Χαμός από κόσμο στο πέρασμα των Black Angels από τη χώρα μας, οι οποίοι σημείωσαν δύο εντυπωσιακά sold-out σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη, θυμίζοντας άλλες συναυλιακές εποχές. Σχολιάζοντας τη αθηναϊκή εμφάνιση των Τεξανών, ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος κάνει λόγο για «την καλύτερη συναυλία των τριών τελευταίων ετών» στην πόλη, ενώ ο Στέργιος Κοράνας στη Θεσσαλονίκη παραδέχεται ότι τον πήραν «καροτσάκι» από την αρχή ως το σημείο που άναψαν πια τα φώτα του Principal...
Αθήνα (Fuzz) 4-12-2013
του Κωνσταντίνου Τσάβαλου
Ας το πούμε ξεκάθαρα, εξ αρχής: ήταν η καλύτερη συναυλία των τριών τελευταίων ετών στην Αθήνα. Τέτοια μπάντα είχε να δει η πόλη («που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει», για να μην ξεχνιόμαστε) από το 2010/2011, απ’ το τελευταίο Synch και το live των Interpol. Χαλάλι η αναμονή, χαλάλι και το στριμωξίδι που φάγαμε και ο ιδρώτας που ρίξαμε 1700 και βάλε άνθρωποι, οι οποίοι έκαναν κι ένα –ανέλπιστο;– sold out, θυμίζοντας λίγο παλιές εποχές, προ δεκαετίας, όταν γέμιζαν οι συναυλιακοί χώροι και δεν έπεφτε καρφίτσα με ονόματα τύπου Flaming Lips και Primal Scream.
Αυτούς τους τελευταίους πρέπει να είχε στο μυαλό του και το δίδυμο των A Victim Of Society, που για 40 λεπτά μας φιλοδώρησε με ισόποσες δόσεις electro-rock εποχής XTRMNTR, καθώς και με μερικές ακόμη εξαιρετικές ιδέες, οι οποίες απέδειξαν πως, αν συνεχίσουν να είναι οι καλύτεροι μαθητές των Spacemen 3 και των She Wants Revenge, έχουν πολύ –και ελπιδοφόρο– μέλλον.
Οι Black Angels βγήκαν στη σκηνή του Fuzz στις 10.30 ακριβώς και την αποχωρίστηκαν ξανά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν το encore τους. Στη μιάμιση αυτή ώρα, η μηχανή των Τεξανών πήρε μπροστά με τον κιθαρίστα Christian Bland και τη ντράμερ Stephanie Bailey στην εμπροσθοφυλακή, που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ήχου, κάτι σαν αντίστοιχοι Lou Reed/Μο Tucker, για να θυμηθούμε κι εκείνους από τους οποίους πήραν το όνομα τους. O Alex Maas έσυρε μια πομπή 19 τραγουδιών –εκ των οποίων τα 16 παίχτηκαν πριν το encore– με το νέο τους άλμπουμ, Indigo Meadow, να έχει φυσικά τη μερίδα του λέοντος στη setlist, με το ομώνυμο τραγούδι και τα "Evil Things", "Don't Play With Guns", "Broken Soldier", "I Hear Colours (Chromaesthesia)" και το "Black Isn't Black" να αντιμετωπίζονται σαν μάννα εξ ουρανού από τα πεινασμένα indie kids.
Προσωπικά μιλώντας, κόντεψε να μου φύγει ο λαιμός στα κολλητά "Bad Vibrations" και "Young Men Dead" και το ότι είμαι εδώ και γράφω αυτήν την κριτική αντί να βρίσκομαι με κολάρο στο ΚΑΤ οφείλεται ξεκάθαρα στην Αγία Βαρβάρα, η οποία με προστάτευσε ανήμερα της εορτής της. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να έχω κανένα παράπονο από την όλη συναυλία, αν και τα στρόμπο φώτα λίγο έλειψε να με γονατίσουν με επιληπτική κρίση. Τέλος πάντων, τέλος καλό/όλα καλά και ξανά μανά χαλάλι το στριμωξίδι που φάγαμε. They were worth every fuckin' penny of it, που λένε και στο χωριό μου...
Θεσσαλονίκη (Principal) 5-12-13
του Στέργιου Κοράνα
Όταν μια συναυλία έχει αλλάξει χώρο την τελευταία στιγμή (ευτυχώς πήγε στον ακριβώς δίπλα), δημιουργούνται ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μία, είναι ωραίο να υπάρχει τελικά περισσότερος κόσμος απ' όσος περίμενες· από την άλλη, έχεις ν' αντιμετωπίσεις τα γνωστά που συμβαίνουν όταν μπαίνουν μέσα υπεράριθμοι...
