Ολίγον μπερδεμένα μας τα είπε ο Adel Salameh την Παρασκευή στην Πλάκα, ενώ αντιθέτως μας τα έπαιξε πιο τακτοποιημένα. Προσωπικά θα προτιμούσα το αντίστροφο.
Την ώρα που το δελτίο καιρού περί ψυχρής βραδιάς μετατρεπόταν σε εμπειρία, εκείνος καλησπέριζε προειδοποιώντας πως πρόκειται να κάνουν μια προσπάθεια να παίξουν• εδώ που τα λέμε, ίσως τα αγγλικά του δεν του επέτρεψαν να το θέσει όπως το σκέφτηκε. Σχεδόν μία ώρα μετά, κι ενώ η Naziha Azzouz νόμιζε πως προλόγιζε το τελευταίο τραγούδι, ανακάλυψε (σε πραγματικό χρόνο και ολίγον άγαρμπα) πως ο Salameh ουδεμία διάθεση είχε πλέον να το λήξει. Το πήρε κι αυτή απόφαση λοιπόν και παρήγγειλε από μικροφώνου το ίδιο απ’ εκείνο που έπινε ο Γιώργος Κοντογιάννης, ο οποίος τους συντρόφευε στη σκηνή –ρακή κρητική να ζεσταθεί το κοκαλάκι.
Βεβαίως και δεν είναι προς συζήτηση ούτε τα επίπεδα δεξιοτεχνίας του Παλαιστίνιου ουτίστα, ούτε και η σπουδή του πάνω στα τόξα της αράβικης παράδοσης, ούτε τα ανοιχτά αυτιά και η σύνδεση με τα δάχτυλά του. Επαληθεύθηκαν όλα στην πράξη καθώς εκμεταλλευόταν το εύρος του οργάνου σε συχνότητες και εντάσεις, δίχως να αφήνει καμία γωνιά μέτρου να πάει χαμένη –σπάνια σε βάρος των αισθήσεων και συνήθως με έμφαση στην πυκνότητα των παιξιμάτων. Η δε ρυθμική εμμονή του εξωτερικεύτηκε δια του λόγου σε επιτόπιο μάθημα μετρήματος, όπου το χιούμορ περισσότερο ανέδειξε παρά έκρυψε την αυστηρότητά του επί του θέματος. Με την ευκαιρία, είναι από πολλές απόψεις προτιμότερο το ποιος δεν καταλαβαίνει να μετρήσει, ας ξαναπάει σχολείο», απ’ τα «μπράβο, είστε πολύ καλοί». Σκας κι ένα κανονικό χαμόγελο σε τελική ανάλυση.
Αλλά ετούτα τα ήξερα μέσες άκρες και τα απόλαυσα έτσι αναλόγως. Το πετροκέρασο υποτίθεται πως θα ήταν η συνύπαρξη με την κρητική λύρα του Κοντογιάννη, όχι ντε και καλά στην κλισεδιάρικη βάση της συνομιλίας πολιτισμών, αλλά κυρίως σ’ εκείνη της συνύπαρξης δυο μουσικών περιωπής. Εδώ όμως τα ποδάρια αποδείχθηκαν κοντά. Πέραν δηλαδή του κυριολεκτικού μοιράσματος του Κοντογιάννη μεταξύ λύρας και κρουστών, το κόλπο λειτούργησε κατά κύριο λόγο παράλληλα και σταθερά πάνω στην παρτιτούρα• όπου παρτιτούρα τόσο η απτή, όσο κι εκείνη του μίνιμουμ της προετοιμασίας που φάνηκε να έχει προηγηθεί. Σε σημείο μάλιστα ελαφράς αμηχανίας, την οποία έσωζε η άμεση απόσυρση στους ασφαλείς τόπους του καθενός.
Έτσι πάντως και προσθέσουμε την παρουσία της Αλγερινής ημίθεας Naziha Azzouz, η οποία στάθηκε και τραγούδησε ως απολύτως γήινη και λαϊκή (κοινώς με τον τρόπο που νομίζουν πως τραγουδάνε διάφορες βολεμένες ντίβες της μουσικής καλλιτεχνίας), στα σίγουρα θα θυμάμαι με ζέση το ψυχρό βραδάκι στον –και πάλι γεμάτο– κήπο του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων.
{youtube}_UCwCH1tI_g{/youtube}
