Πάει, τελείωσε... Ετελείωσε σας λέω, όπως και ο βουλευτής Kαλοχαιρέτας στην ταινία Στουρναρα 288 –μόνο που τον δικό μου λόγο καλό θα ήταν να τον πάρετε στα σοβαρά και να μην (ξανα)χάσετε συναυλία των New Model Army, όταν ξανάρθουν στην Ελλάδα. Και θα ξανάρθουν, μιας και όχι μόνο είναι πολυπληθείς οι φίλοι τους, αλλά και εκδηλωτικοί.
Το Σάββατο το βράδυ το Gagarin γέμιζε σιγά-σιγά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του support act των False Alarm, τους οποίους έβλεπα μεν για πρώτη φορά, αποτελούνται όμως από ανθρώπους που είχα ήδη συναντήσει σε διάφορα σχήματα της ημεδαπής. Ο τραγουδιστής τους, Nikos Mp, δεν έχει βρει ακόμα την κατάλληλη κινησιολογία –ειδικότερα στις στιγμές που αναλαμβάνουν οι κιθάρες να οδηγήσουν τα τραγούδια, είτε σε ξεσπάσματα, είτε σε σόλο– διαθέτει όμως πολύ καλό λαρύγγι, ικανό να αποδώσει γρέζι και να καλύψει την ηχητική λογική της μπάντας, που κινείται σε stoner και garage μονοπάτια. Χειροκροτήθηκαν οι False Alarm και όχι μόνο για τις επιτυχημένες διασκευές τις οποίες παρέταξαν ανάμεσα στα δικά τους κομμάτια. Κι ας έπαιξαν αρκετή ώρα (κοντά στα 50 λεπτά), κι ας περίμεναν όλοι πώς και πώς το βασικό όνομα της βραδιάς.
Δεν θα βρείτε στην πιάτσα πιο τίμιο σχήμα από τους New Model Army: ο Justin Sullivan δεν καλοπιάνει το κοινό• δεν κάνει τρυκ του στυλ «τα χέρια ψηλά» και «χαιρετώ την πρώτη σειρά», αλλά παραδίδει απλά τη μουσική και το σόου του μαζί με το καλολαδωμένο συγκρότημα πίσω του. Ξεκίνημα με το "I Need More Time" και οι δεκάδες πάλιουρες που βρισκόμασταν κάτω από τη σκηνή χειροκροτήσαμε και μόνο που άρχισε αυτή η διαολεμένα καλή μπάντα να παίζει το ιδιότυπο εκείνο αμάλγαμα ηρωικού folk και θετικής απόληξης πανκ χωρίς νευρώσεις, με μια μυρωδιά από 1970s ροκ εν ρολ. Οι New Model Army θα μπορούσαν εύκολα να εξοργίσουν τους Ρεπουμπλικάνους (πρόσφατα τους απαγόρεψαν άλλωστε εκ νέου την είσοδο στις Η.Π.Α.) ή να τους ωθήσουν να αλλαξοπιστήσουν. Ξέρετε γιατί; Διότι στο επίκεντρο των στίχων τους είναι ο ουμανισμός και ο άνθρωπος, όχι η δυναμική της διαμάχης.
Το αισθανόσουν έτσι το αίτημα για μια ροκ εν ρολ δημοκρατία πέρα από ιδεολογικές γραμμές (ή οποιαδήποτε άλλη κατηγοριοποίηση), καθώς περνούσαν από τα αυτιά σου τα λόγια του "Here Comes The War" ή του "Lust For Power". Ιδρώτας, νεύρο και η ιδιότυπη βραχνάδα του Sullivan ήταν ακριβώς ό,τι θέλαμε να νιώσουμε όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Gagarin. Και τα πήραμε και με το παραπάνω στις δύο περίπου ώρες στις οποίες παρέμειναν στη σκηνή οι New Model Army. Δεν ήταν μάλιστα τυχαίο που στο "Stormclouds" ανέβηκε ένας τυπάς στους ώμους των φίλων του και –κοιτώντας προς τη σκηνή– τραγούδησε όλους τους στίχους, χωρίς να χάσει μήτε συλλαβή. «Τάμα το 'χε...», άκουσα να λένε οι της παρέας του και σκέφτηκα ότι αυτά ούτε γίνονται κάθε μέρα, ούτε και τα προκαλεί η κάθε μπάντα.
Συγκινήθηκα. Δεν περιγράφω άλλο. Να ήσασταν εκεί...
Υ.Γ.: Ειδική μνεία αξίζει στα καλορυθμισμένα φώτα, τα οποία ήταν ασορτί τόσο με τη διάθεση της εκάστοτε σύνθεσης, όσο και με την ένταση που εκλυόταν από τους Βρετανούς.
{youtube}x2KblchUsyQ{/youtube}
