Αν δεν ήταν το πιο πετυχημένο από τα ένTechno φεστιβάλ, τότε ήταν σίγουρα ένα από τα πιο πετυχημένα: και κόσμος πολύς ήρθε και καλά πέρασε, ενώ το απόμερο Κτήριο 56 κατάφερε να διακτινίσει εν έτει 2013 κάτι από τον ενθουσιασμό και την εμπειρία των θρυλικών πάρτυ σε αποθήκες μιας άλλης εποχής. Το ένTechno τήρησε επίσης και φέτος τον «θεσμό» που το θέλει να τελειώνει με το πρώτο φως της επόμενης μέρας, καθήκον που για μία ακόμα φορά ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Alexi Delano. Διονύσης Κοτταρίδης & Χάρης Συμβουλίδης έδωσαν το παρών την Παρασκευή και μεταφέρουν σε λέξεις τις εντυπώσεις τους...
Μr. Statik, Lee Burton & BODJ, Glacial, Function
του Διονύση Κοτταρίδη
Δεν γνωρίζω εάν συνέβη από πρόθεση, αλλά σημειολογικά ήταν ενδιαφέρον αυτό το φεστιβαλικό περίπου κι ακριβώς: παρέες να ψάχνουν στα οικόπεδα και στα χαντάκια της Πειραιώς τη σωστή αποθήκη οδηγούμενες απ’ τον ήχο, οι πόρτες της οποίας παρέμεναν κλειστές μέχρι να αλλάξει η μέρα σε Σάββατο. Εντός της δε τα πάντα προγραμματισμένα στην τρίχα, εκτός της μη εμφάνισης του Pan στην έναρξη, ο οποίος τελευταία στιγμή αποφάσισε πως –για φέτος τουλάχιστον– η εμπλοκή του με το φεστιβάλ θα αρκούνταν στα της διοργάνωσης.
Οι αρμοδιότητες του καλωσορίσατε, λοιπόν, μεταφέρθηκαν δια της αφαίρεσης στα δάχτυλα των Mr. Statik, Lee Burton και BODJ, ενώ ο γράφων, εισερχόμενος στο Κτήριο 56, βίωνε ήδη μικρά οπτικά ντεζαβί, αντικρίζοντας φωσφοριζέ λεπτομέρειες και όρθια μαύρα γυαλιά. Το back3back, πάντως, κινήθηκε αναμενόμενα πάνω στις house/techno ενώσεις, δίχως να λαμβάνει υπ’ όψιν του τις προθερμαντικές συνθήκες της ώρας και της (μέχρι τότε) περιορισμένης προσέλευσης –ειδικά στην αρχή του, όταν τα τέσσερα τέταρτα εργάζονταν στο πολύ ξερό και κατακέφαλο.
Κι ενώ το κόλπο στην πορεία άρχισε να αποκτά λειτουργικότητα, καθώς κι ένα κάποιο εύρος με σόουλφουλ περάσματα και κλιμάκωση της θέρμης μα και της προσέλευσης, ανέλαβαν οι Glacial. Το βαθύ techno των οποίων μάλλον έσπασε την ανηφορική ροή της κινητικής ενέργειας που φαινόταν να έχει πάρει τον δρόμο της. Στη ζωντανή εκδοχή του, το δίδυμο (αυτή τη φορά;) μπορεί να σε ψαρώνει με την οπτική παρουσία του σαξόφωνου, ωστόσο πολύ αμφιβάλλω πως έχει πολλά πράγματα να προσθέσει στα ψηφιακά του γραμμένα: αρκετά προηχογραφημένα μέρη, επιτόπιες ηχογραφήσεις φράσεων και στα ζωντανά φυσήματα κατά κανόνα παράλληλες διαδρομές με το Μακ παραδίπλα. Εκτός αυτών, συζητήσιμη και λειτουργικά η τοποθέτηση στη δεύτερη κατά σειρά θέση εμφάνισης.
