Δυστυχώς, οι Weekend της Παρασκευής δεν ήταν εκείνο το γκρουπ από τη δεκαετία του 1980 που σχημάτισε η Alison Statton μετά την αποχώρησή της από τους Young Marble Giants παρέα με τον κιθαρίστα Simon Booth (ο οποίος μεγαλούργησε δημιουργικά και με τους Working Week, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο). Ευτυχώς όμως δεν θα έβλεπα και τον σύγχρονό τους Weeknd –αυτόν που βγάζει τα mixtapes ντε– ο οποίος ναι μεν μου αρέσει (αλλά όχι και για πολύ: δοκιμάστε να ακούσετε απνευστί το Trilogy και κάπου στη μέση θα πείτε «ήμαρτον Παναγίτσα μου, βοήθησέ με να το περάσω αυτό κι εγώ θα σου ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου»!), δεν πιστεύω όμως ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε συναυλιακό πλαίσιο. Αντίθετα, λαμβάνοντας υπ' όψιν το στυλ της μουσικής του τρίο από το Σαν Φρανσίσκο που θα ερχόταν στην Αθήνα, περιμέναμε αν μη τι άλλο μια ενδιαφέρουσα συναυλία, την οποία θα μπορούσαν να απογειώσουν εάν διέθεταν τη δυναμική και την έμπνευση –καθώς το υλικό τους βοηθάει προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Αλλά η βραδιά έμελλε να εξελιχθεί επεισοδιακά. Δύο από τα μέλη των Weekend εκ των τεσσάρων που εμφανίστηκαν στο Six d.o.g.s. –εσχάτως πρόσθεσαν τον Nic Ray στη σύνθεση, ο οποίος ανέλαβε το μπάσο, ενώ ο μπασίστας και τραγουδιστής Shaun Durkan έπιασε την κιθάρα– έχασαν την πτήση για Αθήνα, με αποτέλεσμα να πάρουν την επόμενη αρκετές ώρες μετά και να φτάσουν σχεδόν τη στιγμή που έπρεπε να ανέβουν στη σκηνή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το ελληνικό support σχήμα Chickn να ξεκινήσει γύρω στις 11 και το κυρίως πιάτο να σερβιριστεί μία ώρα αργότερα, πράγμα που σημαίνει ότι το λάιβ τελείωσε μετά τη μία –και, προσωπικά, δεν θα μπορούσε να μου τύχει σε χειρότερη ημέρα κάτι τέτοιο...
Οι Chickn τώρα είναι ένα κουαρτέτο που περιγράφεται σαν κολεκτίβα, κι ελάχιστες φορές μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο: νομίζω ότι δεν περιγράφει κάτι επακριβώς, απλά φαίνεται ωραίο στο χαρτί και σαν ταμπέλα. Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τη διάσημη ρήση του Lou Reed «ένα ακόρντο αρκεί, με δύο ακόμη καλύτερα, με τρία παίζεις πια τζαζ», πρόκειται για μια καθαρά ροκ εν ρολ μπάντα. Θυμάμαι πολλά από τον τρόπο που ο κιθαρίστας στα δεξιά της σκηνής χρησιμοποιούσε έναν σκασμό πετάλια για να δημιουργεί ποικίλους και εντυπωσιακούς χρωματισμούς (οι οποίοι έδιναν άλλες διαστάσεις στα κομμάτια τους), θυμάμαι επίσης ότι επρόκειτο για μια δεμένη μπάντα συνολικά, μα δεν μου άφησαν πολλές ακόμη μνήμες, ούτε κι έντονες εντυπώσεις. Ήταν –άκουσα– η πρώτη τους μόλις ζωντανή εμφάνιση, περιμένουμε επομένως τι ακόμη έχουν να μας προτείνουν στο μέλλον.
