Κεντρική φιγούρα στην εξέλιξη της jungle στη δεκαετία του 1990, ο Congo Natty επέστρεψε δισκογραφικά μόλις πριν λίγους μήνες, με την κυκλοφορία του Jungle Revolution μέσω της Big Dada (sub-label της Ninja Tune). Το τάιμινγκ ήταν λοιπόν σωστό από πλευράς διοργάνωσης, ωστόσο η προσπάθεια για ένα πρόγραμμα όσο πιο γεμάτο γίνεται δεν απέφυγε ορισμένες παράπλευρες απώλειες. Σ’ αυτές προσμετρήστε την Anna Mystic και τον Blend Mishkin, το DJ σετ των οποίων δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, παρ' όλο που οι ίδιοι εμφανίστηκαν δις.
Μπαίνοντας στην Άνοδο λίγο μετά τις 10:30, στη σκηνή βρισκόταν ήδη ο Ste και ο Nothical από τους Κακό Συναπάντημα. Οι οποίοι στήσανε ένα soundsystem, όπως οι ίδιοι το προσδιόρισαν: πέρασαν δηλαδή μέσα από την κονσόλα τα τραγούδια της μπάντας τους, πειράζοντας λίγο κάποιες απολήξεις του ήχου και προσθέτοντας από πάνω τα ζωντανά φωνητικά τους. Παρότι κάπως τυπικοί στη γενική προσέγγισή τους στη ρέγκε (η, τέλος πάντων, σε αυτό το ενδιάμεσο με το χιπ χοπ πεδίο), έβρισκαν ορισμένα εύστοχα κουπλέ (ιδίως ο Nothical) για να ξεπεράσουν –έστω και παροδικά– ζητήματα τα οποία τίθενται από τη μίξη κοινωνικοπολιτικών ανησυχιών και εύκολου χαβαλέ. Ισχύει βέβαια πως σε μια τέτοια συναυλία πας για να περάσεις καλά και όχι για να κάνεις θεωρία (της μουσικής ή άλλη) κι έτσι θα ήταν σχετικά ακριβές να λεχθεί ότι επιτέλεσαν μια χαρά τον ρόλο τους να δημιουργήσουν κλίμα.
Αργότερα, οι όροι θα άλλαζαν με τους Fundracar και την περισσότερο ροκ προσέγγιση των πραγμάτων. Είναι σαφέστατα ρέγκε για ρόκερς η μουσική τους· ενδεικτικό, μεταξύ άλλων, το ότι ακούστηκε διασκευή στο “Feel Good Hit Of The Summer” των Queens Of The Stone Age (διαλεγμένο προφανώς λόγω της θεματολογίας του), όπως κι ένα θέμα βασισμένο στο “Wherever I May Roam” των Metallica. Είναι πάντως δεμένη μπάντα οι Fundracar και ψημένοι σε παρόμοιες συναυλιακές συνθήκες, γεγονός που τους κάνει αρκετά ενδιαφέροντες πάνω στη σκηνή. Αν ήθελε δηλαδή κανείς να φτάσει κάτω από το έντονο reverb, έβλεπε ένα σχήμα με σωστές αλληλοκαλύψεις και με μια παραπάνω από στοιχειώδη ανάπτυξη όσων θεμάτων επέλεγε. Ωστόσο το σετ υπήρξε άνισο, μοιράζοντας τις καλές στιγμές σε περιπτώσεις που έφταναν κοντά σ’ αυτό το live dub συγκροτημάτων όπως οι High Tone και τις μέτριες ή άστοχες εκεί όπου επικρατούσαν εκφραστικά κλισέ ροκ ή ρέγκε προέλευσης.
