«Πώς θα κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά»; Αυτό με απασχολούσε την Πέμπτη καθώς οδηγούσα προς το Six d.o.g.s., άυπνος για σχεδόν ένα 24ωρο και προβληματιζόμενος για το πώς ένας άνθρωπος και η κιθάρα του θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος μιας συναυλίας και να με κρατήσουν ξύπνιο. Ευτυχώς, ο Stephen Burch –ο Βρετανός δηλαδή καλλιτέχνης πίσω από το ψευδώνυμο The Great Park– είχε μερικούς καλά κρυμμένους άσους στο μανίκι του.
Πριν από εκείνον, όμως, στη σκηνή ανέβηκαν οι δικοί μας Mani Deum. Οι οποίοι, ενώ το δελτίο τύπου μιλούσε για τρίο, εμφανίστηκαν τελικά ως κουαρτέτο και επιδόθηκαν κυρίως στην παρουσίαση του νέου (ακυκλοφόρητου προς το παρόν) δίσκου τους, When Beauty Ends. Στάθηκαν δε αρκετά καλά, αν και κάπως μαγκωμένα, πιθανότατα λόγω του ότι δεν έχουν παίξει αρκετά το νέο αυτό υλικό. Γενικά, βρήκα ότι όλο το παιχνίδι γινόταν από τον frontman και τη δωδεκάχορδή του, ενώ τα τύμπανα, η ηλεκτρική κιθάρα και το θέρεμιν λειτουργούσαν μάλλον συνοδευτικά –και όχι πάντα αποτελεσματικά. Στο κλείσιμο πάντως, με το “Everythings And Nothings”, πήραν το θερμό χειροκρότημα το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή δίσταζαν να τους δώσουν οι παρευρισκόμενοι στην Αβραμιώτου.
Και μετά βγήκε ο Great Park, ένας άνθρωπος με την κιθάρα του. Ο οποίος και νεκρούς ανασταίνει, οφείλω να πω. Με το που άρχισε να παίζει έφυγε η κούραση, γαρίδα τα μάτια μα και τα αφτιά. Και να πεις ότι ήμουν από πριν φαν του ή ότι γούσταρα τρελά όσα είχα ακούσει στις ηχογραφήσεις του... Κι όμως, κάποιοι άνθρωποι αποδεικνύονται τόσο καλοί στη σκηνή, είναι τόσο φωτεινή η παρουσία τους και τόσο αβίαστα βγαίνει από μέσα τους η μουσική, ώστε σε κερδίζουν με το καλημέρα.
Ο μίστερ Burch, λοιπόν, μάς κράτησε (40-50 νοματαίους) κρεμάμενους από τα χείλη του (και τα χέρια του, βεβαίως-βεβαίως) για την πάνω-κάτω μία ώρα που παρέμεινε στο σανίδι του Six d.o.g.s., παίζοντας τραγούδια από τη δισκογραφία του αλλά και κάνοντας μπόλικη πλάκα ενδιάμεσα. Και ξέρετε, ο τύπος είναι φοβερός χωρατατζής: έχει ένα χιούμορ αυτοσαρκαστικό και ο γράφων μάλλον έγινε ρεζίλι γελώντας τρανταχτά ουκ ολίγες φορές –όχι βέβαια ότι ήταν ο μόνος... Μάλιστα, η αντίθεση ανάμεσα στις σκοτεινές ιστορίες που αφηγούνται οι στίχοι του και στο εύθυμο κλίμα που επικράτησε στην αίθουσα, κάθε άλλο παρά χάλασε την όλη ατμόσφαιρα.
Το εντυπωσιακότερο στοιχείο της λάιβ περσόνας του Great Park είναι πάντως με διαφορά η τεχνική του στην κιθάρα. Παρότι ασύμβατος με όσα διδάσκονται στα ωδεία, ο τρόπος του με τις χορδές είναι αποτελεσματικότατος: παράγει γεμάτο και άρτιο ήχο, προς υποστήριξη μιας φωνής η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα στο τραγούδι και στο παραμιλητό. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια ένταση στην περφόρμανς του που σε πιάνει απ’ τα μαλλιά, ακόμα κι αν το τραγούδι ρέπει προς το νανούρισμα. Στο τελευταίο ειδικά κομμάτι πριν το encore –στο οποίο τον ανάγκασε το κοινό– ο Burch έβγαλε το βύσμα και κατέβηκε από τη σκηνή, δίνοντας μια απίστευτη εκτέλεση του "Make A Dead One Of It", που διέθετε κάτι από τις τελετουργίες των σαμάνων.
Όπως καταλαβαίνετε, βρήκα σπουδαία την εμφάνιση του Great Park στο Six d.o.g.s., έστω κι αν (ή παρά το ότι) κρίνω ότι τα τραγούδια του κινούνται σε ένα κάπως στενό και χιλιοακουσμένο πλαίσιο. Και ο ίδιος βέβαια φάνηκε να περνάει καλά, κάποια στιγμή μάλιστα δήλωσε «I'll fucking come back next year!». And I will fucking be there again, mister Burch!
Setlist:
1. The Royal Canal
2. I Have My Eyes On The Prize
3. Deserter
4. Lover O Lover
5. I Do Wrong
6. The Woods Are Full Of Them
7. We Could Have, We Should Have, We Didn’t
8. When I Was Away
9. The Burning Of Two
10. Make A Dead One Of It
Encore:
11. Song For Fee
{youtube}lc6C3Xm4TjM{/youtube}
