Το line-up, αλλά και ο τόπος διεξαγωγής του μεγάλου πάρτυ της ομάδας Blend, άφηναν υποσχέσεις για ένα δυνατό Σαββατόβραδο. Και όταν τα σημάδια επιβεβαιώνονται, χαίρεσαι που βρέθηκες στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή.
Φτάνοντας στο Fuzz γύρω στη μία, περίμενα ότι θα προλάβαινα το μισό τουλάχιστον σετ του Manolaco. Μάλιστα νόμιζα πως είχα φτάσει και σχετικά νωρίς, γιατί για τα –κακώς εννοούμενα– ελληνικά δεδομένα, ένα τέτοιο πάρτυ αρχίζει πάντα πολύ αργά. Όχι μόνο δεν πρόλαβα τον Manolaco, αλλά είχε ήδη ανέβει στη σκηνή ο Mikee...
Ο σαράντα χρόνια έφηβος του Qbase κράτησε ένα σετ συμπαγές και με σταθερό ρυθμό. Μπορεί το Fuzz να μην είχε γεμίσει, πάντως για το πρώιμο της ώρας ο κόσμος δεν ήταν και λίγος. Ο Mikke κρατά καθώς φαίνεται το κοινό του στο πέρασμα των χρόνων. Μπορεί να απέφυγε κατά πολύ το minimal σε ήχο, το διατήρησε όμως ως στάση πάνω στα decks, όπως κάνει άλλωστε πάντα. Σοβαρός κι απόμακρος, έκανε αυτό που κάνει εδώ και χρόνια, χωρίς εντυπωσιασμούς και αποφεύγοντας τη μονοτονία (στην οποία έχει υποπέσει κάποιες άλλες φορές). Οι δεμένες αλλαγές του ολοκλήρωσαν ένα σετ ακίνδυνο σε πειραματισμούς, βασισμένο σε κομμάτια με κεντρικό άξονα τις λούπες κι ελάχιστα percussions. Ένα σετ κατάλληλο δηλαδή για ζέσταμα, καθώς κινούνταν σταθερά στο όριο λίγο πριν σηκωθούν τα χέρια ψηλά. Όσες επιφυλάξεις κι αν διατηρούσα –εν μέρει λόγω και μιας μύχιας προκατάληψης– τις κατέρριψε όλες, παραδίδοντας ένα επιτυχημένο support.
Το Fuzz εντωμεταξύ άρχιζε να γεμίζει. Αφού είχα κάνει τις απαραίτητες βόλτες στον χώρο για να τσεκάρω σε ποιο σημείο του ο ήχος μου φαινόταν πιο ικανοποιητικός, κατέληξα στον εξώστη. Αλλά τελικό μου κριτήριο δεν στάθηκε και τόσο ο ήχος, γιατί παντού καλός ήταν: τα φώτα έκαναν τη διαφορά, γιατί από πανοραμική οπτική με έκαναν να παίρνω το συνολικό αίσθημα του χώρου και κόσμου. Το Fuzz έχει την υποδομή να οργανώνει και να στηρίζει διαφορετικές βραδιές το ίδιο καλά.
Όταν ο Heartthrob πήρε θέση στα decks και ξεκίνησε να στήνει, ήταν τόσο διακριτικός, ώστε εύκολα θα τον περνούσε κανείς για τεχνικό. Μπήκε πάντως πολύ δυνατά, με το "Black Deep" των Dense & Pika, το οποίο έσκασε σαν πυροτέχνημα και ξεσήκωσε τον κόσμο. Αμέσως μετά όμως και για το επόμενο μισάωρο το έχασε πολύ... Το προ ολίγων ετών πουλέν της M_nus Records δεν άφηνε τα κουμπάκια του σε ησυχία, ανεβοκατέβαζε τα bpm, αποσυντόνιζε τον κόσμο, ενώ εγώ θυμόμουν έναν Ηeartthrob που σε έβαζε μέσα σε ένα ασανσέρ και σε μετέφερε με επιδεξιότητα από μια ταράτσα στη Νέα Υόρκη σ' ένα υπόγειο στο Ντιτρόιτ. Και το Σάββατο αγχώθηκα για το πώς θα βγάλει το δίωρο.
