Μετά την ακύρωση της προγραμματισμένης εμφάνισής τους μέσα στο καλοκαίρι, ανακοινώθηκε από τη Noiz Productions πως η συναυλία των Slum Village θα γινόταν σε μελλοντική ημερομηνία. Η τότε μελλοντική ημερομηνία κατέληξε να είναι η Πέμπτη που μας πέρασε, οπότε και το τρίο από το Ντιτρόιτ ξεδίπλωσε στο An Club τη δική του εκδοχή και ερμηνεία περί χιπ χοπ (και μαύρης εν γένει) μουσικής.
Αρχή σημάνανε στη βραδιά οι Athens Finest, συγκρότημα δημιουργημένο από τρία μέλη των Giants. Ο Mrg, ο Steve και ο Kid βγήκαν μπροστά σε έναν πολύ μικρό αριθμό θεατών, οι οποίοι κι έδειχναν αδιάφοροι, αν εξαιρέσουμε τον πυρήνα που είχαν φτιάξει μερικοί οπαδοί. Η διαφορά με τις ένθερμες αντιδράσεις του κόσμου στην Ευρωπαϊκή Ημέρα της Μουσικής ήταν εμφανής, εντούτοις έγινε προσπάθεια από μέρους τους ώστε να υπάρξει διάδραση σκηνής και θεατών. Όμως τελικά αυτό δεν συνέβη ποτέ, οδηγώντας και τους ίδιους σε μια μουδιασμένη εμφάνιση. Στα γνωστότερα πάντως τραγούδια τους –όπως στο “Khaos”, στο “Αυτό Που Ξέρω” και φυσικά στο “Εδώ Είναι Ραπ”, με το οποίο και κλείσανε– το κοινό φάνηκε πιο προσηλωμένο στα όσα συνέβαιναν επάνω στη σκηνή. Να σημειώσουμε ότι ακούστηκε κι ένα νέο κομμάτι, σε πιο μελωδικό στυλ, που με μια πρώτη ακρόαση φάνηκε ιδιαιτέρως ενδιαφέρον. Αναμένουμε λοιπόν και την ηχογραφημένη εκδοχή. Στα συν, επίσης, η σιγή ενός λεπτού που κρατήθηκε στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν ακούστηκε πραγματικά το παραμικρό εντός του An.
Οι Slum Village τώρα έπαιξαν για λίγο παραπάνω από μία ώρα και, παρ' όλα τα προβλήματα στον ήχο (κάποιο ηχείο από τη δεξιά πλευρά μάλλον είχε παραδώσει πνεύμα), κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους θεατές. Οι οποίοι τελικά έφτασαν σε ένα νούμερο σχετικά αξιοπρεπές, ειδικά αν το συγκρίνεις με την απογοητευτική εικόνα που παρουσίαζε ο χώρος κατά τη διάρκεια του support των Athens Finest.
Η τριπλέτα από το Ντιτρόιτ διέθετε παλμό από το πρώτο κιόλας λεπτό. Ο Young RJ έδινε τον ρυθμό τοποθετημένος πίσω από τα μηχανήματά του, ενώ ο T3 και ο Illa J είχαν αναλάβει να φτύνουν ρίμες και να προσφέρουν θετικά vibes σε όλους εμάς από κάτω. Παρακολουθώντας τους Slum Village δεν μπορούσες παρά να αισθανθείς πως αυτό που έβλεπες ήταν ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσες να δεις στους A Tribe Called Quest ή στον Common της late 1990s περιόδου του. Ειδικά ο Illa J αποδείχθηκε χαρισματικός performer: και τον κόσμο έβαλε στο κόλπο με τα λεγόμενά του, αλλά κι ένας MC που ξέρει τι πρέπει να κάνει για να ανεβάσει το κέφι σε μια συναυλία αποδείχθηκε. Ο Τ3, από την άλλη, μπορεί να μην διέθετε ανάλογη ενέργεια, διέθετε όμως τη σιγουριά του «παλιού». Και ο Young RJ βέβαια, όποτε κλήθηκε να συνεισφέρει από μικροφώνου, δεν απογοήτευσε.
Οι αναφορές στο όνομα του J Dilla ήταν ασφαλώς αναμενόμενες, όμως από κάποιο σημείο κι έπειτα γίνανε και λίγο κουραστικές. Δεν υπήρξε ωστόσο άλλο αρνητικό σημείο, σε μια εμφάνιση η οποία ξεχείλιζε από golden era γεύση κι έπεισε τους παρευρισκόμενους να συγκεντρωθούν στον χώρο μπροστά στη σκηνή, στήνοντας ένα αυτοσχέδιο πάρτυ χορού και πηγαίας διασκέδασης.
Ήταν τέτοια η ικανοποίηση των Slum Village από την αποδοχή που βρήκαν στην Αθήνα ώστε καθυστερούσαν εσκεμμένα την αποχώρησή τους από τη σκηνή, στο τέλος μάλιστα δεν αρνήθηκαν και την παραγγελιά ενός θεατή, χαρίζοντας μας έστω κι ένα μικρό μέρος από το “Reunion”.
{youtube}PoFXOyfYH0Q{/youtube}
