Αν μιλάμε για μπλουζ, έχουμε πάντα στον νου μας τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε ποπ μουσικής αντίληψης, αλλά και το βασικό όχημα του τζαζ ταξιδιού σε όλον τον κόσμο. Γκάζια, γρέζι, στακάτοι ρυθμοί και απαράμιλλο πάθος μάς επιφυλάσσει εδώ και δεκαετίες η μπλουζογόνος (ευρύτερη) περιοχή του Δέλτα και η πληθωρική προσωπικότητα του Βοο Βοο Davis ενσαρκώνει επάξια τη μπλουζ «παλιοσειρά», για την οποία η ιστορία ενός τόπου αποτελεί βασικό πρωταγωνιστή.
Το βράδυ της Δευτέρας, όλα λοιπόν εναρμονίστηκαν για μια γόνιμη επιστροφή στις ρίζες του Μισισιπή, με αυθεντικούς ήρωες και με πιστούς θιασώτες. Είναι γνωστό από το παρελθόν ότι το μπλουζ είναι είδος που ευδοκιμεί στη χώρα μας και έχει αγκαλιαστεί δεόντως από διαφορετικές «φυλές». Πάντως, ακόμα και με αυτό το δεδομένο, ένα Half Note κατάμεστο με ποικίλες ηλικίες δεν παύει να αποτελεί σπάνιο και συνάμα ευτυχές γεγονός, ειδικά αν συνυπολογιστούν η δύσκολη περίοδος και η αρχή της εβδομάδας.
Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, το μουσικό φίλτρο του Boo Boo Davis πότισε τους πάντες. Η αγέρωχη φιγούρα του –με την πλούσια συλλογή από φυσαρμόνικες– η ήρεμη κιθαριστική δύναμη του Jan Mittendorp (πάνω στην κιθάρα του διαβάσαμε το μότο «blues sucks»!) και η ντραμιστική γκρούβα του Jon Gerritse έδειξαν όχι μόνο από πού κρατάει η σκούφια τους, στα “St. Louis Woman”, “Alligaror Blues” και “Hot Foot”, αλλά και τον εθιστικό και πρέποντα, επί της σκηνής, χαρακτήρα τους στα “Train My Baby’s On” και “Ice Storm”.
Η διαπεραστική και σε άψογη φόρμα φωνή του μπλουζ γερόλυκου «σκότωσε» τα ντεσιμπελόμετρα στις πρώτες νότες του “Tryin’ To Get Ahead”, ρόκαρε τραγουδώντας τα “She Had A Wonderful Time” και “It’s A Shame” και έδειξε τα δόντια της στο “I'm Coming Home”. Ο γλυκόπικρος ηλεκτρακουστικός ήχος και το λεπτό boogie συνάντησαν έτσι τα γκάζια μιας παράδοσης η οποία ακουμπάει στα στιβαρά κεφάλαια μεγαθηρίων σαν τον John Lee Hooker, τον R. L. Burnside, τον Muddy Waters, τον Little Walter, τον Howlin’ Wolf κ.ά. Για τον τελευταίο, μάλιστα, έγινε ειδική μνεία μέσα από την προσωπική σχέση που είχε αναπτύξει μαζί του ο Davis –εξ ου και η αφιέρωση του θαυμάσιου “Ι’m So Tired” (όπου τα γυρίσματα της φωνής θύμισαν καταπληκτικά εκείνα του προκατόχου).
Έτσι ηχεί το Mississippi blues, διαβάσαμε στις διαφημιστικές αφίσες της συναυλίας. Κι έτσι απλά γράφεται έως σήμερα η μπλουζ ιστορία του αμερικάνικου Νότου...
{youtube}4kFFIGR1VK0{/youtube}
