Αναφορικά με την ανάθεση παρακολούθησης συναυλίας κουαρτέτου εκ Λος Άντζελες ορμώμενου, δηλώνω τα εξής, έχοντας επιπλέον την πολύτιμη πείρα παρακολούθησης της μόνο κατ’ όνομα ίδιας μπάντας από τη δεκαετία του 1980, στις θρυλικές εν Κύτταρο πρώτες πολεμικές τους συναυλίες εν Ελλάδι (1987):
Το βαρέλι (ναι, το βαρέλι…) που πάντα πρωταγωνιστεί στις ζωντανές εμφανίσεις των Savage Republic μπορεί κάθε φορά να έχει διαφορετική προέλευση, αλλά ουσιαστικά επιτελεί την ίδια τελετουργία, πιστοποιώντας την αρχική πλατφόρμα εκκίνησης των Αμερικανών. Σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι οι Savage Republic είναι μια καθαρά συναισθηματική μπάντα, το βαρέλι έρχεται να προσδώσει την πινελιά που αφουγκράζεται τη βιομηχανοποίηση της κοινωνίας. Αποτελεί, ταυτόχρονα, κραυγή και χειροκρότημα απέναντι σε ένα τοπίο εκβιομηχάνισης το οποίο φτιάχνει ανθρώπους που στέκουν ως μανουάλια απέναντι στις εξελίξεις, μη μπορώντας παρά να δοξολογήσουν (αλλά όχι να επηρεάσουν) τη ρότα των πραγμάτων. Γι' αυτό και η χρησιμοποίησή του στα λάιβ πιστώνεται όχι μόνο ως ηχητική ενδυνάμωση των υπολοίπων συχνοτήτων τους, μα και ως παλάμη που νοητά αγκαλιάζει τις παλάμες των ακροατών, με πρόθεση αλληλεγγύης.
Η απουσία προηχογραφήσων ανερυθρίαστα φωνάζει ότι αυτό που απαιτείται για να ακουστεί ηθικώς σωστά κάτι που διαθέτει ρίζες σε ένα καντιανό μοντέλο πανκ καθαρότητας (προσοχή, ηθικής όχι ηχητικής) είναι η υπογραφή συνθήκης ότι πάνω στη σκηνή θα παίξεις αυτό που μπορείς να παίξεις. Και όχι τους παπάδες που το όποιο κομπιουτερέ πρόγραμμα σε κάνει να κλοουνίζεις (και εκ του κλώνου, αλλά και εκ του κλόουν...).
Η επιλογή κλεισίματος της συναυλίας με το ανθεμικό "Viva Le Rock N' Roll" είχε ως αποκλειστικό στόχο όχι μόνο την εκ νέου πιστοποίηση της παραπάνω συστατικής επιστολής, αλλά και τη διατράνωση ότι το ροκ εν ρολ οφείλει να παραμένει σε άμεση ρεμπέλικη και ταυτόχρονα σκεπτόμενη θέση απέναντι στην ιστορία της ανθρωπότητας από το 1954 και δώθε –την ημερομηνία δηλαδή της γέννησής του.
Η κλήτευση επί σκηνής της Εύας Κολομβού, διοργανώτριας της συναυλίας, και ο τυμπανισμός αυτής σε παράλληλη πορεία με τον μπατερίστα Alan Waddington (βάσει της χρόνιας εμπειρίας της με τις Nonmandol) δεν διέθετε μόνο φιλικό και ευχαριστήριο χαρακτήρα –το συγκρότημα είχε ευχαριστήσει τουλάχιστον δύο φορές την προαναφερθείσα για τη διεξαγωγή του λάιβ συμβάντος. Ερμηνεύεται και σημειολογικά, ως σπάσιμο της κρυογονικής θρυαλλίδας η οποία θέλει κοινό/διοργανωτή/καλλιτέχνη να αποτελούν τρεις πόλους σχεδόν αντίπαλους κάτω από οικονομικά κριτήρια.
Το προσωνύμιο ή μάλλον επιθετικός προσδιορισμός που ακολουθεί τους Savage Republic, ήτοι art punk, επιβεβαιώνει το πρώτο του συνθετικό με το που βλέπεις (πόσο μάλλον όταν ακούς) το αριστερό χέρι του Alan Waddington. Ο οποίος πιάνει τη μπαγκέτα όπως ο Ginger Baker: τουτέστιν, δεν ήρθαμε εδώ για να βαρέσουμε, αλλά για να χρωματίσουμε· και επειδή έχουμε fusion παιδεία μεγαλουργούμε χωρίς περιττολογίες και φανφαρισμούς.
