Μία ακόμα καλή παρουσία πρόσθεσαν στο ενεργητικό τους οι Still Corners, στη δεύτερη επίσκεψή τους στη χώρα μας. Από την Αθήνα, η Νίνα Ποπώφ μας περιγράφει ένα σχεδόν γεμάτο An Club, να χορεύει και να χαμογελάει επί μιάμιση περίπου ώρα, ενώ σαφώς ευχαριστημένος δηλώνει και ο Στέργιος Κοράνας από τη Θεσσαλονίκη –αλλά πιο συγκρατημένα, καθώς εκεί το Eightball ήταν μισογεμάτο και το λάιβ κράτησε μία μόλις ώρα (μαζί με το encore)...
Eightball, Θεσσαλονίκη (10/10)
του Στέργιου Κοράνα
Είχα αρκετές προσδοκίες από τους Still Corners σ' αυτήν την πρώτη ανταπόκριση της νέας σαιζόν από τη Θεσσαλονίκη (ποδαρικό από τα Λαδάδικα, όπου βρίσκεται το Eightball), μιας και, παρά τη μέχρι στιγμής μικρή δισκογραφία τους, έχουν δώσει καλά δείγματα γραφής. Έφυγα ωστόσο με ανάμεικτα συναισθήματα την περασμένη Πέμπτη: γιατί ναι μεν ήταν πολύ καλοί, ήταν όμως και λίγοι –σε διάρκεια.
Support έπαιζαν στη συναυλία οι Θεσσαλονικείς Plastic Flowers, οι οποίοι βγήκαν γύρω στις 10. Πρόκειται για ωραιότατο σχήμα, κινούμενο κι αυτό στα πλαίσια της dream pop, πράγμα που τους καθιστούσε ιδανική επιλογή για το άνοιγμα των Still Corners. Έμειναν στη σκηνή περίπου ένα 45λεπτο και μπορώ να πως ότι κέρδισαν ακόμα κι όσους τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Θα τους ακούσουμε και πάλι αρκετά σύντομα, μιας και θα είναι support και στον Emancipator, στις 31 του Οκτώβρη.
Οι Still Corners εμφανίστηκαν κατά τις 11 κι έπαιξαν ένα σετ μοιρασμένο μεταξύ των δύο άλμπουμ τους. Εκτελεστικά αποδείχθηκαν αρκετά καλοί, προσφέροντάς μας ουσιαστικά μια ζωντανή αναπαραγωγή των τραγουδιών που ξέρουμε. Ευχάριστοι ήταν επίσης και από πλευράς σκηνικής παρουσίας, όχι όμως και κάτι το ξεχωριστό.
Αυτό που, όπως είπα και στην αρχή, με εξέπληξε δυσάρεστα ήταν το ότι κατέβηκαν από τη σκηνή στο 40λεπτο, μιλάμε δηλαδή για βασικό σετ αισθητά μικρότερο της μίας ώρας. Επέστρεψαν βέβαια σχεδόν αμέσως κι έπαιξαν ένα γενναίο, 20λεπτο encore, κλείνοντας το λάιβ με το "The Trip" –το πρώτο κομμάτι του Strange Pleasures. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, συνολική εμφάνιση της μίας ώρας προσωπικά μου κάθεται σαν μισή συναυλία...
Λίγο απογοητευτική υπήρξε πάντως και η προσέλευση του θεσσαλονικιώτικου κοινού. Δεν ξέρω αν πρέπει να αποδοθεί στην επικρατούσα οικονομική κατάσταση ή στο γεγονός ότι για τους εδώ μουσικόφιλους οι Still Corners δεν συγκαταλέγονται στα τρανταχτά νέα ονόματα (οπότε πολλοί μπορεί απλά και να αδιαφόρησαν), πάντως είναι κρίμα να βλέπεις μισοάδειους χώρους.
Συμπερασματικά, θα παρομοίαζα τη συναυλία της Πέμπτης με ένα γκουρμέ πιάτο: ωραίο μεν, αλλά με μια αίσθηση «πείνας» να μένει στο τέλος...
An Club, Αθήνα (11/10)
της Νίνας Ποπώφ
Ορισμένες φορές το μόνο που χρειάζεται για να ξεφύγεις λίγο από το πήξιμο και τον αρνητισμό της καθημερινότητας είναι μια συναυλία –γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε έχει στραφεί ο κόσμος τελευταία προς τη dreampop/shoegaze μουσική, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Greg Hughes στη συνέντευξη που μας έδωσε. Αν μη τι άλλο, οι Still Corners είναι ένα συγκρότημα του οποίου και μία μόνο ακρόαση σε κάνει να ταξιδέψεις και να ρεμβάσεις. Για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, το ντουέτο από το Λονδίνο έπαιξε την Παρασκευή στο An Club ενώπιον του νεοσύστατου αλλά ικανού σε αριθμό κοινού του.
