Καρφίτσα δεν έπεφτε την Πέμπτη το βράδυ στο Six d.o.g.s., με τον κόσμο να στριμώχνεται ακόμα και στο μπαρ στην είσοδο του συναυλιακού χώρου προκειμένου να βρει γωνία θέασης προς τη σκηνή και τους Motorama. Πράγμα που από τη μία κατέδειξε με τον πλέον αναμφίβολο τρόπο το ότι οι Ρώσοι ήρωες της post-punk αναβίωσης κέρδισαν κοινό με την προηγούμενη εμφάνισή τους στην Ελλάδα (2011), κι από την άλλη μεγιστοποίησε την περιέργειά μου για το τι στο διάολο κάνουν τέλος πάντων κι έχουν αποκτήσει τέτοια δημοτικότητα.

Πριν όμως από όλα αυτά, είχαμε ζέσταμα με εγχώριους «προπονητές». Οι Those Hidden Places γεννήθηκαν από τις στάχτες μιας προγενέστερης μπάντας, των Gloire Carton, τους οποίους οι επιμένοντες indie μάλλον θα θυμούνται από το Stop Poking My Balloon (2010). Ο τότε αχταρμάς από Radiohead, Portishead και Cat Power-με-ολίγον-θέρεμιν έχει σαφώς υποχωρήσει (δεν έχει πάντως εξαφανιστεί) και στη θέση του πρωταγωνιστεί μια σύνοψη των βασικών shoegaze και dream pop ηρώων: κιθαριστικές παραμορφώσεις και ενεργητικά σίνθια από τη μια, «ονειρικοί» βοκαλισμοί από την άλλη. Η μπάντα είχε την ευκαιρία να παίξει σε ένα κατάμεστο Six d.o.g.s. και η αλήθεια είναι πως οι παρευρισκόμενοι και τους πρόσεξαν και (αρκετοί) τους χειροκρότησαν στο φινάλε του support set. Προσωπικά, πάντως, βρήκα πως λείπουν μερικά καθοριστικά χιλιόμετρα ώστε να στρωθούν όλα τα επίπεδα του ήχου που επιθυμούν να εκφράσουν, ενώ νομίζω ότι και η τραγουδίστριά τους χρειάζεται να οριοθετήσει καλύτερα το ατμοσφαιρικό από το άτονο/μονότονο στα πλαίσια μιας λάιβ συνθήκης.

Motr_2_Those_Hidden_Places

Για τους Motorama, πάλι, λίγα έχω στην πραγματικότητα να προσθέσω σε όσα έγραψε πριν δύο χρόνια η Νίνα Ποπώφ εδώ. ΟΚ, τώρα δεν υπήρχε πια μόνο το Alps και τα EP, αλλά και το Calendar –στο οποίο και βασίστηκε το λάιβ– καθώς και το "Eyes" (από τα highlights της βραδιάς στο Six d.o.g.s.), τώρα ο Vladislav Parshin εμφανίστηκε με τα γυαλάκια του, με ένα Fred Perry κοντομάνικο και με κεφάλι κοντογουλί ξυρισμένο, στα βασικά ωστόσο δεν είχαμε διαφοροποιήσεις. Πάλι δηλαδή κάτι παραπάνω από μία ώρα μας έπαιξαν (μαζί με το encore, όπου ακατανόητα τους συντρόφεψε επί σκηνής μια ευμεγέθης γλάστρα με πλαστικό φυτό), πάλι προσέλκυσαν ένα κοινό ανάμεσα στο οποίο δεν διέκρινες μόνο τους γνωστούς μουσάτους με τα καρό, αλλά και αγόρια με μπλουζάκια Iron Maiden και τα μαυροντυμένα κορίτσια που κάποτε έπιναν τις μπύρες τους στο Dada, πάλι ο κιμπορντίστας χανόταν στο δικό του σύμπαν κάθε που έσκυβε στα πλήκτρα, πάλι η Irene Parshina στάθηκε η αγέρωχη μπασίστρια η οποία δεν έριξε ούτε ματιά σε όσα indie boys τη θαύμαζαν κάτω από τη σκηνή.

Motr_3

Γύρω στα μισά της συναυλίας, είχα κι εγώ τις απαντήσεις μου για το ερώτημα της εισαγωγής. Οι Motorama είναι ήρωες για μια μικρή κοινότητα ανάμεσα στην αθηναϊκή νεολαία η οποία ψοφάει για όλα όσα αποτελούν σήμα κατατεθέν στον post-punk ήχο: δεν είχε λοιπόν την παραμικρή σημασία αν τα κομμάτια έμοιαζαν μεταξύ τους ή αν δεν καταλάβαινες τι έλεγε ο frontman έτσι όπως τα τραγουδούσε όλα από μέσα του. Με κάθε συγκεκριμένη μπασογραμμή, με κάθε συγκεκριμένο συνδυασμό της rhythm section, το κοινό χόρευε και επευφημούσε σαν παλαβό. Πιστεύω δε ότι θα το έκαναν για οποιαδήποτε μπάντα πετύχαινε μια τόσο πιστή φωτοτυπία των Joy Division και των Interpol (στα ξεσπάσματα οι Ρώσοι είναι εμφανώς επηρεασμένοι από τους τελευταίους). Με την αναγκαστική βέβαια παραδοχή ότι η Irene δεν θα φτάσει ποτέ τον Peter Hook και πως ο Vlad –όσο και να ιδρώσει, όσα σπασίματα κι αν κάνει στους γοφούς– δεν θα ξεφορτωθεί μια κάπως ρώσικη εκφορά των αγγλικών, ούτε τη χαμηλής ζωτικότητας φωνή του.

Motr_4

Δεν έχει νόημα να πιάσουμε συζήτηση για τα γιατί και τα πώς του post-punk revival, ή για τις αιτίες που μια μουσική η οποία αγγλοσαξωνικώς ανήκει στο ποπ/ροκ mainstream περνιέται και φοριέται στα μέρη μας ως «εναλλακτική» κουλτούρα. Όχι στα πλαίσια μιας ανταπόκρισης συναυλίας, τέλος πάντων. Οι Motorama έλαμψαν στο Six d.o.g.s. ως τα «περιφερειακά» (για να μην πω τριτοκοσμικά και με κυνηγάτε) τέκνα της εν λόγω παγκόσμιας αναβίωσης, ως τα Ρωσάκια που μπορούν να αναπαράγουν πειστικά και με γνήσιο πάθος την παλιά μαγεία της συγκεκριμένης μουσικής. Με αυτό το κάτι-παραπάνω-από-tribute-band πνεύμα και με την κάτι-παραπάνω-από-post-punk-πάρτυ προσέγγιση, ευχαρίστησαν πασιφανώς όσους ήρθαν να τους δουν. Και είμαι σίγουρος ότι θα ξανάρθουν Ελλάδα και θα ξανάχουν κόσμο. Μια χαρά, απλά μετά οι θιασώτες να μην κοροϊδεύετε όσους ακόμα ασχολούνται με τους Black Sabbath...

{youtube}0s15_OrTYhs{/youtube}

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured