Στο στόχαστρο μιας ραφιναρισμένης γκρούβας βρέθηκε το Σάββατο για ακόμα μία φορά ο διάσημος Γάλλος μουσικός/παραγωγός, μαζί με τη full band παρέα του. Οι μνήμες τού χθες οδηγούν στην αβεβαιότητα του αύριο και τα σύννεφα της μουσικής του ενεργοποίησαν τους κρυμμένους άσους της μουντίλας του σήμερα. Ενδιάμεσες στάσεις, οι κραυγές και τα beats των «δικών μας», πλέον, Dusty Rainbow From The Dark (2012), Hope & Sorrow (2007), In The Mood For Life (2009) και Tales Of The Forgotten Melodies (2005).
Τα πράγματα από πολύ νωρίς στο Fuzz είχαν δείξει ότι αυτή η νύχτα θα είχε τον παλμό, την επιμονή και την έκρηξη που της αναλογούσε. Τα ηνία ανέλαβε πρώτος ο έμπειρος Χρήστος Βολωτάς aka Radical των Blue Square, πατώντας σε γνώριμα hip hop/nu jazz/cinematic noir/spy 60s exploitation μονοπάτια για να μας «αποδείξει» πολλά παραπάνω από το πολυακουσμένο “Tic Toc”. Αλλά και ο κόσμος φάνηκε ότι βρισκόταν εκεί τόσο για μεγάλο όνομα, όσο και για το support.
«Ασφαλής» και λίαν επιτυχημένη μια εμπειρία με τον Wax Tailor βάση παλαιότερων συναυλιακών δαφνών, μόνο που αυτή τη φορά οι δυνάμεις του αφέθηκαν στην αβίαστη μελωδικότητα της μούσας του Charlotte Savary, στις εκρηκτικές και τα μάλα ποζεράτες σπίθες των A.S.M. καθώς και στις αεράτες/καλοκουρδισμένες παρλάτες του MC Mattic. Η τριπλή πάσα, όμως, είχε μαζί της τρεις δεξιοτεχνικούς μάστορες σε τσέλο, φλάουτο και κιθάρα, οι οποίοι «αντέδρασαν» έξυπνα στις περγαμηνές του πρωταγωνιστή.
Οι πρώτες νότες της “Exordium” ιστορίας του μικρού αγοριού από το Dusty Rainbow In The Dark συνοδεύτηκαν από ονειρικά και ευρηματικά animations, που επιβλήθηκαν αμέσως στον χώρο –άλλωστε η εντέχνως καλλιεργημένη αφηγηματικότητα των video projects πάντα είχε ξεχωριστό ρόλο στις εμφανίσεις του Tailor. Κινηματογραφικές ασπρόμαυρες φιγούρες παιχνιδίζουν με τη σιωπή, τους ίσκιους, τους φόβους και τα ερωτηματικά, τη στιγμή που βινυλιακές εμμονές αφήνουν χώρο για τα περάσματα του MC, καθώς και για αιθέριες γυναικείες «αναστατώσεις».
Ο Γάλλος καλλιτέχνης μάς παρουσίασε ένα καλοδουλεμένο best of όλης του της δουλειάς (22 κομμάτια περίπου), με φωτεινές εξαιρέσεις τα “This Train”, “Positively Inclined”, “Ungodly Fruit/How I Feel”, “Fireflies”, “No Pity/I Don’t Know” κ.ά. Η «αγωνία» και το συνεχές κάλεσμα του κοινού (πάνω από 6 φορές) για περισσότερο σαματά ίσως είχε για μένα μια αναπνοή κούρασης, όλα πάντως βρήκαν εκατέρωθεν τον δρόμο τους με το διπλό encore των “Que Sera” και “Say Yes” –και σύσσωμη τη μουσική παρέα.
Έτσι, οι επί σκηνής δημιουργικές κατευθύνσεις του Wax Tailor το Σάββατο μπορεί να μην επιφύλαξαν ιδιαίτερες εκπλήξεις στους μυημένους ακροατές που ήρθαν ως το Fuzz, αλλά σίγουρα διέθεταν όλα τα εχέγγυα για μια δυνατή βραδιά, η οποία άξιζε όλα τα λεφτά της.
{youtube}_IX2SKiA5CE{/youtube}