Με το μεγάλο μείον της βραδιάς να είναι η καθυστέρηση, καθώς οι Spectralfire βρέθηκαν μία ώρα πίσω στον προγραμματισμό και οι Still Corners μετακινήθηκαν ακόμα μισή, υπήρξε μια διάσπαρτη ενόχληση στον κόσμο, που –σαν να το είχε μαντέψει– μαζεύτηκε πολύ αργότερα από την αναγραφόμενη ώρα έναρξης (21:30). Τελικά οι Spectralfire έκαναν είσοδο στις 22:30 και μας αποζημίωσαν για την αναμονή. Πρόκειται για το σόλο project του Λάμπη Κουντουρόγιαννη (από το post-punk σχήμα των Modrec), επί σκηνής όμως εμφανίστηκε ολόκληρη πενταμελής μπάντα, σχεδόν εξ ολοκλήρου μαυροντυμένη. Με πολύ καλή σκηνική παρουσία και με εξαιρετικό ήχο ακούσαμε σε ένα μισάωρο τον πρώτο δίσκο τους, ο οποίος φαίνεται πως ακόμα βρίσκεται σε φάση πειραματισμού ως προς το ύφος που σκέφτεται να ακολουθήσει: υπάρχει μια γενική έμφαση στα πλήκτρα και στο ηλεκτρονικό στοιχείο, όμως και τα φωνητικά και η μουσική αλλάζουν από κομμάτι σε κομμάτι, ποικίλλοντας από indie και κιθαριστικές στιγμές σε trip hop ρυθμούς. Στο μεν “Far And Away” δημιουργήθηκε μια φανταστική ατμόσφαιρα υπό τους ήχους glockenspiel στην εισαγωγή, το δε “Trust In Time” ξεχώρισε ως πρώτο «χιτ». Σε κάθε περίπτωση αποδείχθηκαν πολύ σωστή επιλογή για να ανοίξουν τους Still Corners...
...οι οποίοι, ύστερα από κάποια τεχνικά προβλήματα με το μπάσο και τα keyboards και αρκετό τρέξιμο, κατάφεραν να ξεκινήσουν το σετ τους στις 23:30. Ο ήχος εντέλει ήταν καθαρός, πέρα από τα φωνητικά, που την περισσότερη ώρα ακούγονταν δυστυχώς λίγο πνιγμένα. Ανεπαίσθητο, πάντως, ψεγάδι σε σχέση με τη συνολική εμπειρία: ένα σχεδόν γεμάτο An Club χόρευε χαμογελώντας επί μιάμιση περίπου ώρα.
Πολύ χαρούμενη η Tessa Murray που ξαναβρισκόταν στην Αθήνα, ευχαρίστησε αρχικά τον φαν που της έφερε ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια, λέγοντας ότι λατρεύει τα δώρα. Η παρουσία της, μ’ αυτό το αστραφτερό ασημί σακάκι και το μακρύ ξανθό μαλλί, σε πήγαινε πίσω στον χρόνο, και το ίδιο έκανε και η φωνή της. Εκτός από την ίδια και τον Greg Hughes –κουστουμαρισμένο και στην τρίχα– από τα άλλα δύο μέλη ξεχώριζε φυσικά ο Leon Dufficy στην κιθάρα, με το ατίθασο κούρεμα και τα κοκκάλινα μαύρα γυαλιά, σαν βγαλμένος από brit pop συγκρότημα.
Περνώντας από ένα τραγούδι του καινούργιου δίσκου, Strange Pleasures, σε ένα παλιότερο κ.ο.κ., οι Still Corners επεφύλασσαν εκπλήξεις στις εκτελέσεις, ερμηνεύοντας τα πάντα λίγο διαφορετικά και λιγότερο μελαγχολικά απ’ ό,τι στις ηχογραφήσεις τους. Με τις ταυτόχρονες βίντεο προβολές –τοπία από τις διαδρομές τους, πρόσωπα, αφηρημένα σχέδια, γυρισμένα όλα με αναλογικού τύπου φίλτρα– και την α-λα-CocteauTwins χροιά της Murray μεταφερθήκαμε στην ψυχεδέλεια των δεκαετιών 1960 και 1970, εμπλουτισμένη όμως και προσαρμοσμένη στο 2013, με μοντέρνα ηλεκτρονική επένδυση. Δεν μπορούσε κανείς παρά να φέρει συνειρμικά στο μυαλό του ονειροπαγίδες, χρώματα και σύμβολα της ειρήνης...
Έλαμψαν τα “Berlin Lovers”, “Endless Summer” και “Fireflies”, ενώ το “Future Age” ήταν το προσωρινό «last song for tonight», προτού οι τέσσερίς τους να επιστρέψουν με τρία encores (τα δύο μάλιστα εκτός προγράμματος!): με ένα αλλαγμένο και πανέμορφο “I Wrote Ιn Blood”, έπειτα ρίχνοντας τους τόνους με το “White Season”, και τέλος ανεβάζοντάς τους ξανά με το εναρκτήριο του Strange Pleasures και πολύ δυνατό, “The Trip”. Προς το τέλος του είδαμε κι έναν εντελώς αγνώριστο Hughes, ο οποίος άφησε στην άκρη το ήρεμο, χαμηλών τόνων πρόσωπό του κι έβγαλε στην επιφάνεια τον ροκ εαυτό του, τζαμάροντας την κιθάρα του μέσα σε μία πώρωση που λίγο έλειψε να τον ρίξει κάτω απ’ τη σκηνή.
Μέχρι την επόμενη φορά, η setlist της βραδιάς:
Cuckoo
Beatcity
Into the Trees
Beginning to Blue
Endless Summer
Berlin Lovers
Submarine
Fireflies
Midnight Drive
Future Age
Encore:
I Wrote in Blood
White Season
The Trip
{youtube}EVh9NBB7T28{/youtube}
