Ο Αστεροειδής #4 πέρασε ξυστά από τον αθηναϊκό ουρανό την Πέμπτη και έγινε ορατός (και... ακουστός) για μικρό χρονικό διάστημα στο Six d.o.g.s. Και δεν ήταν λίγοι όσοι επέλεξαν να στηθούν μπροστά στη σκηνή του πολυχώρου της Αβραμιώτου –άλλωστε ήταν η πρώτη εν Ελλάδι θέαση του φαινομένου και ποιος ξέρει αν θα υπάρξει επόμενη...
Προάγγελος των Αμερικανών, ο Phil Diamond. Ο οποίος είναι γνωστός ως ερμηνευτής των The Bet, αλλά στο Six d.o.g.s. εμφανίστηκε με δική του μπάντα και με μια αρμαθιά ερπετοειδών blues rock τραγουδιών, τα οποία ενίοτε απόκλιναν προς soul/funk μεριές. Ο νεαρός είναι χαρισματικός ερμηνευτής (τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε με αφορμή τους The Bet), πράγμα που πιστοποιήθηκε πολλαπλώς και επί σκηνής. Από την άλλη, παρότι εντυπωσιάστηκα από τα πρώτα κομμάτια και από τη συνολική περφόρμανς του γκρουπ (κιθάρα, μπάσο, ντραμς και δύο συνοδοί βοκαλίστες), ένιωσα ότι σταδιακά το ενδιαφέρον έπεφτε, κυρίως λόγω του υλικού. Όπως και να 'χει, η αποστολή «ζέσταμα του κοινού» επετεύχθη επαρκώς.
Οι Asteroid #4 ανέβηκαν στη σκηνή πέντε λεπτά πριν τις 23:00 και με το που τους αντίκρισα, δεν μπόρεσα να απωθήσω την αυτόματη σκέψη ότι ετούτοι οι πέντε τύποι από το Σαν Φρανσίσκο έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις βγει από χρονομηχανή παρκαρισμένη κάπου στη γωνία Haight και Ashbury. Όλα πάνω τους –από τα ρούχα και τα φουλάρια μέχρι τα μαλλιά και τα βλέμματα, αλλά και τα όργανά τους (κάτι σκαφάτες κιθάρες μούρλια, μεταξύ τους και μια Rickenbacker)– έμοιαζαν να έρχονται από τα 1960s. Και μόλις ξεκίνησαν να παίζουν, ο ήχος μα και οι βιντεοπροβολές (ξέρετε, αυτά τα ρευστά ψυχεδελικά κόλπα) ήρθαν κι έδεσαν με τα υπόλοιπα.
Δύο ώρες ακριβώς έπαιξαν οι Asteroid #4, μέσα στις οποίες πρόλαβαν να εξαπολύσουν κάτι λιγότερο από 25 τεμάχια διαστημικής ψυχεδέλειας, επιλέγοντας από το σύνολο σχεδόν της δισκογραφίας τους. Ο ήχος τους, περασμένος από μακρόσυρτες αλυσίδες πεταλιών, ορθωνόταν σαν αδιαπέραστο τείχος, υποχωρώντας ενίοτε για να αποκαλύψει τον σκελετό των συνθέσεων: πότε μια φολκ ή μπλουζ μελωδία, πότε ένα ροκ εν ρολ ριφ, πότε μια καμπανιστή αλληλουχία ακόρντων α-λα-Byrds. Μας αποκάλυψαν επίσης και κομμάτια από το ολόφρεσκο (έβδομο στη σειρά) επώνυμο άλμπουμ τους, ενώ φρόντιζαν κάθε 2-3 τραγούδια να κουρδίζουν τα όργανά τους, που μετά βίας τα έβγαζαν πέρα με το... ξυλίκι!
Το συζητάμε αν θέλετε κατά πόσο αυθεντικό, πόσο δικό τους είναι αυτό που κάνουν οι Asteroid #4 –οι ίδιοι άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν τη λατρεία τους για τους Spacemen 3 ή για την αμερικανική φολκ/ψυχεδελική παράδοση. Πάντως η συναυλιακή τους απόδοση αποδείχθηκε πραγματικά καθηλωτική και όλοι στο Six d.o.g.s. έμοιαζαν να τριπάρουν αδιαλείπτως. Στο τέλος μάλιστα το κοινό τους ανάγκασε να ξανανέβουν για encore, κάτι που δεν συνηθίζουν, όπως μας είπαν. Όταν πια κατέβηκαν οριστικά, άφησαν τις κιθάρες να κρατάνε το ανατροφοδοτούμενο ισοκράτημα και κάτι παλιοροκάδες να ζητάνε επίμονα το “Eight Miles High” –κι ας είχαν οι ίδιοι διακηρύξει από μικροφώνου ότι δεν είναι μπάντα διασκευών...
{youtube}ns7qygEfTGc{/youtube}