Γεγονότα που όχι μόνο δεν πτόησαν τον Function, αλλά του έδωσαν κι ένα πλεονέκτημα απ’ τα αποδυτήρια. Μπήκε που μπήκε με διαφορά λογικής και φάσης δηλαδή, συνάντησε κι ένα κοινό με αποθέματα ετοιμότητας, με αποτέλεσμα να λάβουν χώρα οι πρώτες αλυσιδωτές αντιδράσεις κινησιολογίας της βραδιάς. Μέλος της περίφημης κολεκτίβας των Sandwell District, ο κύριος Sumner δεν χάρισε techno κάστανο σε επίπεδο επιθετικότητας, αμεσότητας και πλοκής, δίχως ταυτόχρονα να κάνει εκπτώσεις στις ατμοσφαιρικές πιέσεις του ήχου του –πέραν των απολύτως απαραίτητων λόγω του αυτονόητου της ζωντανής συνθήκης. Κι ήταν ακόμα νωρίς…
Nina Kraviz
του Χάρη Συμβουλίδη
«Δεν θα τα καταφέρει», σκέφτηκα σιωπηλά, σουφρώνοντας με στεναχώρια τα χείλη μου, ενώ παρατηρούσα τις εναρκτήριες προσπάθειες της Nina Kraviz να επιβληθεί στα decks του Κτηρίου 56 και να επιβάλλει λογικές και ρυθμούς στον κόσμο από κάτω. Με στεναχώρια γράφω, γιατί τη γουστάρω τη Σιβηριανή: λίγες βλέπετε οι γυναίκες στη σκηνή και είναι και καλή. Αλλά ο Function είχε σαρώσει κορμιά και συνειδήσεις λίγο πριν, είχε δώσει την αναγκαία techno χροιά στο φετινό ένTechno, είχε στήσει ένα φοβερό πάρτυ, είχε φέρει εκείνα τα εντυπωσιακά visuals και –εκεί προς το φινάλε– είχε κλείσει πονηρά και το μάτι στους παλιούς, ανασύροντας θύμησες από τα τιμημένα 1990s. Πώς να το συναγωνιστεί όλο αυτό η Kraviz, έτσι όπως μπήκε αναζητώντας μάλλον δεδομένα πατήματα στο μεσοδιάστημα Σικάγο και Ντιτρόιτ, house και techno;
Κι όμως, ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Μόλις «κλείδωσε» τα όσα ήθελε και βρήκε ισορροπίες μεταξύ των βινυλίων και των ακουστικών της, χαμογέλασε αχνά, σήκωσε τα χέρια ως άτυπο σινιάλο στο πλήθος, εκείνο σιγόνταρε δια βοής και σε λίγα μόλις λεπτά το φρενιασμένο πάρτυ συνεχιζόταν απτόητο. Μέσω όμως άλλων καναλιών, μέσω μιας διαφορετικής λογικής, η οποία έβρισκε τους δικούς της δρόμους προς το «χτύπημα», μην παραβλέποντας να αφήνει και τα εγκεφαλικά κύτταρα ευχαριστημένα, όχι μόνο τη μέση και τους γοφούς. Εντάξει, το βίντεο μέρος της εμφάνισης ήταν φτωχό και κατά σημεία το techno της Kraviz ίσως να προέκυψε λιγάκι στεγνό, γενικά όμως οι επιλογές της στο πικάπ και το νεύρο με το οποίο τις έπαιξε –πλήρως σχεδόν αφοσιωμένη στο σετ– μας κέρδισαν όλους.
Αλλά τα σαββατιάτικα ραδιοφωνικά καθήκοντα της καινούριας σαιζόν με καλούσαν και δεν με άφησαν να απολαύσω τη Νίνα μέχρι τέλους. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο καλά πέρναγα κι εγώ μαζί με το κοινό –πολυπληθές, παρά το περασμένο πια της ώρας– από το γεγονός ότι στεναχωρήθηκα που έπρεπε να φύγω. Και βέβαια που δεν θα έβλεπα τον Alexi Delano να υποδέχεται την αυγή, κατά την προσφιλή ελληνική του συνήθεια. Είχε πάντως στρωμένη κατάσταση, θα πρέπει να τα έκανε θάλασσα για να μη σταθεί στο γνώριμο ύψος του. Κι ας μην επαναλάμβανε εκείνο το προπέρσινο 8ωρο έπος, αυτά τα πράγματα μένουν άλλωστε ιστορικά ακριβώς επειδή δεν είναι κάθε μέρα του Αη-Γιαννιού. Ή του Αη-Αλέξη, εν (techno) προκειμένω...
{youtube}Sy93-vmGW0k{/youtube}
