Για δύο συναυλίες πέρασε από τη χώρα μας ο συζητημένος Αμερικανός παραγωγός και άφησε γενικά καλές εντυπώσεις. Ο Τάσος Μαγιόπουλος από το Κ44 της Αθήνας και ο Στέργιος Κοράνας από το Block33 της Θεσσαλονίκης διαφωνούν για το support των Plastic Flowers, συμφωνούν όμως στο ότι ο Emancipator στάθηκε στο ύψος του, χαρίζοντας ένα ευχάριστο βράδυ σε όσους κόπιασαν να τον δουν...
Κ44, Αθήνα (30/10)
του Τάσου Μαγιόπουλου
Δύσκολη ημέρα η Τετάρτη για συναυλίες, καθήμενη στη μέση της εργασιακής εβδομάδας. Κάτι όμως που δεν φάνηκε να επηρεάζει το λάιβ του Emancipator στο Κ44, το οποίο είχε μαζέψει αρκετό κόσμο ήδη πριν την εμφάνιση του εγχώριου support σχήματος.
Στο δελτίο τύπου για το event διάβασα πολλά θετικά πράγματα για τους Plastic Flowers, όπως και το ότι έχουν τύχει κάποιας αναγνώρισης και στο εξωτερικό. Περίμενα έτσι να δω κάτι πραγματικά ξεχωριστό, εντούτοις το σετ τους δεν με έπεισε. Ούτε η σκηνική τους παρουσία έδινε τροφή στο μάτι, αλλά ούτε και η μουσική τους γραφή διέθετε εκείνα τα στοιχεία που θα τους βοηθούσαν να ξεχωρίσουν από έναν σωρό παρόμοιων συγκροτημάτων, με μελωδικές παύλα μελαγχολικές τάσεις. Συνολικά ήταν μια άνευρη εμφάνιση, η οποία περισσότερο γέμισε την ώρα, παρά έδωσε στον θεατή κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον προς παρακολούθηση.
Όχι ότι ο Emancipator τα κατάφερε στη συνέχεια καλύτερα, ως προς τη σκηνική παρουσία: υπήρξε σχεδόν στατικός, στερούμενος αντιδράσεων καθ' όλη τη διάρκεια του δικού του σετ, παράδειγμα που ακολούθησε και ο συνεργάτης του παραδίπλα, ο οποίος είχε αναλάβει το βιολί. Η μουσική του όμως στάθηκε στο ύψος της, γεμάτη με ζεστή μπασαδούρα, μελαγχολικά samples και πλήκτρα, αλλά και με τη γενικότερη Bonobo αίσθηση της τραγουδοποιίας του. Πείτε την trip hop, downtempo, instrumental hip hop, δεν έχει σημασία –αρκεί να ξέρετε τι θα παραλάβετε από εκείνη. Άλλωστε οι δίσκοι του 26χρονου Douglas Appling από το Όρεγκον δεν έχουν αφήσει αμφιβολίες περί της ηχητικής του ταυτότητας: 4 δουλειές τώρα, αυτήν τη λυπημένη μελωδικότητα κυνηγάει, με την αποτελεσματικότητά του ολοένα να μεγιστοποιείται.
Με look τύπου της διπλανής πόρτας, ο Emancipator έδωσε στο Κ44 μια συναυλία που, καθώς τα κομμάτια μπλέκονταν μεταξύ τους, έμοιαζε με ενιαίο, αυτοσχέδιο DJ σετ. Μερικές (μικρο)διαφοροποιήσεις εδώ κι εκεί βοήθησαν τα τραγούδια να προσαρμοστούν στις ανάγκες μιας ζωντανής εμφάνισης, ενώ ο κόσμος μπήκε ενεργά στο παιχνίδι όταν στην αρένα πέσανε remixes σε γνωστές επιτυχίες του παρελθόντος, σαν το “Ready Or Not” των Fugees, το “Body Movin'” των Beastie Boys ή το “Get Ur Freak On” της Missy Elliot –με προεξέχουσα στιγμή το πάντα εξαιρετικό mash-up του Emancipator μεταξύ του “Shook Ones” των Mobb Deep και των Sigur Rós εποχής παρένθεσης. Για το τέλος μας επεφύλαξε μια έκπληξη, καθώς ανέβασε για λίγο τα bpms, δίνοντας μια σχεδόν progressive house αίσθηση στη συναυλία, κάτι βέβαια που δεν κράτησε πολύ, δεδομένου και του ρεπερτορίου του.
