Το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να γνωριστεί με την εμπειρία Circue Du Soleil ήδη από την περσινή χρονιά. Του άρεσε δε τόσο αυτός ο συνδυασμός διαφορετικών καλλιτεχνικών εκφάνσεων σε μία, ώστε έδωσε στην Alegria εξαήμερη παράταση, λόγω απανωτών sold-out. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια χώρα ευρισκόμενη σε περίοδο κρίσης και για παραστάσεις των οποίων τα εισιτήρια κοστολογούνται με ποσά σεβαστά για κάθε βαλάντιο, τότε κάτι δηλώνει από μόνο του. Δεύτερος γύρος λοιπόν φέτος, με το Dralion να κάνει πρεμιέρα την Τρίτη στα μέρη μας, φιλοδοξώντας να συνεχίσει την επιτυχημένη «κληρονομιά» της Alegria, αλλά και να πραγματοποιήσει και μια τομή, ως το πρώτο Circue Du Soleil σόου από το 1985 που δεν φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Franco Dragone (τη θέση του πήρε ο Guy Caron).
Καθώς μπαίναμε στο κλειστό του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ, ο φωτισμός ήταν φειδωλός, ώστε να μην αποκαλυφθούν εξ αρχής τα μυστικά του Dralion. Το μάτι έπεφτε πάντως στην καλοδουλεμένη σκηνή, κι ας μην ήξερες ακόμα όλες τις δυνατότητές της: ότι π.χ. θα υψωνόταν τμηματικά κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ωρών ή ότι καταπακτές θα προκαλούσαν αρκετές ξαφνικές εξαφανίσεις, μα και ορισμένες ενδιαφέρουσες ή αστείες εμφανίσεις –εξίσου ξαφνικές. Για αρχή έβλεπες μόνο τρεις από τους πρωταγωνιστές, να προσπαθούν να κάνουν την ώρα να κυλήσει ως την επίσημη έναρξη με σκετσάκια τα οποία στόχευαν στο γέλιο. Επαρκής εισαγωγή μεν, πολύ μικρό δε δείγμα των όσων είχε να προσφέρει το Dralion στον θεατή.
Όταν κατόπιν άναψαν οι προβολείς και οι ακροβάτες άρχισαν να εφορμούν τμηματικά προς τη σκηνή, ήξερες ότι το παιχνίδι είχε κριθεί. Αίσθηση που δεν θα άλλαζε ως το τέλος ενός κυριολεκτικά αψεγάδιαστου σόου. Πού να πρωτοεστιάσεις, αλήθεια; Στους εξωπραγματικούς ακροβάτες, οι οποίοι λες και είχαν βαλθεί να σε πείσουν για το ατέλειωτο των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος; Στην κοπέλα που, στηριζόμενη στο ένα χέρι, είχε κάνει τον κορμί της σαν πλαστελίνη, ωθώντας σε να σκεφτείς σιωπηρά «ε, όχι, αυτό δεν γίνεται!»; Στο ζεύγος που εμφανίστηκε στο τέλος της παράστασης και εκτέλεσε υπέροχες χορογραφίες, ενόσω... κρεμιόταν από κομμάτια υφάσματος; Στα όμορφα κοστούμια, στις σημαίες και στα λάβαρα που συνόδευαν τους πρωταγωνιστές; Μήπως στους κινέζικους δράκους και σε εκείνο το συμπαθέστατο κεφάλι σε μίνι ανθρώπινο μέγεθος; Ή μήπως στο εντυπωσιακό τείχος, το οποίο δέσποζε στα μετόπισθεν;
Δεν έμενες όμως μόνο να χαζεύεις στο Dralion. Θα έβλεπες και μερικές εντυπωσιακές φιγούρες, όταν λ.χ. οι ακροβάτες θα εκτελούσαν τις θεαματικές τους βουτιές στα τραμπολίνο, επανερχόμενοι σε αυτό σε ό,τι στάση γίνεται να φανταστείς. Μπορεί πάλι να σου τραβούσε την προσοχή ο νέος με τις μπάλες, οι οποίες όλο και αύξαναν σε αριθμό, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς πότε θα σταματήσει να προσθέτει κι άλλες. Το συγκεκριμένο βέβαια σκετς μάλλον αποδείχθηκε ο πιο αδύναμος κρίκος της παράστασης –στη βραδιά της πρεμιέρας τουλάχιστον– καθώς είδαμε αρκετές φορές πτώση σφαίρας στο δάπεδο. Σκέφτεσαι πάντως, από την άλλη, πως μάλλον κακομαθαίνεις από το υπόλοιπο σόου, αφού μέσα σε ένα τόσο άρτια συντονισμένο θέαμα είναι λογικό να υπάρξουν και μερικά τέτοια λαθάκια.
Στο αμιγώς μουσικό μέρος τώρα, οι νότες που ξεπήδησαν από τα ηχεία σε έβαζαν άμεσα στη διάθεση του θεάματος. Ειδικά τα τύμπανα ακούγονταν ογκώδη, δίνοντας ρυθμό και ένταση όπου απαιτούσαν οι περιστάσεις, ενώ ο ήχος έμοιαζε να αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα των οπτικών δρώμενων. Γενικά, ο Καναδός συνθέτης Violaine Corradi επέλεξε ένα fusion στιλ μεταξύ Δύσης και Ανατολής, θέλοντας έτσι να εκφράσει την ένωσή τους στο Dralion, λεκτικό παιχνίδι με το «dragon» (ως συμβόλου της Ανατολής) και το «lion» (ως συμβόλου της Δύσης). Όσο για την τραγουδίστρια της βραδιάς, δεν έμεινε μόνο στην επίδειξη της φωνητικής της γκάμας, αλλά πήρε και καίρια θέση ανάμεσα στα τεκταινόμενα, τόσο στο κομμάτι με τα άλματα επί του προαναφερθέντος τείχους, όσο και στο σκετς που εμφανίστηκε μπροστά μας πέφτοντας κρεμάμενη από την οροφή. Αξίζει δε να αναφέρουμε πως ανάμεσα στους μουσικούς βρισκόταν και ένας Έλληνας, ο μπασίστας Πέτρος Σακελλίου.
Συμπερασματικά, για οποιονδήποτε έχει το παραμικρό έστω ενδιαφέρον για αυτό που αποκαλούμε «τσίρκο», το Dralion αποτελεί εμπειρία την οποία οφείλει να βιώσει, χρηματικής ασφαλώς κατάστασης επιτρέπουσας. Είναι κάτι το εντυπωσιακό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο, μια γιορτή των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και των τεχνών, ένας φάρος πολιτισμού. Κι αν κάτι τέτοιο σας μοιάζει περισσότερο ως εξύμνηση της παράστασης παρά ως κριτική, δεν είναι επειδή –κατά την προσφιλή ελληνική νοοτροπία– «κάτι παίζει», αλλά επειδή το αξίζει πραγματικά.
{youtube}41YDUrgCG28{/youtube}