Όταν έφτασε τελικά η στιγμή να βγουν οι Weekend, η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι! Όχι ότι οι θεατές είχαν τίποτα με τη μπάντα –κι ευτυχώς είχε μαζευτεί κάμποσος κόσμος μέχρι τότε, γιατί όταν κατέφθασα στο Six d.o.g.s. στις 10 παρά (μην έχοντας πρόσβαση μέχρι εκείνη την ώρα στο ίντερνετ ώστε να πληροφορηθώ την ανακοίνωση περί καθυστέρησης), η εικόνα ήταν πλήρως αποκαρδιωτική… Καταλάβαινες ωστόσο ότι όλα είχαν να κάνουν με τη διάθεση ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Πραγματικά, μέχρι να στήσουν, να παίξουν και να τελειώσουν, δεν πρέπει να αντάλλαξαν μεταξύ τους ούτε μία ματιά –δεν μιλάμε δε για κουβέντα ή άλλου είδους σύσπαση του προσώπου. Ο ντράμερ πρέπει να ήταν ο πιο τσιτωμένος από όλους: φαινόταν ότι εάν τον έπιανες από τη μύτη θα έσκαγε, κι αυτός ήταν ίσως ο λόγος που έπαιξε πιο εκρηκτικά από τους υπόλοιπους. Ήταν που ήταν εξαιρετικός δεξιοτέχνης, η κατάσταση τον είχε φορτίσει τόσο, ώστε από λεπτό σε λεπτό νόμιζες ότι θα τα έσπαγε τα τύμπανα, θα τα διέλυε με ένα καλοζυγισμένο χτύπημα και θα έφευγε για να γλιτώσει τον εαυτό του και τους γύρω του, συμπαίκτες και ακροατήριο.
Παρά τα νεύρα, πάντως, το γκρουπ που πια καλεί το Μπρούκλιν και τη Νέα Υόρκη σπίτι του απέδωσε τα δέοντα κι ευχαρίστησε όσους έκαναν υπομονή μέχρι να παίξουν. Η ένταση έφτασε σε υψηλά επίπεδα και το ίδιο και το δικό τους δόσιμο σ’ αυτό που καλέστηκαν να κάνουν. Η μουσική τους (την οποία γνώρισα από το μίνι άλμπουμ Red και με είχε σχεδόν ενθουσιάσει, το νέο τους Jinx υποφέρει πάντως από μια παραγωγή που ευελπιστεί να τους κάνει ευρύτερα γνωστούς, σε βάρος της γοητείας του χαρακτήρα τους) είναι ένα ευγενές μείγμα από shoegaze, punk και dream pop, ειδικά στον τρόπο που τα φωνητικά μοιάζουν να έρχονται από κάπου αλλού, κάπου απόκοσμα και ονειρικά (τι σόι dream pop θα ήταν άλλωστε;). Δεδομένων των συνθηκών, οι Weekend τα έδωσαν όλα την Παρασκευή και προς το τέλος ξέφυγαν μάλιστα κι ελαφρώς, κατεβαίνοντας οι δύο από τη σκηνή και παίζοντας ανάμεσα στον κόσμο.
Κάπου αισθάνθηκα βέβαια ότι όλο αυτό περιείχε και μια αμηχανία, ότι ο δικός τους εκνευρισμός δεν επέτρεψε να επικοινωνήσουν όπως θα ήθελαν –κι όπως ήξεραν, πιθανώς– με τους οπαδούς τους. Ήταν μια άτυχη στιγμή, παρ’ όλα αυτά δεν έπεσαν αμαχητί, μα κέρδισαν τη μάχη των εντυπώσεων. Μακάρι να μπορέσουμε να τους ξαναδούμε υπό ευνοϊκότερες συνθήκες. Τότε θα μπορούμε πιθανώς να μιλάμε για μια μεγαλειώδη συναυλία, ενώ τώρα κάνουμε λόγο απλώς για μια καλή βραδιά, η οποία είχε τα φόντα να εξελιχθεί σε πολύ καλύτερη.
{youtube}C1tFJ1wZ8BQ{/youtube}
