Υπάρχουν ορισμένες συναυλίες στις οποίες προσέρχεσαι με το προαίσθημα ότι θα περάσεις καλά. Και φταίει η μουσική του καλλιτέχνη για την προϊδέαση αυτή, συνήθως: πώς είναι δυνατόν δηλαδή να μην πάνε όλα ρολόι, όταν τα τραγούδια που ετοιμάζεσαι να ακούσεις καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στον χώρο της ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ, ηχούν γνώριμα διατηρώντας σπουδαίες παραδόσεις μα ταυτόχρονα κρατούν και μια ζηλευτή γωνιά στη σύγχρονη σκηνή της Αμερικής –και δη στο περιβόητο νεοϋορκέζικο παρακλάδι της;
Με δύο άλμπουμ ήδη στο ενεργητικό τους, οι Beach Fossils θα έπρεπε λοιπόν να αποδειχθούν εντελώς κουλοί για να μην κερδίσουν το ακροατήριο στο An Club: το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τους με λίγο πάθος, λίγη ένταση και με μια δόση μεταδοτικότητας του ευφρόσυνου χαρακτήρα τους και όλα θα πήγαιναν πρίμα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει τη βραδιά μας/τους αν τηρούνταν (έστω και σ' ένα μίνιμουμ) οι παραπάνω προϋποθέσεις• αν οι τέσσερις πιτσιρικάδες –στα 20s τους όλοι, θα μπορούσα να στοιχηματίσω– έπαιζαν στρωτή μπάλα και επιδίδονταν και σε κάποια αντεπίθεση, ώστε να κάνουν την έκπληξη και να ακούσουν και κανά επιπλέον επιφώνημα έκστασης και αυθόρμητου ενθουσιασμού.
Πραγματικά, κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα την Κυριακή. Και θα έπρεπε να είμαστε περίπου εκστασιασμένοι που είδαμε μια μπάντα στην ώρα της, μια όντως ωραία μπάντα, η οποία παίζει χαρούμενα κομμάτια που μας γυρίζουν πίσω στον χρόνο, φέρνοντάς μας μπροστά σε σκηνικά και φάσεις που αποτελούν ψηφίδες πολύτιμης μνήμης και μουσικής έξαψης. Όλα όμορφα κύλησαν στο Αν Club: πολλά χαμόγελα έβλεπες γύρω σου, καθώς και χέρια τα οποία ανέμιζαν στον ρυθμό των Beach Fossils ή απλώς για να δει κάποιος κάποιον άλλο στην απέναντι πλευρά του μαγαζιού. Σε κάποια μάλιστα στιγμή, όλα τα κεφάλια κινούνταν στο μπιτ των τεσσάρων αγοριών στη σκηνή και θα ’λεγες επομένως ότι τελέστηκε μια απόλυτα επιτυχημένη (από διάφορες απόψεις) συναυλία.
Κι έτσι θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε δίχως αμφιβολία –και παρά το γεγονός ότι ορισμένες αμφιβολίες για την εν γένει αξία των Αμερικανών δεν έπαψαν να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου, καθ' όλη τη διάρκεια κατά την οποία το πόδι μου χτυπούσε στο πάτωμα τον ρυθμό που έστρωνε με ευφάνταστο τρόπο ο ντράμερ Tommy Gardner, κάνοντας το παίξιμό του να αποτελεί με διαφορά το προσωπικό highlight της βραδιάς.
Είμαι ασφαλώς ο τελευταίος που θα παραπονεθεί ακούγοντας μουσική σαν κι αυτή των Beach Fossils, παρά το γεγονός ότι κατανοούμε όλοι πως πρόκειται για χιλιοακουσμένα πράγματα, τα οποία έχουν παιχτεί με ξεχωριστή επιτυχία από δεκάδες μπάντες –είτε ανήκαν στη μεγάλη ταμπέλα που χοντρικά ονομάζουμε Sarah Records (εφόσον προέρχονται από τη δική μας όχθη του Ατλαντικού), είτε στην εξίσου τεράστια μαρκίζα που λέγεται κολεγιακό ροκ (αν ο τόπος καταγωγής συνέπιπτε με την ήπειρο από την οποία μας έρχονται και οι ίδιοι οι Beach Fossils). Οι κιθάρες τους κερδίζουν δηλαδή με ευκολία τις εντυπώσεις, φέροντας τον συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήχο που μας χάρισαν και στο An Club. Μη νομίζετε, ούτε οι Let's Active, ούτε καν οι R.E.M., έπαιζαν πολύ διαφορετικά –για να μην πω για τους Field Mice και εκτεθούμε... Η ποπ άλλωστε είναι μια μακροχρόνια ιστορία: τραβάει εδώ και καιρό και κανείς δεν φαίνεται να κουράζεται από τις δακρύβρεχτες ιστορίες της (τα δάκρυα δύναται να είναι χαράς ή και λύπης, οι ισορροπίες παραμένουν αστάθμητες). Εξ ου και δείχνει ότι θα βρίσκεται στα πέριξ για πολλά χρόνια ακόμη, επειδή κάποιοι άνθρωποι την έχουν ανάγκη.
