Μπαίνοντας στο Gagarin λίγα λεπτά πριν τις 9, διαπίστωσα δύο πράγματα: πρώτον ότι η ώρα έναρξης (20:45) είχε τηρηθεί με ευλάβεια και δεύτερον ότι οι Ελβετοί Abraham, οι οποίοι ήδη βρίσκονταν στη σκηνή, είχαν έναν τρόπο να σε μαγνητίζουν.
Δεν είναι τόσο το ότι έπαιζαν κάτι που δεν είχες ξανακούσει, όσο το ότι ήξεραν να χειρίζονται την ένταση την οποία δημιουργούσαν. Ήταν εξαιρετικοί ας πούμε όταν άδειαζαν τις συνθέσεις τους για να τις ξαναχτίσουν μεθοδικά, φτάνοντας σε σχεδόν καθαρτήριες εξάρσεις. Έχοντας ως αιχμή τον ντράμερ Dave Schlagmeister –ο οποίος, εκτός του δυναμικού παιξίματος, συνεισέφερε και με τα χαρντκορίζοντα φωνητικά του– οι Abraham πληρούσαν με σχετική επάρκεια τις μπόλικες συναισθηματικές και υφολογικές τους αποκλίσεις. Προς το τέλος δε, και υπό τους ήχους ενός βαρύθυμου, επαναληπτικού sludge/doom ριφ, ο βασικός τους τραγουδιστής Renzo Especial σκαρφάλωσε στο ηχείο αριστερά της σκηνής και άρχισε τις γονυκλισίες, δίνοντας (ή προσπαθώντας τέλος πάντων να δώσει) ένα τελετουργικό ύφος στη μουσική. Ένα συμπυκνωμένο 45λεπτο το σετ των Ελβετών, με ορισμένα εξαιρετικά σημεία να σβήνουν κάποια άλλα πιο μέτρια· κάτι παραπάνω πάντως από ένα καλό ορεκτικό για ό,τι επιφύλασσε η συνέχεια.
Μετά από περίπου 20 λεπτά, οι Tides From Nebula ήταν έτοιμοι για το δικό τους σετ. Αρκετά διαφορετικό βεβαίως το σκηνικό, μιας που η τετράδα από τη Βαρσοβία ασκείται κυρίως σε ένα μελωδικό, αλλά ταυτοχρόνως αρκετά δυναμικό, post-rock. Αφενός δίνοντας έμφαση σ’ αυτόν τον δυναμισμό και αφετέρου ρίχνοντας κάποιες γέφυρες προς την πλευρά του μέταλ (έστω και του post-metal), δεν ήταν δύσκολο να υποσκελιστεί το χάσμα που φαινομενικά τους χώριζε από τους Abraham και τους Ocean. Πρόκειται άλλωστε για μπάντα η οποία παίζει με ενέργεια και με μία ασυνήθιστη για το είδος της εξωστρέφεια. Αρκετές όμορφα αλληλοσυμπληρούμενες φράσεις των δύο κιθάρων, όπως κι ένα σωστά τοποθετημένο rhythm section ήταν τα στοιχεία τα οποία μέτρησαν στην εμφάνιση των Πολωνών. Κι έτσι, παρ' όλο που δεν απέφευγαν πλήρως όσα ζητήματα ανακύπτουν από την επιμονή σε μονοθεματικά ριφ (όπως επίσης και κάποιες υπερβολές στην κινησιολογία τους), τα παρέκαμψαν επαρκώς και εν τέλει κέρδισαν το επί σκηνής στοίχημα σχετικά άνετα.