Έτσι λοιπόν, αντί να πάμε στο club του Μύλου την Πέμπτη –όπως είχε προγραμματιστεί αρχικά– βρεθήκαμε τελικά στο Principal, δηλαδή στην πρώην Αποθήκη του Μύλου. Προφανώς η προπώληση για τους Black Angels ήταν πολύ μεγαλύτερη του αναμενόμενου, πιθανώς και sold out. Στο ξεκίνημα της βραδιάς, πάντως, το σχεδόν γεμάτο Principal βρισκόταν σε επίπεδα «ιδανικής πυκνότητας». Από το τέλος όμως του support κι έπειτα, ο κόσμος αυξήθηκε κατά πολύ και σε κάποιο σημείο τα πράγματα άρχισαν πλέον να γίνονται άβολα. 
Το οποίο support, οι Psychedelic Trips To Death, αποδείχτηκε πετυχημένο από πλευράς ύφους: κινούνται αρκετά κοντά στους Black Angels, έχουν όμως πιο «βαρύ» ήχο. Ήταν αρκετά συμπαθητικοί. Όχι κάτι που μ' ενθουσίασε προσωπικά, αλλά ομολογουμένως πέρασε ευχάριστα η ώρα μαζί τους και ζεστάθηκε ικανοποιητικά το κλίμα, ώστε να νιώθουμε έτοιμοι για τους Αμερικανούς πρωταγωνιστές της βραδιάς όταν πια μας άφησαν μετά από 40-45 λεπτά.
Κύλησε ακόμα μισή ώρα (περίπου) μέχρι να βγουν επί σκηνής οι Black Angels, ευδιάθετοι και πραγματοποιώντας εντυπωσιακό ξεκίνημα. Με ελάχιστες παύσεις κατά τη διάρκεια του λάιβ, έπαιξαν μονορούφι για 1 ώρα και 15 λεπτά, παραδίδοντας ένα σετ ισορροπημένο μεταξύ των άλμπουμ τους, παρά το γεγονός ότι έχουν καινούριο (φετινό) δίσκο, το IndigoMeadow. Με το 20-25 λεπτών encore το οποίο ακολούθησε, ο συνολικός χρόνος της συναυλίας έφτασε τη 1 ώρα και 40 λεπτά.
Το παίξιμο τώρα των Τεξανών σε έβαζε μέσα στη μουσική τους με τη μία. Δεν κάθισα καν να παρατηρήσω αν υπήρξαν λάθη, αν κάπου τα έχασαν κλπ.: με πήραν «καροτσάκι» από την αρχή ως το σημείο που άναψαν πια τα φώτα του Principal. Αν δεν ήταν και μερικές άλλες καταστάσεις οι οποίες μ' ενόχλησαν, θα είχα απολαύσει τη συναυλία τους στο μέγιστο. 
Ας πιάσουμε λοιπόν και τις γκρίνιες της βραδιάς. Ανέφερα ήδη πιο πάνω ότι ο κόσμος ήταν περισσότερος από όσο θα έπρεπε, πράγμα που –από ένα σημείο κι έπειτα– δεν είναι απλά ενοχλητικό, μα και δυνητικά επικίνδυνο. Επιπλέον, ο εξαερισμός αποδείχθηκε ανεπαρκής, πράγμα που βάρυνε ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με τον συνωστισμό. Ώρες-ώρες μάλιστα αναρωτιόμουν πώς θα ήταν άραγε η κατάσταση αν δεν είχε αλλάξει τελικά και ο χώρος. Πρέπει πρώτα να στραβώσει κάτι για να αφήσουμε πίσω μας ορισμένα γνωστά κακά των εγχώριων συναυλιών; 
Παρ' όλα αυτά, οφείλω ειδική μνεία αυτή τη φορά στο κοινό της Θεσσαλονίκης, μιας και αψήφησε το ξαφνικό κρύο και κατέβηκε μαζικά μέχρι το Principal για χατίρι των Black Angels. Τα σέβη μου! Η βραδιά γενικά άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, σε όλους μας. Ακόμα και με τις παραπάνω αναποδιές είχε κάτι το μαγικό –κι ας ακούγεται κλισέ...
{youtube}Nd6DKsXCvZ8{/youtube}