Οι Beach Fossils καλύπτουν λοιπόν δυσαναπλήρωτα κενά με αξιοσημείωτη δεξιότητα. Ξέρουν να διαμορφώνουν ατμόσφαιρες πλήρεις οξυγόνου, σαν ανοιξιάτικα πρωινά στην εξοχή (πλάι σε ξανθές κοπέλες με λουλουδάτα φορέματα, που σε κοιτούν στα μάτια με βλέμματα παιδικά και αθώα –συμπληρώστε μόνοι σας όσα επιπλέον κλισέ επιθυμείτε στην πρόταση). Ξέρουν επίσης να γράφουν όμορφα πλην τυπικά ποπ τραγούδια. Το κακό, όμως, είναι ότι επαναλαμβάνονται τραγικά… Από κάποια στιγμή και μετά δεν ήξερα αν το νέο κομμάτι που ξεκινούσαν να παίζουν ήταν διαφορετικό ή το ίδιο με το προηγούμενο. Ή αν στο τέλος (μία ώρα μετά το ξεκίνημά τους), έπαιξαν κάποιο τραγούδι που πιθανώς να ήταν το δεύτερο του σετ τους, μόνο και μόνο για να δουν αν θα το αντιλαμβανόταν κανείς…
Το φετινό τους άλμπουμ Clash The Truth είναι όντως ενδιαφέρον για το χώρο όπου κινείται –πολύ καλύτερο δε από το μέτριο ντεμπούτο με τίτλο το όνομά τους, πίσω στο 2010. Ακούγεται ευχάριστα στο σπίτι και με παρέα και μόνος αν είσαι και κάνεις και κάτι άλλο παράλληλα. Και στη ζωντανή του εκδοχή ωραίο ακουγόταν, καθώς το συγκρότημα τού έδινε πνοή με τη νεανική του παρουσία και με το χλιαρό χιούμορ του: όπως π.χ. όταν μας είπαν ότι ένα κομμάτι τους ήταν διασκευή σε Limp Bizkit! (δεν είχαν υπ' όψιν τους ότι τέτοιου είδους ονόματα δεν λένε τίποτα σ' ένα ευρωπαϊκό κοινό, το οποίο δεν βρίσκει πού ακριβώς βρίσκεται η σπίθα ενός τέτοιου αστείου;).
Μπροστά μας ωστόσο εκτέθηκαν και οι αδυναμίες τους, που συνοψίζονται κυρίως στην έλλειψη προσωπικότητας και ιδιαίτερου μουσικού χαρακτήρα. Ακούγονται σαν ένα ακόμη από τα ονόματα μιας σκηνής που έχει διαμορφωθεί εσχάτως γύρω από τον συγκεκριμένο ήχο και τη συγκεκριμένη πόλη. Είναι βέβαια μια χαρά γκρουπ, και στέκουν επίσης σαν ένα good-time ποπ συγκρότημα, αλλά ως εκεί. Θα μου πείτε, και ποιος σου είπε ότι περιμέναμε κάτι παραπάνω; Κι ίσως έχετε δίκιο. Σε κάθε πάντως περίπτωση οφείλουμε να μετράμε τις δυνάμεις της κάθε ξεχωριστής παρουσίας στην αέναη αναζήτησή μας για ΤΗΝ έκπληξη. Ε, οι Beach Fossils δεν ανήκουν τελικά σε αυτές, πρόκειται περί false alarm. Καλά περάσαμε και τους ευχαριστούμε, αλλά μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε στις δουλειές μας…
Τη βραδιά ανέλαβε να ανοίξει ο Lumiere Brother. Παρότι πρόκειται για το προσωπικό όχημα του Θανάση Χριστοδούλου, τη σκηνή του An Club γέμισαν τέσσερα τελικά άτομα, παίζοντας έξι με επτά κομμάτια έξοχης ποπ, με έναν ελαφρώς έντεχνο χαρακτήρα. Οι συνθέσεις είχαν κάτι που σε κέρδιζε, μια λυρικότητα πάντοτε ευπρόσδεκτη, ενώ και η ερμηνεία πληρούσε υψηλές προδιαγραφές. Θα τσεκάρω οπωσδήποτε λοιπόν το πρόσφατό του(ς) άλμπουμ Twenty One, ενώ με χαρά θα τους παρακολουθήσω ξανά στην επικείμενη συναυλία των Esben And The Witch, την οποία επίσης ανοίγουν. Να τονίσω τέλος –και να επιβραβεύσω– το γεγονός ότι έπαιξαν για όση χρονική διάρκεια θεωρώ ότι πρέπει να παίζουν οι support μπάντες: σε όσους άρεσαν πήραν μια χαρά το μήνυμα της μουσικής τους, σε όσους όχι, τουλάχιστον δεν σιχτίρισαν που χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους. Και ο νοών νοείτω…
{youtube}sCpCO7d6smE{/youtube}