Βαγγέλης Πούλιος
Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα πριν μας πάρει και μας σηκώσει, μετά τον λυρικό θορυβισμό των Tides Of Nebula. Ναι, εντάξει, δεν τους είχα ξαναδεί τους Ocean κι έτσι υπήρχε ταυτόχρονα η περιέργεια κι ένας κάποιος σκεπτικισμός: θα ανταποκρίνονταν άραγε στις κορυφές του Pelagial ή του όποιου δίσκου;
Η απάντηση δόθηκε με το που πήρε μπροστά ο προτζέκτορας, σε μια σκηνή η οποία λούστηκε με μπλε και κόκκινα φώτα. Ακόμα και οι καπνοί από τα μηχανήματα ξηρού πάγου ήταν από τις λίγες φορές που δεν με ενόχλησαν με τη βερμπαλιστική χρήση τους, μιας και κόλλαγαν απόλυτα στο οπτικό concept των Γερμανών. «Βυθίσου καλή μου, βυθίσου» θα μπορούσε δε να είναι ο τίτλος του βίντεο πίσω από τη μπάντα, που ξεκινούσε από την επιφάνεια για να παρασύρει (όσο περνούσε η ώρα) στα τρίσβαθα και τελικά στην άβυσσο, ασορτί με την εξέλιξη της μουσικής και του οργανωμένου χαοτισμού που επέβαλλαν οι Ocean.
Μία εκπληκτικής ομορφιάς γυναικεία ύπαρξη στροβιλίστηκε λοιπόν ανάμεσα σε σμέρνες, μπαρακούντα, όνειρα, εφιάλτες και πρωτοπλασματικούς οργανισμούς, για να καταλήξει στο απύθμενο σκοτάδι, ενώ την ίδια στιγμή –την ίδια στιγμή, κυρίες και κύριοι!– οι Γερμανοί μας έδειξαν τα αμερικάνικα διαβατήρια τους: λιωμένες βιντεοκασέτες των Metallica από την πρώτη τους περίοδο, ο βρυχηθμός των Pantera, οι πινελιές των Tool, όλα βρίσκονταν εκεί. Η οργή βέβαια δεδομένη, όπως και ο αφιονισμός. Και τα ηχεία του Gagarin δεν άργησαν να γίνουν βατήρες για να ανεβαίνουν οι Ocean και να κηρύττουν κιθάρα και φωνή, ενόσω η σκηνή μεταβαλλόταν σε χωράφι από τα πολλά πέρα-δώθε τους. Ειδική μνεία, πέρα από τον αρχηγό Robin Staps, στο στιβαρότατο μπάσο του Louis Jucker, αλλά και στη βουτιά που πραγματοποίησε προς το κοινό ο Loïc Rossetti, από το θεωρείο του Gagarin. Οι λαρυγγισμοί τώρα του τελευταίου σαφώς και ακούστηκαν πιο έντονοι συγκριτικά με το στούντιο, και ολόκληρο όμως το συγκρότημα έγειρε προς μια λογική «ή θα σας κάψουμε τον εγκέφαλο ή στείλτε μας στον διάολο αν είμαστε χάλια». Κάτι που σημαίνει πως σκλήρυναν τελικά τον ήχο τους, όχι όμως απρόσμενα.
Ασφαλώς οι Ocean διαθέτουν την εξυπνάδα να μην ισοπεδώνουν το υλικό τους κάτω από την ίδια τους τη δύναμη, ακόμα κι αν νιώθεις ότι χρειάζεσαι κανα-δυο ποτήρια νερό προκειμένου να συνεχίσεις να τους παρακολουθείς, ένεκα αφυδάτωσης από το διαρκές κούνημα του κεφαλιού. Έτσι, τα τελετουργικά σημεία του Pelagial αποδόθηκαν τη Δευτέρα όχι μόνο με ευλάβεια, αλλά και με μια επιπλέον βαρύτητα, κάνοντας το live αυτό μια αξιομνημόνευτη θαρρώ εμπειρία, την οποία διηγείσαι την επόμενη μέρα στους φίλους σου χωρίς καν να χρειαστεί να σε ρωτήσουν πώς ήταν η συναυλία.
Στυλιανός Τζιρίτας
{youtube}e5NAOUJDPgg{/youtube}
