Όταν η επιστροφή του Joshua Redman επί αθηναϊκού εδάφους συμπίπτει χονδρικά με τη κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ (Walking Shadows) –εντός του οποίου τίθεται ως ζητούμενο η διαχείριση της φόρμας της μπαλάντας στα πλαίσια (και) μιας ορχήστρας εγχόρδων– τότε κι εσύ λογικά κατεβαίνεις στο εξ ορισμού ευτυχές γεγονός κουβαλώντας κοφτές νότες ανησυχίας.
Όχι μήπως φας καμιά μεγάλη ήττα, πολύ απλά δεν παίζει το σενάριο με δαύτον. Αλλά μπας και το κόλπο κλονιστεί λίγο εκεί απάνω στη ζωντανή μεταγραφή του υλικού στον άξονα ενός λάιβ κουαρτέτου. Κι ακόμα, για να την πω ευθαρσώς τη χοντράδα μου, μήπως ολάκερο το πράμα σωθεί στην εξερεύνηση της μπαλάντας, στη στοργή και στο προδέρμ αυτού του ομολογουμένως τεράστιου μπλοκ της τζαζ παράδοσης. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι και να τις παίρνεις αψήφιστα τις κατά περιόδους πετριές των μουσικών.
Ουδεμία σχέση αγαπητές και αγαπητοί… Ούτε καν κοντά δηλαδή. Οι κύριοι Redman (σαξόφωνο), Goldberg (πιάνο), Rogers (κοντραμπάσο) και Hutchinson (ντραμς) έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν τις προθέσεις τους ακριβώς τη στιγμή που τους πρωτάκουσε η μισογεμάτη και, κατά πως αποδείχθηκε, εκπαιδευμένη πλατεία του Παλλάς. Η βραδιά δηλαδή, εκτός από στοργική, θα ήταν επίσης νευρώδης, ελεύθερη κι εν τέλει πλήρης.
Με δεδομένο μάλιστα πως οι συνθέσεις αποτέλεσαν κατά βάση αφορμές, δεν ξέρω πόση σημασία έχει να αναφέρουμε πως οι επιλογές έφτασαν πίσω μέχρι τα 1994 (Moodswing), στάθηκαν στο γύρισμα της χιλιετίας (Beyond) και επέστρεψαν στο φετινό Walking Shadows από άλλες διαδρομές. Κι ενώ απ’ το τελευταίο παίχτηκαν τα “Infant Eyes” του μέγα Wayne Shorter και “Let Me Down Easy” του ίδιου του Redman, σχεδόν τίποτα δεν έμοιαζε το ίδιο. Στο σανίδι τα πάντα βιώνονταν πιο έντονα και πιο διαπεραστικά.
Η κινησιολογία του Redman –αυστηρά στον άξονα του σώματός του– μαρτύρησε και πάλι τη μενταλιτέ όπισθεν των φυσημάτων του: εκείνη την κάθετη βουτιά στον πυρήνα των αισθήσεων με όχημα οποιονδήποτε τρόπο της τζαζ παρακαταθήκης. Η δε απόσυρσή του στη σκοτεινή γωνιά μόλις αναλάμβανε το πιάνο του Goldberg (το έτερο παραδοσιακό σολιστικό όργανο) συμβόλιζε και τις καθαρές ισορροπίες δυνάμεων του κουαρτέτου. Εντός του οποίου μπορεί να λάμβανε χώρα η σολιστική κυκλικότητα με εκκίνηση το παραδοσιακό τζαζ τυπικό, αλλά ποτέ με το ίδιο τέρμα.
Δεν ήταν έτσι τυπικό σόλο εκείνο του Rogers, όταν αντάλλαζε ρόλους με τον Redman και το σαξόφωνο κράταγε τα μπόσικα. Ήταν μουσικός λόγος πολύ πέραν μιας συνηθισμένης σκυταλοδρομίας, στην οποία κάποια στιγμή φτάνει κι εσένα μαθηματικά η σειρά σου. Κι ούτε υπήρξαν ποτέ απλώς συνοδευτικά τα χτυπήματα του Hutchinson –ο άνθρωπος έπαιζε έναν κόσμο μόνος του, που όσο ήταν δικός του, ήταν και των υπολοίπων. Κι αν κάποιος με προσγείωνε πού και πού, αυτός ήταν ο Goldberg• o οποίος δεν φλυαρούσε ακριβώς, απλά τα παιξίματά του δεν διέθεταν τις ανάλογες υπερβατικές ιδιότητες σταθερά και κατ’ επανάληψη. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι εύκολο να λειτουργείς ως ο έτερος άξονας του Redman, να μετριέσαι συνεχώς μαζί του και να βγαίνεις κάθε φορά ανέπαφος.
Ενώ είχε σημάνει η λήξη και του δεύτερου ανκόρ, ενώ έσβηναν τα χειροκροτήματα κι άναβαν τα φώτα της πλατείας, σκεφτόμουν πάλι εκείνες τις ανεκδοτολογικές χοντράδες περί τζαζ μουσικών. Πως τελειώνει το λάιβ κι έχουν περάσει καλύτερα απ’ το κοινό τους, πως η τάση αυτοευχαρίστησης χτυπάει κόκκινα, κι άλλα τέτοια έξυπνα…
{youtube}LEZSSH6BLDo{/youtube}