Μετά το ωριαίο σετ των Fundracar –και αφού μετασχηματίστηκε η σκηνή με τα decks να βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο– επικράτησε μια σύγχυση: το πρόγραμμα ανέφερε τους BigBang, αλλά, ενώ εκείνοι είναι δύο (Jeph1 & Billy Widz), εμείς είδαμε μόνο ένα άτομο. Οι επιλογές του είχαν ως σημείο αναφοράς τις σύγχρονες πτυχές της μπασοκουλτούρας (όπως λ.χ. το dubstep) και η μισή περίπου ώρα που τελικά έπαιξε ήταν ό,τι έπρεπε για να μας προετοιμάσει για τον Congo Natty –αν λογαριάσει κανείς σχετικά πρόσφατες εξελίξεις όπως το dubstep ως συνέχεια του jungle ή του drum 'n' bass της δεκαετίας του 1990. Κάπου εκεί θεωρητικά έπρεπε να βγουν κι η Anna Mystic με τον Blend Mishkin (σ’ ένα σετ το οποίο ομολογουμένως θα ήθελα να παρακολουθήσω), αλλά στη σκηνή πήρε με αργές κινήσεις θέση ο πρωταγωνιστής της βραδιάς.
O Λονδρέζος παραγωγός και toaster προσπάθησε να ξεκινήσει με το “Redemption Song” του Bob Marley, αλλά τα τεχνικά προβλήματα –και η γενική αναμπουμπούλα την οποία δημιούργησαν– μετέθεσαν την ουσιαστική έναρξη για κάνα τέταρτο αργότερα. Και πάλι όμως ο Marley έκανε την αρχή (με το “One Love”) και κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται αυτό που ο Congo Natty ονομάζει «Jungle Revolution». Όπου jungle ένα παλιάς και ανθεκτικής κοπής drum 'n' bass, μπολιασμένο με τα προτάγματα και τις προτεραιότητες του dub και της κουλτούρας που το γέννησε. Ένα μείγμα πάντως το οποίο ξέρει να εκμεταλλεύεται τη δυναμική των υψηλών bpm και να θέτει τα πράγματα σε κίνηση. Οι επιλογές του Congo Natty στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε δικές του παραγωγές (συχνά και στην πρόσφατη δισκογραφική του επανεμφάνιση), δίχως βεβαίως να λείπουν και οι αναφορές στο κλασικό ρεπερτόριο. Από τη μεν πρώτη δεξαμενή ξεχώρισαν πιθανότατα τα “Revolution” και “Junglist”, από τη δε δεύτερη περάσματα των Dennis Brown, Augustus Pablo ή John Holt, όπως βεβαίως και του Marley.
Ο Congo Natty δεν περιορίστηκε βεβαίως μόνο στα decks· τον περισσότερο χρόνο άφηνε έναν συνεργάτη του στη κονσόλα και ο ίδιος –με το μικρόφωνο ανά χείρας– προσπαθούσε να μεταδώσει ενθουσιασμό στο κοινό. Στις συνθηματολογικής υφής φράσεις του, λέξεις όπως «jah», «revolution» ή «jungle» είχαν (αναμενόμενα) τη μερίδα του λέοντος, αναπαράγοντας τελικά μια νόρμα τετριμμένη και αρκετά αυτοαναφορική, η οποία (συχνά) απλώς οδηγεί με μεγαλύτερη σιγουριά στην καθαρή κενολογία. Τι να το κάνεις όμως, που τα μπιτ από πίσω, αν και σπασμένα, ηχούσαν ευθύβολα και διοχέτευαν σταθερά στον χώρο γενναίες δόσεις ενέργειας, διασφαλίζοντας έτσι την επίτευξη του πραγματικού ζητούμενου;
Όταν μετά από γεμάτη μιάμιση ώρα ο Congo Natty παρέδωσε σκυτάλη στους Sounds UNder Pressure (οι οποίοι ανέλαβαν για το τελείωμα) νομίζω πως κανείς δεν είχε παράπονο, δεδομένου ότι η βραδιά έδωσε ό,τι υποσχόταν. Για τα καλά περασμένες τρεις πια βγήκαμε στην Πειραιώς όχι βεβαίως έχοντας γίνει κοινωνοί της οποιασδήποτε επανάστασης (ούτε καν της jungle), αλλά έχοντας περάσει ένα μακρύ, ευχάριστο βράδυ…
{youtube}LguGsAUYFZo{/youtube}
