Τρία τραγούδια. Τόσο άντεξαν το Σάββατο στο Fuzz το ταμπούρο του Blaze Bateh των Bambara και η κιθάρα του Oliver Ackermann. Το πρώτο γιατί υπέκυψε στα ραπίσματα μίσους που δεχόταν δίχως έλεος από τον δαιμονισμένο τιμωρό του –αντικαταστάθηκε στα γρήγορα από εκείνο των headliners– και η δεύτερη γιατί ενέδωσε τελικά στους νόμους της φύσης και στα μούσκουλα(;) του ηγέτη των A Place To Bury Strangers, αφού επέζησε απανωτούς βιασμούς και μερικές εναέριες εκσφενδονίσεις.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή και την κάτι παραπάνω από μισάωρη εμφάνιση των Bambara (από Athens, Georgia, USA μεριά), θα μείνω στην εκ μέρους τους εντυπωσιακή επίθεση στις αισθήσεις, με κυρίως δράστη τον προαναφερθέντα ντράμερ. Ο οποίος, καθώς αναδυόταν από τους κόκκινους καπνούς κοπανώντας ασταμάτητα τα κρουστά του, τράβηξε την προσοχή αρκετών κορασίδων παραπλεύρως μου –και δεν ξέρω αν συνέβη μόνο λόγω των ηχητικών «περιπτύξεων»... Στημένοι πάντως σε σειρά κιθάρα/κρουστά/μπάσο ο ένας δίπλα στον άλλον, οι τρεις Bambara κινήθηκαν σε Dreamviolence μονοπάτια ακατέργαστου θορύβου, κερδίζοντας με την ενεργητική τους απόδοση τις επευφημίες ενός γεμάτου από κόσμο Fuzz.
Μπροστά στην εμφάνιση αυτήν, οι A Place To Bury Strangers αρχικά ξένισαν. Η δική τους δηλαδή παρουσία έδωσε μια πιο «επαγγελματική» εντύπωση, με τον Robi Gonzalez συν το τοποθετημένο αρκετά πίσω kit του και τα λέιζερ να αντιδιαστέλλονται (λόγω καθαρότητας) με τον βρώμικο και «μπουκωμένο» ήχο της μπάντας.
Στην πορεία όμως με κέρδισε η κινητικότητα των Ackermann & Lunadon, καθώς και η ροκ ενέργεια που σταδιακά κατέκλυσε τον χώρο. Σε έναν ακόμα ερχομό τους στην Ελλάδα, οι Αμερικανοί έδωσαν μια συναυλία από εκείνες που κανέναν δεν απασχολεί η συνολική setlist ή οι μεμονωμένες επιλογές τραγουδιών, τουλάχιστον όχι όσο η απόδοση του γκρουπ με όρους πρωτόγονης ενέργειας. Έχοντας κερδίσει το στοίχημα των ντεσιμπέλ, η πιο δυνατή μπάντα της Νέας Υόρκης έπαιξε χωρίς το άγχος της ακαδημαϊκά σωστής απόδοσης των κομματιών: ίσα-ίσα, έδειξαν γιατί είναι η κατακρεούργησή τους που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος μια πετυχημένης ζωντανής τους παρουσίασης.
Κορυφώνοντας λοιπόν τη δέσμευσή τους για απόλυτη ηχητική ακολασία –με τη βοήθεια τόνων καπνού (γέμισαν απ' άκρη σ' άκρη το Fuzz), strobe φώτων και άλλων οπτικών κολπέτων και με τα ηχεία να ξερνούν μία από τις άπειρες εκδοχές του "I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart"– οι A Place To Bury Strangers άφησαν το κοινό να χάσκει σε κατάσταση σιωπηρής έκστασης, όσο εκείνοι εγκατέλειπαν στη σκηνή τα αποκαΐδια της παρουσίας τους. Πάντα τέτοια!
{youtube}EigAHeXWLII{/youtube}
