρόμο της. Στο encore, εντούτοις, έπαιξα για ακόμα μία φορά τα ρέστα μου, καθώς οι Girls Names μας αποχαιρέτησαν με μια απίθανη, ψιλο-shoegaze εκτέλεση του "The New Life". Να κιθαριστικές συναυλίες να τις χαίρεσαι κι ας έχει περάσει πια ο εν λόγω ήχος τα σύνορα του δεινοσαυρισμού.
{youtube}2xEeDqBP_8c{/youtube}
