Ποιοι Pink Martini και πράσιν’ άλογα ρε παιδιά; Από τα 12 άτομα που εμφανίστηκαν επί σκηνής Λυκαβηττού το βράδυ του Σαββάτου, όλο το παιχνίδι το έκανε η μοναδική γυναίκα της παρέας, η Storm Large. Και για να το κάνω πιο σαφές: ακόμα και playback να ήταν η μουσική συνοδεία, πολύ δύσκολα τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
Μη νομιστεί ότι με τα παραπάνω επιχειρώ να αδικήσω τους δέκα μουσικούς και τον έτερο ερμηνευτή, Timothy Nishimoto. Οι άνθρωποι μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους, έπαιξαν άψογα κι έβγαλαν έναν ήχο τόσο διαυγή, που πολύ άνετα τον μπέρδευες με αυτόν ενός καλά ηχογραφημένου CD: συνολικά μιλάμε για μια ορχήστρα άψογα προβαρισμένη και επαγγελματική μέχρι... παρεξηγήσεως. Σαφώς, βέβαια, υπήρξαν ανάμεσά τους κάποιοι που ξεχώρισαν, όπως λ.χ. ο τρομπετίστας Gavin Bondy, ο μαέστρος και πιανίστας Thomas Lauderdale και πιο πολύ ο δικός μας Αντώνης Ανδρέου στο τρομπόνι.
Για να περάσεις όμως καλά σε μια συναυλία, ζητάς κάτι παραπάνω από μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Κι αυτό το παραπάνω, αυτήν την αίσθηση ότι δεν είσαι μάρτυρας της πολλοστής, ρουτινιάρικης εκτέλεσης των ίδιων τραγουδιών, την προσέφερε αποκλειστικά η ξανθιά Αμερικανίδα ντίβα που ακούει στο όνομα Storm Large.
Και τι δεν έκανε η τύπισσα πάνω στη σκηνή, μα και κάτω της. Αν και ξεκίνησε συντηρητικά, με ένα (εκφραστικότατο κατά τα άλλα) “Amado Mio”, σύντομα έλυσε τα μαλλιά της κι άρχισε το σόου της, το οποίο την έφερε στο επίκεντρο της βραδιάς. Ένα σόου που περιελάμβανε από ξεβίδωμα και θεατράλε κινησιολογία (είναι και ηθοποιός άλλωστε η κοπέλα) μέχρι κάθοδο στον χώρο μπροστά από τους καθήμενους της πλατείας και ξεσηκωμό του πλήθους για χορό. Η τελευταία της κίνηση, ωστόσο, δημιούργησε τελικά ένα μικρό μπάχαλο, καθώς ήταν αδύνατο για όσους κάθονταν να παρακολουθήσουν, οπότε στη συνέχεια επιχείρησε –εις μάτην– να πείσει το πλήθος να μαζευτεί.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η μιάμιση και κάτι ώρα που διήρκεσε το λάιβ κύλησε σαν νεράκι και το πλήθος, το οποίο είχε γεμίσει σε μεγάλο βαθμό τον Λυκαβηττό, το καταδιασκέδασε και χειροκρότησε θερμά. Ειδικά η στιγμή που ακούστηκαν "Τα Παιδιά Του Πειραιά", όταν η Large άρχισε τις προτροπές για συμφιλίωση και αγάπη, στάθηκε ιδιαίτερα συγκινητική: να τα παθιασμένα φιλιά μεταξύ ερωτευμένων, να κι οι αγκαλιές ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς. Αλλά και τα υπόλοιπα λαοφιλή τραγούδια –διασκευές και ορίτζιναλ– από το ρεπερτόριο του γκρουπ (“Quizas Quizas Quizas”, “Donde Estas, Yolanda”, “Una Notte A Napoli”, “Que Sera Sera”, “Lilly”, “Sway” κλπ.) έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό, παρ' όλο που διανθίστηκαν με επιλογές από το νέο άλμπουμ, Get Happy, οι οποίες ήταν επόμενο να μην είναι ακόμα γνωστές στους περισσότερους.
Σαφώς θετικές λοιπόν οι εντυπώσεις από τους Αμερικανούς, ακόμα και για κάποιον που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο φίλος της αισθητικής που πρεσβεύουν (όπως ο γράφων, ας πούμε). Το Σαββατόβραδο κύλησε πραγματικά όμορφα στο θέατρο του Λυκαβηττού, παρότι η εμφάνισή τους υπήρξε αρκετά σύντομη και με μόνο ένα “Brazil” για encore. Έστω πάντως και γι’ αυτήν τη λίγη ώρα, οι Pink Martini σε έκαναν να ξεχάσεις τα διάφορα «φρούτα» που ευδοκιμούν (και) στα μέρη μας, των οποίων η ύπαρξη χρεώνεται –ως έναν βαθμό– στη δική τους διεθνή εμπορική επιτυχία...
{youtube}GVZZ7UnCSFg{/youtube}
