«Μα, αφού θυμάμαι να διαβάζω ότι το support ήταν αθηναϊκό, γιατί ετούτος μας μιλάει σε άπταιστα αμερικανο-αγγλικά»; Ήταν εύλογη η απορία που σχηματιζόταν στο μυαλό μου, αλλά επειδή πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο λάθους, προσπάθησα να την απωθήσω. Έλα όμως που εκείνο το «ευχαριστούμε πολύ» που ξέφυγε σε κάποια φάση, ακούστηκε πολύ ντόπιο. Και ήταν –όπως επιβεβαίωσα εκ των υστέρων, τσεκάροντας ξανά το site του Six d.o.g.s. («οι Satelights είναι ένα νέο αθηναϊκό συγκρότημα», γράφει). Φάνηκε επομένως κωμική η προσπάθεια του τραγουδιστή τους να διασκεδάσει την αμηχανία του στα ενδιάμεσα των κομματιών με λέξεις τύπου «awesome» ή «fantastic» ή να μας ευχαριστεί που βρεθήκαμε στο Six d.o.g.s. από νωρίς «to check them out»...
Μουσικά τώρα, τα πράγματα μπορεί να μην ήταν τόσο τραγελαφικά, δεν θα τα έλεγες ωστόσο και συναρπαστικά. Οι Satelights είχαν κάποιες ενδιαφέρουσες εναλλαγές, ορισμένα δυναμικά μπασίματα και σε γενικές γραμμές το 30-40λεπτο που βρέθηκαν επί σκηνής δεν κούρασε, αλλά μέχρις εκεί. Μπορεί δηλαδή αυτό το emo/Fugazi υβρίδιο που παίζανε –το οποίο, όταν θα μπορούσε να ξεφύγει προς ένα πιο ευθύβολο hardcore, επέλεγε το «στρίβειν δια του μελωδείν»– να το υποστήριξαν με στοιχειώδη επάρκεια, το έκαναν όμως μόνο με τους λίγους τρόπους (τον εξής έναν δηλαδή) με τους οποίους αισθάνονταν άνετα. Ελάχιστες προσπάθειες για κάτι διαφορετικό (πόσο μάλλον για τίποτα κυκλωτικές κινήσεις) ή για να ξεφύγουν από τις απρόσωπες τυπολογίες. Και αυτές τις λίγες φορές που πήγαιναν για το κάτι παραπάνω, έμοιαζαν κάπου να σκοντάφτουν. Ίσως και λόγω του βραχέως βίου του συγκροτήματος.
Βεβαίως, το σύνολο σχεδόν των 150 περίπου ανθρώπων που κατηφορίσαμε Τρίτη βράδυ προς την Αβραμιώτου, το πράξαμε για χάρη των Appleseed Cast. Και το γκρουπ από το Κάνσας μας το ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Ήτοι, μ’ ένα (περίπου) 90λεπτο σετ γεμάτο ενέργεια, με δυναμικές εναλλαγές κιθαριστικών κελαρυσμάτων και εμπροσθοβαρών ρυθμικών. Ένα σετ στο οποίο απέδειξαν –ακόμα και σε όσους τους ήξεραν μόνο εξ όψεως (εδώ βάλτε και την αφεντιά μου)– πως δικαίως θεωρούνται μέσα στα κορυφαία ονόματα του υβριδίου που υπηρετούν, προσθέτοντας και κάτι ακόμα: πως ό,τι ακούς στον δίσκο, επάνω στη σκηνή λαμβάνει μια αυξητική δυναμική.
Και τούτο, παρ' όλο που το συγκεκριμένο line-up δεν μετρά παρά μόνον κάποιους μήνες. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Christopher Crisci (η ήρεμη δύναμη των Appleseed Cast) είναι το μοναδικό ιδρυτικό μέλος, ο μπασίστας Nathan Whitman βρίσκεται στη μπάντα λίγα μόνο χρόνια, ενώ ο ντράμερ Nathan Wilder και ο έτερος κιθαρίστας Taylor Holenbeck εμφανίζονται μόνον στα credits του φετινού δίσκου (Illumination Ritual). Και δείχνει εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι δύο τελευταίοι ήταν εκείνοι που κέντριζαν συστηματικά την προσοχή μου.
Ο μεν Holenbeck γιατί δεν αρκέστηκε στο να συμπληρώνει απλώς τον Crisci, αλλά έπαιρνε πάνω του το μεγαλύτερο μέρος του μελωδικού φόρτου –καθήκον που εκτέλεσε στο ακέραιο. Επιπλέον, γιατί έδινε πού και πού μια χιουμοριστική νότα, παίρνοντας τον λόγο στα ενδιάμεσα των κομματιών και ξεφεύγοντας από τα αφόρητα κλισέ που συνήθως τα συνοδεύουν. Τα περισσότερα πάντως σχόλια συγκέντρωσε η παρουσία του Wilder –και απολύτως δίκαια. Όχι μόνον γιατί αποδείχθηκε ένας πραγματικά καλός ντράμερ (από αυτούς που κοιτάς να δεις πού διάολο έχουν κρυμμένο το εξτρά σετ χέρια), αλλά και γιατί είχε να επιτελέσει έναν ιδιαίτερα κρίσιμο ρόλο. Έτσι δηλαδή όπως αντιλήφθηκα τις δομές των Appleseed Cast, στηρίζονταν μεν στους αρπισμούς των δύο κιθάρων και στη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, ταυτόχρονα όμως άφηναν ανοικτό κι έναν μεγάλο χώρο (μεγαλύτερο από το σύνηθες τέλος πάντων), για να δράσουν τα ντραμς.
Εκεί λοιπόν χρειαζόταν ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης και ο Wilder όχι μόνον έμπαινε στα παπούτσια του Josh Baruth, αλλά υπερέβαινε τον προκάτοχό του με κάθε πιθανό τρόπο –σημειώνοντας μέσα σ’ όλα κι ένα εκρηκτικό σόλο. Από κοντά κι ο Crisci, ο οποίος γέμιζε ιδιοφυώς τον χώρο με την κιθάρα του (και βεβαίως με τα φωνητικά του), όπως επίσης κι ο Whitman: χωρίς να κάνει κάτι φοβερό, προσέδιδε σταθερότητα και πυγμή στη ρυθμική ραχοκοκαλιά της μπάντας.
Αυτή η διασταύρωση emo και post-rock την οποία επιχειρούν οι Appleseed Cast απεδείχθη έτσι ιδιαιτέρως εποικοδομητική στη ζωντανή της εκδοχή. Οι Αμερικάνοι νοηματοδοτούσαν με σιγουριά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των συνθέσεών τους, όντας ακριβείς στα ήπια περάσματα και αρκούντως κοφτεροί στα πιο δυναμικά. Με περισσή ζωντάνια πάνω στη σκηνή και μ’ ένα σετ το οποίο συνδύασε τα κομμάτια του καινούργιου δίσκου με καίριες παρεμβάσεις από ορισμένα παλαιότερα (λ.χ. το αυτί μου έπιασε τα “Steps & Numbers”, “On Reflection” ή “Fishing The Sky”), οι Appleseed Cast εισέπραξαν δικαίως το ζεστό χειροκρότημα από το μικρό μα ένθερμο κοινό τους…
{youtube}lGdxMpCAbZI{/youtube}