Η συνειδητή επιλογή παρουσίασης πολλών καθαρά ορχηστρικών συνθέσεων στο λάιβ έβαλε βουλοκέρι στην αυτόματη παραδοχή ότι οι Savage Republic παραμένουν μία από τις ελάχιστες μπάντες που μπορούν να παίξουν instrumental συνθέσεις και να μην βαρεθείς μήτε λεπτό –σε άμεσο κονταροχτύπημα πρωτιάς με τους επίσης τιτάνες Karma To Burn και οδηγώντας σε γαίες ανεκδοτολογίας ποζερισμούς τύπου Apocalyptica.
Η μεγάλη ποσόστωση φαλακρών (εκ τριχόπτωσης) ανδρικών κρανίων θα μπορούσε να εκληφθεί ως πειστήριο συγκροτήματος το οποίο έχει παλιά καρμπυρατέρ στον κινητήρα της οπαδικής σέχτας του. Ουσιαστικά όμως πρέπει να περάσει ως στοιχείο αγάπης και αφοσίωσης εκ μέρους της βάσης των οπαδών. Γιατί κι άλλοι έγιναν καραφλογύπες, όμως οι μπάντες της νιότης τους δεν κατάφεραν να τους βγάλουν (εν τουρνέ) από τα σπίτια και να τους σηκώσουν από τους καναπέδες τους. Τελεία και παύλα σε αυτό το σημείο.
Το εγκεφαλικό στοιχείο των Savage Republic δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και ηλίθιοι στις τάξεις των οπαδών τους, οι οποίοι θεωρούν true το να απευθύνεσαι στο συγκρότημα λέγοντας κουταμάρες (σε κακά αγγλικά) στα μεσοδιαστήματα των παρουσιαζόμενων τραγουδιών. Επίσης, δεν αποτρέπει βλακέντιους να ανάβουν μπάφους: επειδή οι Αμερικανοί εκφράζουν μια κραυγή κατά της αστικής νεύρωσης, δεν σημαίνει ότι τέτοιες υψηλοσυχνοτικές περικοκλάδες έχουν σχέση με acid ξεσπάσματα. Τέλος, το α-λα-γκαμελάν στοιχείο στους τυμπανισμούς του Waddington δεν απέτρεψε κορασίδα να σείεται λες κι άκουγε έθνικ οιμωγές (ενώ παράλληλα τα οπίσθιά της λείαιναν τη μία από τις δύο κολώνες του An club...).
Το άνοιγμα της συναυλίας από τους Screaming Dead Balloons θεωρείται επιτυχημένο στη βάση της αποδοχής του κοινού, ένεκα των ειλικρινών και δίκαιων χειροκροτημάτων που συγκέντρωσαν· δυναμικό, λόγω μιας καλής φωνής και της ενεργητικής τους rhythm section· αλλά και ελαφρώς άτυχο σε επίπεδο συνδεσμολογίας με τους Savage Republic, μιας και το μίγμα Doors (στο μικρόφωνο), Can, Joy Division και («ανεβαίνω πάνω στη μπότα των ντραμς») Nirvana είχε τελικά περισσότερο να κάνει με σχοινοτενή 1970s ξεσπάσματα. Σαφώς κι αποτελούν ρίζες των Savage Republic τέτοιες αναφορές, μόνο όμως λειτουργικά και όχι ενστικτωδώς.
Ελπίζω η αναφορά μου να είναι πλήρης, διότι η επιλογή της φόρμας κατάθεσης έγινε συνειδητά, σε μια προσπάθεια ν' αποφευχθεί η συναισθηματικότητα που θα μπορούσε ένα χαρακτηρίσει μια κλασική ανταπόκριση. Γιατί, μόνο και μόνο επειδή οι SavageRepublic έχουν γράψει έναν από τους κορυφαίους στίχους αστικής νεύρωσης στα 1980s («Iwalkthestreetlikeahumancancer»), θα μου ήταν δύσκολο να περιέγραφα τα συναισθήματα τα οποία ανέβλυσαν. Όχι μόνο από εμένα, αλλά και από πλειάδα γνωστών, αγνώστων μα πάντα οπαδών, όσων σύσσωμοι παρακολουθήσαμε αυτό το υβρίδιο τέχνης, βιωματικότητας και μανιφεστοποίησης.
Υ.Γ.: Ναι, φυσικά κι έπαιξαν τον "Αντώνη". Ξέρουν και οι ίδιοι ότι το χρωστούν σε τούτο τον πάλαι ποτέ αριστουργήματα ποιόντα τόπο...
{youtube}llAeeyqxQag{/youtube}