Παραδόξως, όταν για λίγα δευτερόλεπτα έπεσαν τα φώτα της σκηνής, αυτό λειτούργησε ευεργετικά για τον κατά κόσμον Jesse Siminski. Μόλις επανήλθε ο φωτισμός, άνοιξε τις πόρτες του ασανσέρ και μας είπε: «Σήμερα έχει μόνο υπόγειο»! Με εναρκτήριο λάκτισμα το "Illin" του Julien Chaptal, ξεκίνησε τότε ένα ακατάπαυστο μιαμισάωρο με καταιγιστικές επιλογές. Τα κομμάτια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, τόσο πολύ, ώστε μέχρι και ο Chris Liebing –ο οποίος στεκόταν μαζί με τον κόσμο στο πίσω μέρος της σκηνής– άρχισε να χορεύει. Ο δε Heartthrob χτυπούσε παλαμάκια και φαινόταν τόσο οικείος, σαν φάτσα που σίγουρα την έχεις ξαναπετύχει ως θαμώνα σε αντίστοιχα πάρτυ. Κι αν και δεν τον έπαιρνε να δείξει τη μαεστρία του σε minimal ατμόσφαιρα, απέδειξε πως το 'χει και στο hard.
Η αλλαγή σκυτάλης έγινε λοιπόν με αγκαλιές, χαμόγελα και σεβασμό, ενώ δίπλα στις κονσόλες στήθηκε ένα τραπεζάκι με τη σαμπανιέρα του Chris Liebing: α, ναι! Ο Chris έπινε μόνο σαμπάνια. Εκεί κοντά θα έμενε σε όλο το σετ του Γερμανού και ο Heartthrob, χορεύοντας αντί να πάρει το βαλιτσάκι του και να φύγει, όπως γίνεται συνήθως.
Θυμάμαι ως καλύτερη εμφάνιση του ιδιοκτήτη της CLR το 2005, όταν είχε έρθει με τον Speedy J για να παρουσιάσουν το Collabs 300 και είχε σειστεί όλη η Λιοσίων. Από το Σάββατο, όμως, θα έχω να θυμάμαι κι άλλη μία. Ο Liebing έβαλε το μαύρο του αμάνικο και το πιο ζεστό του χαμόγελο και σίγουρα είχε προειδοποιήσει τους ηχολήπτες: «Ρυθμίστε τα ποτενσιόμετρα!».
Κορυφαίες στιγμές του σετ αναδείχθηκαν το "One Three O" του Mark Broom και το "Ratio 1", από τα remixes του Ben Klock στο Fabric 66. Η εμπειρία και ο κοσμοπολιτισμός του Γερμανού DJ τον έχουν οδηγήσει να κρατά μια θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στον παλιό και στον νέο ήχο ενός είδους που δεν δίνει απεριόριστες δυνατότητες για τρανσφορμαρισμούς στο σχήμα του. Αλλά εκείνος αποδεικνύει πως έχει βρει τη φόρμουλα, και στις παραγωγές και στις εμφανίσεις του. Κράτησε έτσι αμείωτες δονήσεις και ζωντανό το ενδιαφέρον ενός κοινού, το οποίο έδειξε όλη τη βραδιά πως δεν θα ξεσάλωνε χωρίς κίνητρο, από κεκτημένη ταχύτητα.
Την τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι μου ήταν 6:30 το πρωί. Μπορεί να μην χόρτασαν τα μάτια μου από φωσφοριζέ ράβδους και βραχιολάκια, αλλά οι γνώριμοι χοροί του κοινού σε αυτά τα πάρτυ (πυρρίχιοι, σταφυλοπατήματα, φτυαρίσματα σε ξυλόφουρνο, σκαρφαλώματα σε αόρατα σχοινιά) παρέσυραν κι εμένα να εκτονωθώ λίγο παραπάνω, ώστε παρά λίγο να φύγω με μηνίσκο από ένα τρίωρο –σε ωφέλιμο χρόνο– κλυδωνισμών. Αν το Fuzz είχε και ανοιγοκλεινόμενη οροφή, δεν θα έλειπε τίποτα...
{youtube}3KnqaqUrdoY{/youtube}
