Το βράδυ της πρώτης μέρας του Δεκέμβρη είχε χαρακτήρα σκυθρωπό, χειμερινό: σκοτάδι από νωρίς, κρύο, τσιρ-τσιρ όλη μέρα της βροχής οι στάλες, η γαμωΔευτέρα να έπεται –δεν απόρησα με τον γκρινιάρη ταξιτζή που πήρα για να με πάει στο Six d.o.g.s., ο οποίος πίστευε ότι η πόλη θα έμενε άδεια για το υπόλοιπο της Κυριακής. Είχε τους λόγους του (και ήταν μάλλον καλοί), εγώ όμως στοιχημάτιζα ότι στην Αβραμιώτου θα είχε πολύ κόσμο• και δεν έπεσα έξω. Γιατί η Laurel Halo είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, στο επείγον τώρα, και η κοινότητα στην οποία πρωτίστως απευθύνεται στηρίζει τη φάση της. Και πολύ καλά κάνει, σκέφτηκα καθώς αποχωρούσα 2,5 ώρες αργότερα, με εκείνη την αίσθηση «θα κατακτήσω το Μανχάταν» που σου αφήνουν οι απολαυστικές συναυλιακές εμπειρίες.
Πριν όμως από την Αμερικανίδα πρωταγωνίστρια, την προσοχή μας θα διεκδικούσαν δύο καλλιτέχνες οι οποίοι μοιράζονται την εγχώρια προέλευση, την αγάπη για την electronica (καθείς από το δικό του σημείο εκκίνησης) και τη διεθνή εμβέλεια. Πρώτος ανέβηκε ο ΔΔ εκεί κατά τις 21.30 –σημειώστε ότι το ωράριο του λάιβ τηρήθηκε με σπάνια ακρίβεια για τα ελληνικά δεδομένα– παρουσιάζοντας κάτι αισθητά διαφορετικό από ό,τι είχα ακούσει τελευταία φορά που τον είχα δει, κοντά δύο χρόνια πριν, ως support στον Boddika (και πάλι στο Six d.o.g.s./για λεπτομέρειες, ανατρέξτε στην τότε ανταπόκριση του Τάσου Μαγιόπουλου κάνοντας κλικ εδώ). Κοντολογίς, εκείνο το σκοτεινό, μπιτάτο και οξύ IDM έδωσε τώρα τη θέση του σε ένα κοσμοπολίτικο house με πινελιές μόνο από πιο επιθετικά ηλεκτρονικά. Δίχως δηλαδή να ξεμακρύνει από την αισθητική του φετινού Skyway EP, ο Δημήτρης Δήμας παρουσίασε κάτι που ίσως να άκουγες και στα DJ σετ του Chevy, το οποίο λίκνισε επαρκώς αρκετές από τις κυρίες που βρίσκονταν στη συναυλία, καταφεύγοντας και στην επιπλέον ενίσχυση βελούδινων σοουλάτων φωνητικών εκεί γύρω στο 20λεπτο. Ήταν μια χαρά, οφείλω να παραδεχτώ, αν και προσωπικά το σετ με έπιασε εκεί προς το φινάλε του, όταν τα πράγματα λιγάκι αγρίεψαν.
