Μικρό αποδείχθηκε το Gagarin την Παρασκευή για τους Dub Inc.: sold-out + κάποιος κόσμος που κατέβηκε στη Λιοσίων μπας και…
Δεν είναι παράδοξο το γκελ που έχει κάνει (και) στη χώρα μας το γκρουπ από το Σαιντ Ετιέν· είναι καταρχάς το ηλιόλουστο γκρουβ τους, που μοιάζει να ταιριάζει στον γενικό αέρα μιας συγκεκριμένης «φάσης». Ένα γκρουβ το οποίο δανείζεται την εξωστρέφειά του από τη ρέγκε και τη δυναμική του από το dancehall, ενώ εμπλουτίζεται πότε-πότε και με αραβικά αρώματα, έτσι για να γίνει περισσότερο διεθνιστικό, αλλά και για να καταδείξει τον πλούτο των πολιτιστικών καταβολών που οι Dub Inc. φέρουν ενδογενώς.
Συνέβαλε όμως, με τον τρόπο του, και το λεγόμενο «word of mouth». Γιατί η προηγούμενη εμφάνισή τους (το 2011) είχε κάνει αρκετό κόσμο –ακόμα και πέρα από το στενό ακροατήριο της ρέγκε– να μιλά για μια εκρηκτική μπάντα, κάτι που πιθανώς να κινητοποίησε αρκετούς για να διαπιστωθεί του λόγου του αληθές. Μέσα σ’ αυτούς και η αφεντιά μου.
Μ’ ένα δυναμικό και τσαμπουκαλεμένο μπάσιμο, οι Dub Inc. έδειξαν από την αρχή ότι ο ντόρος δεν είναι υπερβολικός. Στη συνέχεια, για τις επόμενες δύο ώρες, απλώς επιβεβαίωναν την πρώτη εντύπωση, στηρίζοντάς τη με περισσότερα επιχειρήματα. Οι Γάλλοι ανήκουν σ’ εκείνη την κατηγορία συγκροτημάτων τα οποία είναι εμφανώς ανώτερα πάνω στο σανίδι από ό,τι είναι στους δίσκους. Διότι, όσο καλή κι αν είναι η παραγωγή σ’ ένα CD των Dub Inc., όσο καλές κι αν αποδεικνύονται καθ’ εαυτές οι ιδέες που καταγράφονται, πάντοτε θα λείπει η διάσταση που δείχνει να ολοκληρώνει τη μουσική τους έκφραση: η ζωντάνια την οποία βγάζουν πάνω στη σκηνή.
Αλλά και πέρα από τη ζωντάνια, οι Dub Inc. ξέρουν τι ζητούν σε μια συναυλία· ξέρουν επίσης και πώς να το πάρουν. Σωστές λοιπόν οι τοποθετήσεις τους, τόσο σε επίπεδο μεταβολισμού των επιρροών, όσο και σε επίπεδο στησίματος πάνω στη σκηνή του Gagarin. Δυναμική η rhythm section (με το μπάσο του Moritz Von Korff να αντιλαμβάνεται τις αυξημένες αρμοδιότητες που του έχουν κληροδοτήσει οι ρέγκε καταβολές του), οι δύο συστάδες συνθεσάιζερ –αν και λίγο υπερβολικές σε αριθμό, αναλογικά με τη λειτουργία τους– κάλυπταν συμπαγώς το ηχητικό φόντο, ενώ η κιθάρα του Jeremie Gregeois έμοιαζε ικανή για κάποιες (περιορισμένου έστω εύρους) παρεκτροπές, όταν λάμβανε τον πρώτο λόγο από τους δύο MC.
Οι οποίοι MCs ήταν βεβαίως οι πιο άμεσοι διαμεσολαβητές της ενέργειας της μπάντας. Hakim Bouchkour Merida και Aurelien Komlan Zohou ήταν εξαιρετικοί στο πώς ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον· στο πώς τα πιο dancehall φωνητικά του δεύτερου έμπλεκαν με το πιο τραγουδιστικό flow του πρώτου. Αλλά και στο πώς μοίραζαν τους μεταξύ τους ρόλους –με τον Zohou να προσφέρει τη δυναμική και τον Merida την ουσία. Ιδιαίτερα ο τελευταίος, έμοιαζε να ενσαρκώνει τη συναισθηματική αιχμή της μουσικής των Dub Inc., φέρνοντας (μεταξύ άλλων) και τις πιο εμφανείς αραβικές επιρροές.
Φυσικά δεν παρέλειψαν τις κοινωνικοπολιτικές αναφορές, αναπαριστώντας και συμβολικά τον τρόπο με τον οποίον εννοούν την ενότητα: τότε ας πούμε που χώρισαν το κοινό στα δύο, «ανταγωνιζόμενοι» για το ποιο από τα δύο μισά θα τραγουδήσει καλύτερα και δυνατότερα, φθάνοντας τελικά στο συμπέρασμα πως μαζί ακούγεται καλύτερα.
Είναι σαφές βέβαια πως χρειάζεται κάτι (πολύ) παραπάνω από τραγούδια και χοροπηδητά για να «καταλύσουμε τη Βαβυλώνα» (σύμφωνα με τη γνωστή στη ρέγκε προτροπή/ευχή «destroy Babylon») και ήταν φορές που η μουσική των Dub Inc. παραφάνηκε καλόβολη για να στηρίξει την ουσία του μηνύματός της. Αξίζουν παρ' όλα αυτά κάθε ένα από τα ζεστά χειροκροτήματα τα οποία εισέπραξαν στο τέλος…
Να σημειώσω ότι πριν τους Γάλλους εμφανίστηκαν οι Los Dos O Mas, ένα συγκρότημα από το Αίγιο. Ομολογώ πως τους πρόλαβα μόνο για τα δύο τελευταία τραγούδια, επομένως δεν μπόρεσα να σχηματίσω πλήρη εικόνα. Με τον προφανή κίνδυνο των πρόωρων συμπερασμάτων, μου φάνηκε κάπως αστήριχτος ο υπερβάλλων ενθουσιασμός του τραγουδιστή –υπό την έννοια ότι η μουσική δεν έμοιαζε να υποστηρίζει τα ένθερμα χοροπηδητά του. Από το χειροκρότημα στο τέλος, πάντως, φάνηκε πως το κοινό είχε διαφορετική γνώμη…
{youtube}pqfAt1kzD30{/youtube}
