Τα ανασηκωμένα ράσα και τα γυμνά πόδια στην άμμο λειτούργησαν εκ προοιμίου καθησυχαστικά, καθώς (ως γνωστόν) ο αυτοσαρκασμός προετοιμάζει το έδαφος προς την οικειότητα. Μπορεί λοιπόν οι Gregorian να εισήλθαν βιντεοσκοπικά, τοποθετώντας εαυτούς στα πασίγνωστα και πολυχρησιμοποιημένα με παρόμοια λογική καρέ του Chariots Of Fire, αλλά τουλάχιστον κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεκαθάρισαν από νωρίς τη θέση τους στο ζήτημα της σοβαροφάνειας.
Την ίδια δε στιγμή υποδήλωναν και την κατά βάση σινεματική θεματική της παράστασης, εκκινώντας ηχητικά με δύο απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα σκορ του Βαγγέλη Παπαθανασίου –για την ακρίβεια, με τα βασικά θέματα των Chariots Of Fire και 1492. Ακριβώς έπειτα κατέφτασε και η επίσημη επιβεβαίωση δια στόματος ενός εκ των «αδερφών»: οτιδήποτε σχεδόν θα ακούγαμε την Πέμπτη στο Ηρώδειο σε εκδοχή γρηγοριανού μέλους, θα είχε ήδη ακουστεί σε κάποιο σάουντρακ με ημερομηνία κυκλοφορίας προηγούμενου ή τρέχοντος αιώνα.
Εξ ου πιθανώς και το διάλειμμα για ξέπιασμα και ανεφοδιασμό στα τρία σκάρτα τέταρτα της ώρας πάνω. Εξ ου ίσως και οι υπερβολές του μάρκετινγκ περί φαντασμαγορίας και υπερθεάματος των αισθήσεων: πέραν του ανακυκλούμενου βιντεοσκοπικού τρικ με κάποιους απ’ τους «αδερφούς» αγκαλιά σε πλώρες υπερωκεανίων ή μονάχους σε βερολινέζικα αξιοθέατα, το υπερθέαμα σωνόταν μεταξύ συνεχών τελετουργικών σχηματισμών της οχτάδας των Gregorian (με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούν να σταθούν οχτώ άτομα σε μια σκηνή;), μίνι χιουμοριστικών αναπαραστάσεων –πάντα με εκκίνηση την υποτιθέμενη καλογερική ιδιότητα των πρωταγωνιστών– άντε και μερικών παιδικών λέιζερ εκπλήξεων. Και παρ' όλο που κατά τ’ άλλα εκπληρώνονταν μέχρι κεραίας όλες οι βασικές προϋποθέσεις μιας επαγγελματικής παραγωγής σε επίπεδο ήχου και εικόνας.
Η πενταμελής μπάντα μπορούσε να στρογγυλέψει ζωντανά και καθαρά ένα εύρος ρεπερτορίου το οποίο περιείχε από Michael Nyman μέχρι U2, κι από 10cc μέχρι Rammstein, με τους «μοναχούς» να ανταποκρίνονται αναλόγως καθώς εναλλάσσονταν συνεχώς μεταξύ ατομικών και συλλογικών ρόλων. Ευτυχώς, αν θέλετε τη γνώμη μου, τοποθετώντας το βάρος τους στη λογική του προσαρμοσμένου σαουντρακικού ποτ-πουρί και στην πλακίτσα κι όχι στις new age νεράιδες και στην ποπ μεταφυσική εν γένει. Αυτό έκαναν άλλωστε οι άνθρωποι και ακριβώς γι’ αυτό χειροκροτήθηκαν θερμά στην τελική υπόκλιση. Αντίθετα με την Amelia Βrightman, η οποία με κάθε εμφάνισή της –κι ήταν πάμπολλες και με εξίσου πάμπολλα σύνολα– βύθιζε το πλοίο αύτανδρο στη θάλασσα του κιτς, του κάτι σαν γοτθικό λίκνισμα και του ψευδοκλασικισμού. Ακόμα και σε ταιριαστές υποτίθεται περιστάσεις, όπως το “Bring Me To Life” των Εvanescence.
{youtube}xcnV4Tho_DE{/youtube}