Ο Βασίλης Κουλιγκάς, από την άλλη, αν και οπωσδήποτε κοσμοπολίτης, κινήθηκε (όπως και αναμενόταν) σε πιο «περίεργα» μονοπάτια, απηχώντας την αισθητική της δισκογραφικής του (PAN) για αναζητήσεις στο μεταξύ χορευτικού και πειραματικού. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι τα όσα είδαμε την Κυριακή στο Six d.o.g.s. δεν συγγένευαν παρά αμυδρά με αυτά που έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν εκ μέρους του, όταν έπαιζε ως Family Battle Snake. Πολύ πιο ηλεκτρονικός, ο Κουλιγκάς παρέδωσε ένα απαιτητικό σετ, φροντισμένο σε κάθε του λεπτομέρεια, που εν πολλοίς στεκόταν στον αντίποδα του ΔΔ: αν στην περίπτωση του τελευταίου η κίνηση των γοφών ανήκε στα ζητούμενα, εδώ ο σωστός τρόπος να απολαύσεις τα ηχητικά δρώμενα ήταν εκείνος της κοπέλας που στεκόταν πίσω μου, η οποία κρατούσε αγκαζέ τη βότκα πορτοκάλι της, είχε τα μάτια κλειστά και περιφερόταν νοερά κάπου αλλού. Εγκεφαλική electronica με χορευτικά στοιχεία και πειραματικές εκτροπές, η οποία –χωρίς να αποκλείει το κορμί– στόχευε κατά κύριο λόγο στο μυαλό σου.
Εκ του αποτελέσματος, βρήκα τα support πολύ επιτυχημένα, καθώς η Laurel Halo κατέστησε σαφές ότι στην περίπτωσή της σώμα και νους θα αντιμετωπίζονταν ως ολότητα. Με τα μάτια μισόκλειστα, σέξι με τον δικό της τρόπο στο στενό της μπλου-τζην και σε εκείνη την εξαιρετική μακρυμάνικη μπλούζα με τον κλειστό λαιμό και τα άπειρα ασπρόμαυρα μοτίβα, η Αμερικανίδα βρισκόταν σε διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή, ακολουθώντας πιστά το μοτίβο των ρυθμών της. Ξετύλιξε δε με μεγάλη μουσική μαεστρία και με θεσπέσια κομψότητα το χλιδανό παστίς που τόσους από μας γοήτευσε στο (φετινό) A Chance Of Rain, αυτήν την ιδιοφυή σπουδή στην ηλεκτρονική φόρμα που θαρρείς πως μόνο Ευρωπαίοι δημιουργοί θα ήταν σε θέση να εκπονήσουν.
Το σετ της Laurel Halo έμοιαζε με πεντανόστιμη ηλεκτρονική σούπα, για τα συστατικά της οποίας μπορεί να μην ήσουν σίγουρος σε κάθε περίσταση, ήσουν ωστόσο για την απόλαυση που αντλούσες από τον συνδυασμό τους. Αναδεύοντας τον ζωμό με την «κουτάλα» της, η Halo αποκάλυπτε κομματάκια house, σκελίδες ambient και techno κυβάκια, παίζοντας διαρκώς με τις διαθέσεις του κοινού: όταν ήθελε να σε κάνει να χορέψεις, το κατάφερνε με άμεση επιτυχία, χωρίς να καταφύγει σε κάποια «σίγουρη» φόρμα• όταν πάλι σε ήθελε χαμένο σε νοητικά ταξίδια, το γύριζε με χαρακτηριστική ευκολία σε ατμόσφαιρες εξαιρετικά λειτουργικές –οι οποίες κέρδιζαν χάρη σε ένα διακριτικό μηχάνημα καπνού και στα θαυμάσια μπλε και πράσινα φώτα του Six d.o.g.s.
Αυτό λοιπόν το υβρίδιο ανατροπής των ρυθμών από ατμόσφαιρες και τούμπαλιν, το οποίο για εκείνη αποτελεί μια ισχυρή καλλιτεχνική θέση πάνω στην κλαμπ κουλτούρα του σήμερα, η Halo το υπηρέτησε με τον πλέον καταπληκτικό τρόπο. Και δικαίως χειροκροτήθηκε, σε ένα από τα πιο «εδώ και τώρα» λάιβ που έγιναν στην Αθήνα μέσα στο 2013. Ένα μπράβο το οφείλουμε έτσι, εν κατακλείδι, στο δισκοπωλείο Vinyl Microstore, που διοργάνωσε την όλη βραδιά.
{youtube}QJoPfVyBIDA{/youtube}