Συνολικά, η αθηναϊκή εμφάνιση του Emancipator δεν υπήρξε το συναυλιακό γεγονός που θα σου πάρει το μυαλό, χάρισε όμως στους παρευρισκόμενους ένα ευχάριστο βράδυ Τετάρτης, γεμάτο μελαγχολικούς ρυθμούς και εσωστρεφή διάθεση.
Block33, Θεσσαλονίκη (31/10)
του Στέργιου Κοράνα
Η θεσσαλονικιώτικη εμφάνιση του Emancipator το βράδυ της Πέμπτης ξεκίνησε με κακούς οιωνούς, αν και τελικά σώθηκε η κατάσταση. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως...
Καθώς έφτασα στο Block33, βρήκα προς έκπληξή μου την πόρτα προς τον κυρίως χώρο κλειστή και τον κόσμο να κάθεται στην αυλή και στο μικρότερο stage. Όπως έμαθα, λόγω χαμηλής προπώλησης και της πρόβλεψης για χαμηλή προσέλευση (η οποία επιβεβαιώθηκε), αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί ο μικρότερος χώρος. Κατανοητό, δυσανασχέτησα ωστόσο, μιας και δεν θυμάμαι να έχει και την καλύτερη ακουστική.
Γύρω στις 22.10 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Plastic Flowers, από τους οποίους ήξερα τι να περιμένω, αφού τους είχα αρκετά φρέσκους –από το support set στην πρόσφατη συναυλία των Still Corners στην πόλη μας. Εδώ με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με την προγενέστερη δυσαρέσκειά μου, καθώς ο ήχος όχι μόνο χάλια δεν ήταν, μα θα τον χαρακτήριζα και σχετικά καλό! Δεν ξέρω τι θαύματα έκανε ο ηχολήπτης, αλλά, όπως και να 'χει, τα σέβη μου.
Οι Plastic Flowers τώρα μου φάνηκαν και λίγο καλύτεροι ίσως από την προηγούμενη φορά: σαν να είχαν περισσότερη όρεξη, σαν να είχαν δουλέψει τα κομμάτια πιο πολύ, ίσως να πήγε καλά για εκείνους και το προηγούμενο βράδυ στην Αθήνα. Πάντως μου άρεσαν ακόμα περισσότερο. Με το καλό λοιπόν να τους δούμε και μόνους ή ως headliners κάποια στιγμή.
Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς βγήκε στις 23.10, με μόνη συνοδεία έναν βιολιστή και φυσικά τον εξοπλισμό του. Και μας έριξε στα «βαθιά» από την πρώτη κιόλας στιγμή. Γενικότερα, όλη η εμφάνιση του Emancipator έφυγε σχεδόν χωρίς να το καταλάβω: το σετ δεν έκανε ούτε μία κοιλιά, ούτε και κούρασε. Φάνηκε δε ότι ήταν προσεκτικά φτιαγμένο, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Εδώ να αποδώσω τα εύσημα και στον βιολιστή, ο οποίος αποδείχθηκε πολύ καλός. Περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά μας κράτησε συντροφιά ο Αμερικανός (το encore του ήταν δεκάλεπτο), καληνυχτίζοντάς μας οριστικά μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Τελικά λοιπόν το μόνο που με δυσαρέστησε την Πέμπτη ήταν το ότι, παρά τη χαμηλή τιμή του εισιτηρίου, λίγος μόνο κόσμος ήρθε ως το Block33. Δεν ξέρω πού να το βασίσω –σκέφτομαι βέβαια την οικονομική κατάσταση, σκέφτομαι και το γεγονός της καθημερινής– πάντως είμαι πλέον προετοιμασμένος για λιγότερο κόσμο στις φετινές συναυλίες στη Θεσσαλονίκη...
{youtube}UyxJ7Oa4d0g{/youtube}
